Είναι ένα ζευγάρι δεκαοχτούρες στο μπαλκόνι που τις ταΐζω. Έτσι και πάρουν χαμπάρι οι γείτονές τους ότι σερβίρεται συσσίτιο, αρχίζει ένας πόλεμος εκτοπισμού, ποιος θα τρέψει ποιον σε φυγή, που παρασέρνει μαζί του και νιφάδες σταριού και ψίχουλα ψωμιού και τα πάντα. Για τους δικούς τους λόγους, προτιμούν να κυνηγιούνται από το να χορτάσουν την πείνα τους.
Είναι κι ο διευθυντής του σουπερμάρκετ πάνω στον κεντρικό δρόμο: «Εγώ δε χάνω απ’ τα ληγμένα, έχω βγάλει πιστωτικό στην εταιρεία, οπότε δε με νοιάζει. Τους λέω τι να τα κάνω; Μου λένε πέτα τα», «Ε, και να τα αποτελέσματα», μου δείχνει απ’ το παράθυρο τη μικροκαμωμένη γυναίκα δίπλα στον κάδο που κρατάει δυο πακέτα μπισκότα Αλατίνη και τα οσφραίνεται καχύποπτα. «Τα πετάω αλλά τα περιχύνω πρώτα με χλωρίνη. Μην τα φάνε και πάθουνε τίποτα και το ’χω βάρος στη συνείδησή μου. Αλλά και πάλι τα παίρνουνε». Ενώ τα λέει αυτά, παρακολουθούμε τη γυναίκα να βγάζει το κινητό της και να καλεί κάποιον, προφανώς για να τη συμβουλέψει.
«Τότε γιατί; Χαμένη μάχη δίνεις» απαντώ. «Άμα πεινάν’ οι άνθρωποι...»
«Ε, είναι και η εικόνα του μαγαζιού. Φαντάσου τον πελάτη να τους βλέπει απ’ έξω να σκαλίζουν τα σκουπίδια. Όσο να ’ναι, δε σε προδιαθέτει».
Ισχύει. Θυμάμαι στο Σαν Φρανσίσκο, πριν μερικούς μήνες, ένα εστιατόριο με γυάλινη πρόσοψη όπου κάναμε το λάθος να καθίσουμε σε τραπέζι που έβλεπε στο δρόμο. Ποια ζεστή σούπα και ποιο veggie-burger να φας με ευχαρίστηση, έχοντας στο οπτικό σου πεδίο ανθρώπους να κραδαίνουν τα πλαστικά ποτήρια τους; Μπορώ όμως για τώρα να σκεφτώ μια λύση.
«Λοιπόν, τότε, θα τα βγάζεις μετά τις ώρες λειτουργίας του καταστήματος. Χωρίς χλωρίνη. Κι αν δεν τα πάρει κάποιος, θα τα μαζέψουν στις 2.00 το πρωί οι σκουπιδιάρηδες».
«Ναι;» λέει εκείνος επιφυλακτικά. Δεν αναφέρω τις δεκαοχτούρες. Σε αντίθεση με αυτές, υπάρχει, έχω παρατηρήσει, ένα πρωτόκολλο ανάμεσα σε ρακοσυλλέκτες: Το δικαίωμα το έχει ο πρώτος ευρών. Όπως οι χρυσοθήρες του Φαρ Ουέστ!
Φωτογραφία της Καλλιρόης Κυπαρίσσου από το διαγωνισμό της ATHENS Voice «ATHENS PHOTO - Οι Αθηναίοι φωτογραφίζουν
18°
