Αυτές οι γιορτές θα είναι πιο πλούσιες από ποτέ. Από τις αρχές Δεκέμβρη το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα από κόσμο που θέλει να μου ευχηθεί – η Citibank, η Alpha Bank και η Εμπορική παίρνουν κάθε μέρα, μια κυρία δε με βουλωμένη μύτη από μια εταιρεία Veritas μπορεί να παίρνει εμπλοκή επί οκταώρου, ντε και καλά να βρεθούμε και να κάνουμε κομφετί τις κάρτες μου για να παίξουμε χαρτοπόλεμο, τελειωμένο party animal η γυναίκα.
Αλλά εγώ από καλέσματα άλλο τίποτα. Μόλις την Κυριακή πήγα σε μια συλλογική κουζίνα στο πάρκο Τρίτση, όπου διάφοροι επώνυμοι Ψυχικιώτες μαγείρευαν για τον κόσμο και μάλιστα είχαν και ένα δοχείο με κέρματα και πεντάευρα προφανώς για να πάρεις όσα χρειάζεσαι – απλώς μετά πρέπει να πλύνεις μόνος σου το πιάτο σου.
Περνάω φανταστικά. Kαταρχήν η ανεργία, με την οποία προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν τα κανάλια, δεν με έχει αγγίξει. Κάνω τρεις δουλειές. Η πρώτη με αμοίβει αρκετά ώστε να μπορώ να πάρω ένα λάτε την ημέρα, στη δεύτερη με πληρώνουν με μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών του ΟΑΣΑ ώστε να μπορώ να φτάνω ως τη δουλειά και η τρίτη είναι σχεδόν πάρεργο, καλύπτει μια τυρόπιτα την ημέρα (τη χωριάτικη, όχι την κουρού). Όλα αυτά βέβαια δεν θα τα χρειαζόμουν αν δεν δούλευα, θα μπορούσα να κάτσω σπίτι και να μασουλάω τις χαρτοπετσέτες του ΙΚΕΑ που στόκαρα αλόγιστα στα ξέφρενα χρόνια του Σημίτη, αυτές είναι οι υπερβολές που όλοι μαζί κάναμε κι έτσι φουντάραμε τη χώρα, αλλά δεν είμαι αγνώμων, η εργασία είναι ένα αγαθό πολύτιμο στις μέρες μας γιατί τι είναι ο άνθρωπος αν δεν δουλεύει, είναι ένας ξεκούραστος αλλά χωρίς σκοπό άνθρωπος.
Τώρα ο όρος δουλειά που χρησιμοποιώ είναι βλασφημία, σχολείο είναι στην πραγματικότητα, μετεκπαίδευση, phd είναι, γρήγορα έμαθα πώς να κάνω σε μισή ώρα αυτά που θα έκαναν επί Κωστόπουλου πέντε άνθρωποι σε μία εβδομάδα, πώς να μη σηκώνομαι από την καρέκλα ούτε για τουαλέτα προκειμένου να μη μου τη φάει κανένα υπέρμετρα φιλόδοξο intern, ότι το Facebook είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο και τα likes το Άγιο Δισκοπότηρο της ύπαρξής μας σε αυτή τη γη. Τέρμα πια τα likes σε τρόμπες σελίδες όπως «Αλήτες αναρχικοί, δώστε πίσω στους Δαπίτες το Big Apple», έσο σοβαρός και πάτα με μανία οτιδήποτε πλασάρει οποιοσδήποτε φίλος, o άνθρωπος εργάζεται (ξέρεις αν γίνεται κανένα καλό μπαζάρ αυτές τις μέρες;).
Επίσης σπίτι δεν μπορώ να κάτσω, κοιμάμαι σε φίλους γιατί το νοικιάζω μέσω airbnb, όπως άλλο ένα εκατομμύριο Αθηναίοι, πια οι τιμές είναι σκοτωμένες και τώρα έχω μια πενταμελή οικογένεια Δανών προς τρία ευρώ το κεφάλι να γεμίζουν το σπίτι με χαρτιά από σουβλάκια και να χαλάνε τις πετσέτες σαν πασατέμπο.
Τον ελεύθερό μου χρόνο, που με τρεις δουλειές δεν είναι και πολύς, τον αφιερώνω στον ακτιβισμό. Φλερτάρω πλέον ανοιχτά με ένα πολύ μοντέρνο οικολογικό κίνημα που στα αγγλικά λέγεται Fallen Fruit, σκοπός μας είναι να ανακουφίσουμε από τον καρπό τους τα καημένα τα δέντρα που βρίσκονται σε δημόσιους χώρους καθώς δεν υπάρχει πρόνοια, κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει – και όταν λέω κανείς βγάζω απέξω την ΕΛΑΣ που θέρισε τα νεράντζια από το Σύνταγμα πέρσι το καλοκαίρι, μάλλον στρώθηκαν να φτιάξουν γλυκό γιατί είχαν μουσαφίρηδες εκείνη τη μέρα. Ως εκ τούτου έχουμε χαρτογραφήσει τα εδώδιμα ανά το λεκανοπέδιο, στο Παλαιό Φάληρο έχει μια ροδιά που έχει γίνει ανάρπαστη, ενώ αν πάρεις το 550 για Κηφισιά είναι στη Λεβίδου μια λεμονιά που εξέχει η μισή από έναν κήπο και μπορείς στην καθισιά να φας έως και τρία λεμόνια! Στα Τουρκοβούνια δεν πάμε πια, είναι η Φιλοθέη δίπλα φωλιά οικολόγων και δεν βρίσκεις ούτε ραδίκι.
Γενικά υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορείς να κάνεις αυτά τα Χριστούγεννα, αν, λέμε τώρα, δεν έχεις χρήματα: Σεξ. Γυμναστική. Συζητήσεις. Περιπάτους. Γνωριμίες. Καταλήψεις. Φασίνα. Όνειρα. Απεργία. Bird watching. Interviews. Likes (ήταν και θα είναι πάντα δωρεάν). Σεξ.
ΦΩΤΟ: ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΡΕΝΤΙΤΗΣ
Ευχαριστούμε την ομάδα creators-projects.com για την παρουσία της
Η φωτογράφηση έγινε στα πλαίσια του σεμιναρίου «ATHENS VOICE-Δημιουργώντας ένα editorial». Μια συνεργασία της A.V. και της σχολής οπτικοακουστικών μέσων και νέων τεχνολογιών New School Athens. Διαβάστεεδώ
12°
