Οκτώ χώρες έβαλαν βασικά το… χεράκι τους στο “One of Kind”, που ανεβαίνει από το Μπαλέτο της Όπερας της Λυόν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών:
Τσεχία: Εκεί γεννήθηκε ο σπουδαίος χορογράφος Jiri Kylian.
Ολλανδία: Ο χορογράφος υπήρξε για 24 χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του Νederlands Dance Theatre, η Ολλανδική κυβέρνηση του παρήγγειλε τη χορογραφία για τα 150 χρόνια του Συντάγματος της χώρας –ακούς Ελλάδα; –,επί σκηνής παίζει ο Ολλανδός τσελίστας τσελίστα Πίτερ Βίσπελβευ.
Αυστραλία: Η μουσική είναι του Αυστραλού συνθέτη Μπρετ Ντιν –πολλαπλά βραβευμένος ως συνθέτης, αλλά και ως βιολιστής.
Ιαπωνία: Τα σκηνικά είναι του Ατσούσι Κιταγκαβάρα –από τους πιο διάσημους γιαπωνέζους αρχιτέκτονες.
Γερμανία & Αμερική: Εκεί σπούδασε ο σπουδαίος φωτιστής της παράστασης Μάικλ Σάιμον.
Γαλλία: Το μπαλέτο είναι της Όπερας της Λυόν, από τα πιο διάσημα στον κόσμο.
Ελλάδα: Διευθυντής της Όπερας είναι ο Γιώργος Λούκος.
Γιατί η απαρίθμηση των χωρών; Γιατί όταν έχεις ως θέμα της χορογραφίας σου την ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία της έκφρασης, τη σεξουαλική ελευθερία, την ελευθερία του λόγου, δεν μπορεί, όλοι συνεισφέρουν, ανάλογα με τις εμπειρίες τους στο αποτέλεσμα, ακόμα κι αν αρχή των πάντων είναι ο χορογράφος.
Χαζεύοντας τα βίντεο που κυκλοφορούν ίσως να μην μπόρεσα να «μεταφράσω» τη χορογραφία – αλλά δεν μου φάνηκε καθόλου εγκεφαλική. Κόλλησα μαγεμένος από τον διάλογο των τεχνών και κυρίως από τον τρόπο που η μουσική ηλεκτρίζει τα σώματα των χορευτών. Στιγμές είχα την αίσθηση πως επί σκηνής τελείται μια σπάνια ιεροτελεστία που σου χαϊδεύει τη ψυχή και στιγμές πως η έκρηξη της σεξουαλικότητας θα προκαλέσει έκρηξη και στη σκηνή. Ας μη μιλήσω για τα σώματα…
17°
