Κυνηγώντας άτακτους μαθητές με τη βέργα...

Αν κάποιος Ευρωπαίος ή δυτικός διαβάσει το «δελτίο συμβάντων» της Ελλάδας για χθες το βράδυ (ή για όποιο άλλο βράδυ, τον τελευταίο 1,5 χρόνο) θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η χώρα μας βρίσκεται στη μέση ενός εμφυλίου. Κι αυτό έχει τη σημασία του, την ώρα που η Ελλάδα δίνει σκληρές και άνισες μάχες για να πείσει τον διεθνή περίγυρο ότι είναι μια σοβαρή και αξιόπιστη ευρωπαϊκή χώρα. 

Βομβιστική επίθεση στο γραφείο του πρώην πρωθυπουργού, στο κέντρο της Αθήνας. Στη Νέα Σμύρνη, άγνωστοι σπάνε τις τζαμαρίες και πυρπολούν τα τοπικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Λίγο πιο κάτω, δύο αυτοκίνητά του ΟΗΕ ανατινάσσονται μες τη μέση της νύχτας. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έκρηξη από γκαζάκια σε McDonalds και ΑΤΜ τράπεζας. Και στην Κάτω Τούμπα και την Άνω Πόλη, εννέα (9) πολυτελή αυτοκίνητα στις φλόγες. Στα Εξάρχεια, πάλι, που ήταν ως συνήθως «αστακός» από εκατοντάδες αστυνομικούς, είχε απόλυτη ησυχία.

Αν σ’ αυτά προσθέσεις όσα αντίστοιχα συμβαίνουν καθημερινά, αλλά και τον κατάλογο των πιο «σοβαρών» επιθέσεων του τελευταίου τετραμήνου, όπως αυτή στο Α.Τ. Αγ. Παρασκευής, ή στην ομάδα της ΟΠΚΕ, ή στο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής, στη Βουλή, το γραφείο της Μαριέτας Γιαννάκου, του Απόστολου Κατσιφάρα κλπ., τότε η εικόνα του απόλυτου χάους, της αναρχίας και της γενικευμένης αναταραχής επιτείνεται ακόμα περισσότερο. Παρ’ ότι για εμάς τους απλούς πολίτες όλα αυτά είναι απλά «μιά απ’ τα ίδια».

Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την ανάληψη της ευθύνης της Δημόσιας Τάξης από τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, το γενικό μπάχαλο συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, σαν να μην έχει αλλάξει απόλύτως τίποτα. Λες και όλες οι στρατηγικές που εκπονούνται στο κτίριο της Κατεχάκη δεν είναι ικανές να φέρουν το παραμικρό αποτέλεσμα. Ούτε η επίδειξη πυγμής από τον υπουργό στα τηλεοπτικά μικρόφωνα, ούτε η λογική του «ντου στα Εξάρχεια», ούτε η στρατηγική της πίεσης στους δράστες, προκειμένου να κάνουν «το λάθος» και να πιαστούν. Τζίφος.

Προφανώς, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης δεν έχει συνειδητοποιήσει τί ακριβώς έχει να αντιμετωπίσει. Πιστεύει ότι έχει να κάνει είτε με μια συγκεκριμένη ομάδα «τρομοκρατών» που έχει τα λημέρια της στα Εξάρχεια, είτε με τρεις, τέσσερις ή πέντε οργανώσεις, όπως η «Σέχτα», οι «Πυρήνες» ή ο «Επαναστατικός Αγώνας». Και ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα κάνουν το «λάθος» ή θα ανακαλύψει ποιοί είναι και θα τους «μαγκώσει», όπως έγινε με την «17 Νοέμβρη» ή τον «ΕΛΑ».

Δυστυχώς, η πραγματικότητα του «αντάρτικου πόλης» τον 21ο αιώνα είναι τελείως διαφορετική. Αυτή τη φορά, οι δράστες δεν είναι μια κλειστή συνομωτική ομάδα λούμπεν επαναστατών των ‘70s. Είναι εκατοντάδες φρικαρισμένοι πιτσιρικάδες, που ακολουθούν το νέο «Κίνημα» ή «Μόδα» ή «trend» που έφερε στη νεολαία η αυταρχική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πιτσιρικάδες από τις γειτονιές, τα επαναστατημένα 17χρονα ξαδέλφια μου ή τα ανήψια του Χρυσοχοϊδη, που κάθε λίγο και λιγάκι, βγαίνουν νύχτα από το ακατάστατο και «καπνισμένο» φοιτητικό τους σπίτι για μισή ωρίτσα, ανατινάζουν μια τράπεζα ή μια BMW και μετά γυρίζουν πίσω γελώντας, για να δούν τα κατορθώματά τους στα κανάλια της τηλεόρασης ή στα ειδησεογραφικά sites. Μετά, γράφουν και μια προκήρυξη. Είμαι σίγουρος ότι πέφτει πολύ γέλιο την ώρα που ψάχνουν το νέο όνομα της “οργάνωσης”…

Οι πιθανότητες να πιαστούν είναι σχεδόν μηδενικές. Αφ’ ενός γιατί δεν πρόκειται για κάποια συγκεκριμένη οργάνωση που θα επιχειρήσει να σκοτώσει με όλμο τον Βαρδινογιάννη ή τον Κόκκαλη μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, αλλά για εκατοντάδες πιτσιρικάδες που χτυπούν αποκεντρωμένα στις γειτονιές, σποραδικά, αιφνιδιαστικά, γρήγορα και πάντα σε αφύλακτους στόχους (όπως πχ. το γραφείο του Σημίτη). 

Αφ’ ετέρου διότι η επίδειξη ισχύος και οι τσαμπουκάδες των “Δελτάδων”  εξαγριώνουν τους νεαρούς βομβιστές και τους δίνουν λόγο ύπαρξης. Και τέλος, διότι οι περισσότερες υποτιθέμενες οργανώσεις πραγματοποιούν ένα – δυό χτυπήματα και μετά ξαναβαφτίζονται με άλλο όνομα, σβήνοντας τα ίχνη τους. Και έτσι ο κύκλος της φωτιάς και της έκρηξης μηδενίζει το κοντέρ, ξαναγεννιέται, κάνει επανεκκίνηση. 

Οι αναγνώστες της A.V. και ο συγγραφέας αυτού του κειμένου, οι απλοί πολίτες και οι περίοικοι του σημείου της έκρηξης δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν είμαστε εμείς ο στόχος, άρα πρακτικά το θέμα δεν μας αγγίζει άμεσα. Αυτός που διασύρεται (εκτός από τη χώρα μας, φυσικά) είναι ο ίδιος ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, που πλέον έχει αρχίσει να δείχνει γραφικός. Σαν επαρχιώτης γεροδάσκαλος – περίγελος άτακτων μαθητών, που τους κυνηγάει ξαναμμένος με τη βέργα στο σχολικό προαύλιο, με ένα χαρτί που λέει «είμαι γάιδαρος» κολημμένο στην πλάτη του – την ίδια ώρα που κάποιοι συμμαθητές τους του βάζουν κόλλα στο κάθισμά του και κάποιοι άλλοι χώνουν στρακαστρούκες μέσα στην τσάντα του, για να την ξαναπατήσει αμέσως μετά και να ξαναγελάσουν μαζί του. Μαζί με το υπόλοιπο πανελλήνιο...