Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος θυμάται τη σφαγή του Ομέρ Πρυώνη και ορκίζεται εκδίκηση στο όνομα του Καλλικράτη
Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από την ισοπέδωση της Πλατείας Λέλας Καραγιάννη, το πάρκο της οδού Κύπρου. Η πρώτη σκέψη μου πάει στην φράση του Ηλία Ηλιού, που επανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας στο Δημοτικό Συμβούλιο που ακολούθησε:
“Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα”.
Οι αγωγές ακολούθησαν βροχή. Η μάχη δόθηκε με νούμερα: πόσα δέντρα κόπηκαν, τι ύψους, πόσα θα φύτευαν μετά... Πόσα πάρκιν υπάρχουν ήδη, με τι πληρότητα; Στα πόσα μέτρα θα ήταν θαμμένο το κτήριο (παρά την ταράτσα που εμφανίζει ο ίδιος ο Δήμος στο σχέδιο φύτευσης ή τις τεχνικές ενστάσεις για την δυνατότητα κατασκευής ενός τέτοιου κτηρίου στην σεισμογενή Ελλάδα). Με την οκά οι αποφάσεις και οι ενστάσεων, πριν όσο και μετά...
Για εμένα, το ζήτημα έχει ήδη κριθεί. Το αν τα στοιχεία που έδινε ο δήμαρχος ήταν αντικρουόμενα πολλές φορές μεταξύ τους, ή αν είχε το δικαίωμα να βάλει τα συνεργεία είναι λεπτομέρειες που θα κριθούν και θα κρίνουν τις δίκες.
Η απαξιωτική συμπεριφορά όμως ενός δημάρχου προς (όποιους) πολίτες είναι πράξη ασυγχώρητη. Έφτασε στο σημείο να βαφτίσει δημότες και κατοίκους “μπαχαλάκηδες”. Σε αυτούς τους αλιτήριους και οι δύο γιαγιάδες, υποθέτω, που ακόμα χρωστούσαν το ειδικό τέλος που τους είχε επιβληθεί, για την υπεραξία που “εισέπραξαν” τα διαμερίσματα τους από το πάρκο το ‘86. Το πάρκο που εκείνος είδε για πάρκιν και μάλιστα δυνάμει υπέργειο και τριώροφο.
Εσχάτως σαν να μαλάκωσε. Η ρίψη δακρυγόνων δεν είναι πια τόσο εύκολη, ούτε λύνει “το πρόβλημα”. Μπορεί να περιμένει τις δικαστικές αποφάσεις. Μπορεί όμως να περιμένει και κάτι ακόμα: στις επόμενες εκλογές ο Δήμαρχος θα εκλεγεί από πραγματικούς δημότες, και όχι επισκέπτες. Ένας άλλος αρχιτέκτονας του την έχει στημένη· και το όνομα αυτού Καλλικράτης.
18°
