Το τραγούδι που λέω στα παιδιά μου τον τελευταίο καιρό είναι all time classic (βρέεεεεεεχει στη φτωχογειτονιά-α-α-α). Τους αρέσει και τα φέρνει κοντά στη σκληρή πραγματικότητα. Απλώς θα το μάθουνε σε gree(k)english, όπως όλα τα παιδιά της γενιάς τους. Σαν να μην έφτανε η φτωχογειτονιά, που βρέχει και που έχουν κατάθλιψη δηλαδή…
Όποτε καταθέτει κάποιος την άποψη «η ελληνική γλώσσα είναι πεθαμένη», από τη μία εκπλήσσομαι κι από την άλλη τσαντίζομαι: η έκπληξη είναι του τύπου «μα εδώ ο κόσμος καίγεται, συζητάμε σαν να είμαστε στο 1985; Κι ενώ χτενιζόμαστε;». Η τσαντίλα είναι του τύπου «ουστ» (είμαι εναντίον). Ψοφάω για την ελληνική γλώσσα, τη διαβάζω και τη γράφω εδώ και μισό αιώνα, την αγαπάω και με αγαπάει, τα έχουμε, δεν θα χωρίσουμε ποτέ, θα χουχουλιάζουμε παρέα μπροστά στο τζάκι/μαγκάλι/κάγκελο-φυλακής, είναι συγκλονιστική γλώσσα. Είναι σαφής, οικονομική, και ταυτόχρονα φαντασμαγορική, πλούσια, εκφραστική και υπέροχη. Είναι η θεά των γλωσσών.
Ο Νίκος Περράκης έλεγε πως άκουσε κάτι πιτσιρικάδες να μιλάνε στο δρόμο με όλες τις καινούργιες λέξεις που χρησιμοποιούν οι πιτσιρικάδες σήμερα. «Ήθελα να τους ρωτήσω, πάντα έτσι μιλάτε; Και δεν κουράζεστε; Δεν είναι κουραστικό να ψάχνετε για λέξεις;» είπε (ο Περράκης), αλλά βέβαια δεν τους ρώτησε τίποτα. «Κάθε γενιά τα ίδια κάνει» συμπλήρωσε σηκώνοντας τους ώμους, επειδή όντως κάθε γενιά έτσι κάνει: η τωρινή π.χ. λέει «σπούκι*», «τσίγκινος*», «πλαστικός*», «φασωμένος*» «τρου*», «πέτσινος*», «λούστης*», «κυρία*» κι άλλα πέντε χιλιάδες λήμματα που δεν φτάνουν στ’ αυτιά, πόσο μάλλον στα μάτια μου.
Η θεωρία μου είναι πως όλα αυτά πλουταίνουν την καημένη τη γλώσσα. Της προσθέτουν λέξεις που έχουν να κάνουν με τη συγκεκριμένη εποχή και που ή θα αντέξουν στο χρόνο ή θα ξεχαστούν όπως τόσες άλλες στο διάβα της (ελληνικής γλώσσας). Κι επίσης η θεωρία μου είναι, σκασίλα μας: εδώ ο κόσμος καίγεται, όντως. Χελόου; Ο πλανήτης ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ! Τα παγόβουνα! Η Βενετία! Πιο κοντά στον πισινό μας, η Αθήνα αυτοπροσώπως! Έχουμε θέματα, προβλήματα, χρέη, αναδουλειές, αφραγκίες, ελλείψεις και εκλείψεις σα να μην έφταναν όλα τα άλλα. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τον άνθρωπό μας (άσχετα που φταίει αυτός, επειδή δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί μας – εμείς τη δουλειά μας κάνουμε, ας συνέλθει επιτέλους. Στο τσακ είμαστε να αρχίσουμε συνεννοήσεις με ξένο άνθρωπο…)
Τώρα που ηρεμήσαμε,πάμε παρακάτω. Βρέθηκα σε παραδοσιακό αναψυκτήριο, που λέγεται πολύ έξυπνα «Αναψυκτήριο», στη μακρινή Μεταμόρφωση. Όλο σε κουλά μέρη πάω τελευταία... πάνω-κάτω την Αθήνα λες κι έχω καταπιεί Τζι-Πι-Ες. («Σε-διακόσια-μέτραααα, στρίψτε, αριστερΑ. Σε-εκατό-μέτρααα, στρίψτε, αριστερΑ. Υπολογισμός-νέας-διαδρομής. Στρίψτε-δεξιΑ».) Το «Αναψυκτήριο Άγγιγμα Γεύσης» (ναι, απέκρυψα εσκεμμένα το δεύτερο κομμάτι της συλλογής, συγχωρέστε με κύριε Δούκα κ.λπ.), το «ΑΑΓ» λοιπόν είναι σαν τα παλιά καφέ-μπαρ-τοστάδικα που έβρισκες κοντά στα ΚΤΕΛ με τους φαντάρους, μικρό, βροχερό, με τζαμαρίες, με οικογενειακό μπαράκι, με σάντουιτς και καφέδες όλων των ειδών…
Η διαφορά είναι πως η κοπέλα στους καφέδες είναι ευγενέστατη, μία από αυτές τις κοπέλες που σου φτιάχνουν τη μέρα χωρίς να σε ξέρουν, για 1,20 (τόσο έχει ο διπλός ελληνικός) ή για 1,60 (μπουγάτσα Θεσσαλονίκης). Κι επειδή στο σημείο που βρίσκεται δεν γίνεται ακριβώς σκοτωμός από καφετέριες (ohhh, Savannah blue…), σου έρχεται κουτί. Κάτι να πιεις, κάτι να φας, κάποιος να σου χαμογελάσει – τι άλλο θέλει η μέρα σου για να νιώσει φτιαγμένη; Λεφτά, ακούω. Για φαντάσου, απαιτήσεις που έχει ο άνθρωπος…
Με λίγα λεφτά φάγαμε τέλεια στην ταβέρνα «Ο Κορομηλάς» – ένα τέλειο κοκορέτσι, σαλάτες, παϊδάκια, λίγο κρασί, με € 15-17 το άτομο είσαι εντάξει με το παραπάνω. Καθίσαμε έξω στον ωραίο κήπο με τα χαλίκια κι ας είχε δροσιά πια – μόλις πιάνουν τα σοβαρά κρύα κατσικώνεσαι μέσα και χαζεύεις τις σούβλες στο βάθος να αργοψήνονται νωχελικά. Τα παιδιά μας έτρεχαν γύρω-γύρω γεμίζοντας τα βρακιά τους χαλίκι, συζητούσαμε για (α)πολιτικά θέματα, και πώς ο κόσμος χάνεται σιγά-σιγά και αποκλείεται να τον βρούμε εμείς.
15°
