Πήγαμε στην Εθνική Λυρική Σκηνή στον «Καρυοθραύστη» του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι και ήταν υπέροχο μπαλέτο με εξίσου υπέροχη ορχήστρα, αν και κόλλησα μετά να διαβάζω τα ΔΕΚΑΔΕΣ σάιτ με θέμα «ο μυστηριώδης θάνατος του Τσαϊκόφσκι», εκτός από τις διαμαρτυρίες των καλλιτεχνών έξω από τη Λυρική για τις ταλαιπωρίες που τραβάνε: οι καλλιτέχνες πρώτοι, μια και είναι ακόμα ζωντανοί σε αντίθεση με τον Τσαϊκόφσκι που αποχώρησε το 1893.
Τα καλλιτεχνικά σωματεία λοιπόν διαμαρτύρονται ότι οι 8 στους 10 καλλιτέχνες είναι άνεργοι ή υπο-απασχολούμενοι, οι μουσικοί και τραγουδιστές νυχτερινών κέντρων έχουνε πεταχτεί έξω από τη λίστα των Βαρέων και Ανθυγιεινών, και όλοι παίρνουν σύνταξη μετά τα 67 παρόλο που πληρώνονται τρίχες και δεν βρίσκουν δουλειά με τίποτα άπαξ και απολυθούν. Έχουνε δίκιο να διαμαρτύρονται: σκοτώνονται να μας διασκεδάσουν, όχι μόνο στη Λυρική, οπουδήποτε παίζουν μουσική, τραγουδάνε, χορεύουν κ.λπ. κ.λπ. Θα έπρεπε να υπήρχε ιδιαίτερη πρόνοια για τους καλλιτέχνες… καλά, μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι στην κατηγορία «καλλιτέχνης» απλώς όχι του μουσικού κλάδου. Απαπά.
Ο Τσαϊκόφσκι είπε το περίφημο «η έμπνευση είναι μια κυρία που δεν κάνει τον κόπο να επισκεφτεί τους τεμπέληδες», πράγμα που ξέρουμε απέξω και ανακατωτά όλοι εμείς οι καλλιτέχνες: όσο δουλεύεις, τόσο σου έρχονται οι φαεινές πάνω στις οποίες ξανα-μανα-δουλεύεις. Τέλος πάντων αυτές τις μέρες κατεβαίνει ο «Καρυοθραύστης» και ανεβαίνει η «Μαντάμα Μπατεφλάι» του Τζάκομο Πουτσίνι, που μάλιστα ήταν το πρώτο έργο της Λυρικής το 1940. Τι μαθαίνει κανείς άμα κάθεται με τις ώρες στο ίντερνετ και ψάχνει τις θεωρίες δολοφονίας του Τσαϊκόφσκι…
Η Λυρική έχει μια αόριστα ρωσική προ-επαναστατική ατμόσφαιρα από μόνη της, είτε παίρνεις εισιτήριο των 10 ευρώ (παιδικό και φοιτητικό) είτε των 25 ή, σε ακραίες περιπτώσεις αλλά γιατί όχι, των 45 ευρώ. Η Αίθουσα Μαρία Κάλλας είναι παλιά και ουσιαστική, όχι χλιδάτη με την έννοια του νυχτερινού κέντρου, πλην όμως αψβουργική όσο πατάει η γάτα. Όλα αυτά τα ασαφή ίσως να δυσαρεστούσαν το Γραφείο Τύπου της, γι’ αυτό δεν τους πήρα τηλέφωνο να μας στείλουν καμιά φωτογραφία της προκοπής μια και απαγορεύεται να τραβάς φωτογραφίες με το κινητό σου μέσα, οπότε τελειώνω με πολύ ξεκάθαρη νότα: οι καλλιτέχνες της Λυρικής είναι εξαιρετικοί όλοι, και μπράβο τους. Οι εργαζόμενοι είναι ευγενέστατοι, ενημερωμένοι και χαριτωμένοι, οι παραστάσεις πάντοτε άψογες. Ωραία.
Ένα βράδυ πήγαμε στο σχετικά καινούργιο «Νakama», γιαπωνέζικο casual δηλαδή, καθόλου δήθεν εστιατοριάκι στο κέντρο, και φάγαμε πολύ νόστιμα sushi, ωμά και ψημένα. Είναι μικρό, απλό, φωτεινό, με ωραίο μπαρ που πίσω του βλέπεις τους Γιαπωνέζους σεφ να τυλίγουν αριστοτεχνικά τα ρολάκια αμίλητοι και συγκεντρωμένοι σαν μοναχοί Σαολίν. Το μενού είναι κι αυτό απλό, οι τιμές επίσης – με 18-20 ευρώ το άτομο τρώς καλό sushi με πράσινο αρωματικό τσάι στη γιαπωνέζικη αυθεντική τσαγιερίτσα, που ζυγίζει έναν τόνο κι όλο λέω να πάρω μια για να φτιάχνω ορίτζιναλ τσάι γκέισας κι όλο ξεχνάω, ή τέλος πάντων δεν παίρνω, το σκέφτομαι δηλαδή και πώς θα την κουβαλήσω που είναι και κομματάκι γκουμούτσα.
Τέλος πήγαμε στο «ZU», νόστιμο μπαράκι στο οποίο εμφανίστηκαν ένα βράδυ οι stand-up-άδες Μιχάλης Μαθιουδάκης και Βύρων Θεοδωρόπουλος με μεγάλη επιτυχία αλλά τους έχασα δυστυχώς επειδή έκανα λάθος και πήγα (ε ναι) άλλο βράδυ. Το «ZU» πάντως είναι όμορφο, μου το σύστησαν οι παραγωγοί του Street Radio (που στεγάζεται στο ωραίο «Public» του Πειραιά στο οποίο πήγα καλεσμένη της εκπομπής και πέρασα εξαίσια, κλείνει η παρένθεση και ορκίζομαι να μην ξανα-ανοίξει ποτέ της), οι ραδιοφωνατζήδες λοιπόν Εβελίνα Καραγιαννοπούλου και Στέφανος Γρηγοριάδης μού είπανε για το μπαρ, και καλά κάνανε γιατί είναι cool μέρος, με καφέδες και ποτά, ευγενικό σέρβις και τέλεια ατμόσφαιρα (σόρι που το γράφω έτσι χύμα αλλά πρόκειται για άλλη παρένθεση) «παλιού ζωγραφιώτικου μπαρ σε μοντέρνο πακέτο». Όπως λένε και οι κριτικοί.
Αλλά ο Τσαϊκόφσκι, ψάχτε το, είναι περίεργο: πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 53 χρονών, τάχαμου από χολέρα. Εικάζεται ότι τον δηλητηρίασαν άνθρωποι του Τσάρου επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, ότι αυτοκτόνησε με δηλητήριο, ότι έκανε overdose από διάφορα ξύγκια που έπινε, ότι τον εξανάγκασαν να καταπιεί αρσενικό, ότι έπαθε πνευμονία, ότι πέθανε από κατάθλιψη και χίλια δυο ακόμα. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι πολύ ανεβαστικό θέμα για αισιοδοξία και τα σχετικά, οπότε ναι, θεός σχωρέσ’ τον τον Τσαϊκόφσκι και ας το αφήσουμε. Ένα ποτό στο «ZU» με το φρέσκο, ειλικρινά, αέρα νεανικού και φορτσάτου μπαρ, με φιλικό σέρβις, μουσική στη σωστή ένταση, με κωμικούς ή άνευ, σε φέρνει αμέσως στα ίσια σου…
4°
