Πριν λίγες μέρες, μέσα στο νυχτερινό λεωφορείο 500, γνώρισα την κυρία Τίνα. Έτυχε να καθίσουμε σε διπλανά καθίσματα. Της χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε κι αυτή. Σχεδόν αμέσως άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό της και τη ζωή της στην Αθήνα.
Η κυρία Τίνα έχει κάθε λόγο να είναι περήφανη. Είχε έρθει πριν απο 20 περίπου χρόνια από την Αλβανία με τον άντρα της, έχοντας ελάχιστα χρήματα που μόλις έφταναν για να καλύψουν τα βασικά. Τώρα,στα 43 της, έχει σταθερή δουλειά σε μαζεδοπωλείο του κέντρου, μένει σε ένα διαμέρισμα σε μια ήσυχη γειτονιά στον Περισσό, ενώ και τα παιδιά της τα έχουν καταφέρει εξίσου καλά. Τόσο οι δύο κόρες της, όσο και ο γιος της, έχουν τις δικές τους πλέον οικογένειες και της έχουν ήδη χαρίσει και ένα εγγονάκι.
Η κυρία Τίνα είναι όντως περήφανη. Περήφανη επειδή στο μαγαζί της συχνάζουν πλούσιοι Έλληνες δικηγόροι του κέντρου, επειδή και οι κόρες και ο γιος της παντρεύτηκαν Έλληνες και μιλούν πλέον καλύτερα τα ελληνικά από τα αλβανικά, επείδη μια Ελληνίδα καταδέχτηκε να της πιάσει την κουβέντα στο νυχτερινό λεωφορείο γυρίζοντας σπίτι. Το μόνο για το οποίο είπε ότι ντρέπεται είναι που τα ελληνικά της δεν είναι τόσο τέλεια· η προφορά της προδίδει την καταγωγή της.
Και όσο και αν προσπάθησα να την κάνω να δει πόσο καλά τα είχε καταφέρει, στο τέλος εκείνη με καληνύχτησε ντροπαλά, λέγοντάς μου πόσο πολύ θα χαρεί να περάσω από το μαγαζί που δουλεύει μαζί με τους συμφοιτητές μου- μελλοντικούς πλούσιους Έλληνες δικηγόρους του κέντρου.
8°
