Οι φίλοι μου πουλάνε την προίκα τους – με μικρές αγγελίες, σε εφημερίδες ή στο ίντερνετ, στο Facebook και στο E-bay, σε αλώνια και σαλόνια. Τι να τον κάνεις τον καναπέ, όταν δεν έχεις σπίτι; Και τι το θες το ρολόι, όταν δεν έχεις να πας πουθενά, καμία ώρα, καμία μέρα;
Ο κολλητός μου πουλάει το ωραίο του ρολόι: πανάκριβο, αγαπημένο, το είχε αγοράσει χρόνια πριν με το σκεπτικό «μου στέκεται σούπερ, είναι τέλειο, μου δίνει μπόι, πάντα ήθελα ένα Χ ρολόι!». Τώρα το πουλάει στο ένα δέκατο της τιμής του (και πολλά λέω). Όπως όλοι δηλαδή – θα έχετε τσιμπήσει από αφηγήσεις φίλων, συγγενών, του εαυτού σας του ίδιου και συνεργατών, θα έχετε ψυλλιαστεί πόσο κουρελιασμένη είναι η αγορά μεταχειρισμένων ειδών. Το πήρες 1.000 ευρώ και το πουλάς 1... ή άντε 5 ευρώ άμα είσαι πολύ καπάτσος. Η αντικειμενική αξία των αγαθών δεν σε κόφτει πια, εδώ χρειάζεσαι μετρητό για να κινηθείς, να τρως, να πίνεις και την Άρτα (να) φοβερίζεις… ή να μη φοβερίζεις κανέναν, σκασίλα σου, δεν πα’ να καεί το μπουρδέλο. Να πληρώνεις το κινητό σου θέλεις, που είναι απαραίτητο γιατί σε συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο όταν σου έχει κοπεί ο βήχας, το ίντερνετ ή και το αίμα ακόμα.
Μπορείς επίσης να αφήσεις την προίκα σου παρακαταθήκη σε μαγαζιά που σε ειδοποιούν μόλις την πουλήσουν… ναι, κι εγώ είμαι η Σεχραζάτ αυτοπροσώπως – σκέφτηκα προς στιγμήν να σας προτείνω τέτοια μαγαζιά αλλά έχει καεί η γούνα μου σε παλιότερες φάσεις, με «παρακαταθήκες» που τις έφαγε η μαρμάγκα (σιγά μη σε πάρει το κατάστημα «ελάτε, καλέ κορίτσια, πουλήσαμε τις γόβες σας, να σας δώσουμε τα λεφτά!»). Θα τσεκάρω πάντως μερικά (τέτοια μαγαζιά), θα κάνω κανονικό ρεπορτάζ μπας και καταφέρουμε να πουλήσουμε έστω μισό πασούμι. Γιατί κανένας από τους φίλους μου δεν ενδιαφέρεται πια να αγοράσει ούτε κόπιτσα, ενώ όλοι σχεδόν ενδιαφέρονται να πουλήσουν ολόκληρη την ντουλάπα…
Τι εποχή, ε; Και τι ντροπή, μετά από 20, 30 ή 40 χρόνια δουλειάς να είσαι στον άσο, παρέα με την τιμιότητά σου (πάρ’ τα Λίζα και κάν’ τα κορνίζα) κι άλλα 5-6 εκατομμύρια Έλληνες/κερχελέδες σαν εσένα. Να προσπαθούμε όλοι να πουλήσουμε ένα σαλόνι στην τιμή μισού σκαμπό, σε άτομα που θησαυρίζουν όπως θησαύριζαν πάντα, στο σβέρκο μας δηλαδή, με τους βαφτιστικούς σταυρούς και τα καλά μας ρολόγια-τσέτουλα, μπιρ-παρά στα χρηματοκιβώτιά τους…
Μέσα στην καντήφλα, έσπασε το σπιράλ της ηλεκτρικής μου σκούπας: μεγάλη ζημιά όταν έχεις παιδιά στο σπίτι που τρώνε συνέχεια ποπ-κορν, ρύζι και αντικείμενα που ψιχουλοποιούνται με το «καλημέρα σας». Κι επειδή δεν πετάμε (πια) ηλεκτρικές συσκευές, έστω κι αν μας ξεροψήνουν ελαφρά, πήρα ανταλλακτικό σπιράλ από τον «Βενιέρη» με 8 ευρώ – η σκούπα μου είναι τώρα σαν καινούργια. Μετά πήρα κι ένα αφράτο ψωμί, «μαύρη μαργαρίτα» (80 λεπτά) από το φούρνο «Ρουμελιώτου» απέναντι από τον Ευαγγελισμό, κι έκλεισα με τις αγορές για τον υπόλοιπο μήνα.
Καλά, σ’ αυτό το σημείο ή πετάτε την εφημερίδα συφιλιασμένοι ή σας λέω κάτι ευχάριστο, χαρούμενο, όξω-καρδιά, ώστε να αλλάξει το φενγκ-σούι. Πηγαίνετε λοιπόν στο πολύ φιλικό «Facce Strane» για υπέροχο ιταλικό φαγάκι, tagliatelle al tartuffo, panini, focaccia και δεν συμμαζεύεται. Ο ιδιοκτήτης, Dario Fagnoni, μεγάλωσε μέσα στο tiramisu (ο μπαμπάς του είναι ο διάσημος Walter Fagnoni που είχε κατά καιρούς τα «Al Convento», «Stars», «Al Milanese» κι ακόμα πιο παλιά το «Ciao»).
Τα πιάτα είναι πεντανόστιμα, αυθεντικά ιταλικά με μικρές καινοτομίες, π.χ. focaccia με γαλοπούλα, με περίεργα τυριά, με οτιδήποτε ιταλικό που σας θυμίζει ταξίδι στο Μιλάνο σε εποχές χλιδής με τα γκομενικά σας να σκίζουν. Κατά τα άλλα το «Facce Strane» είναι όμορφο, φροντισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το μενού του ενδιαφέρον, τα επιδόρπια συγκλονιστικά, το σέρβις άψογο… ε, δεν έχω και τίποτε άλλο να πω, οι τιμές είναι λογικές (€ 25) και φεύγεις νιώθοντας κάπως καλύτερα. Όχι όσο καλά θα ένιωθες αν δεν αναγκαζόσουν να πουλήσεις το ρολόι σου π.χ., ή ακόμα-ακόμα αν μπορούσες να αγοράσεις ένα καινούργιο ρολόι ώστε να αντικαταστήσεις το παλιό (επιστημονική φαντασία).
Αλλά έχεις φάει, έχεις πιει, είσαι οκ προς το παρόν, και το ότι έχεις μπροστά σου ένα σπαρταριστό παρόν σε ηρεμεί λίγο. Έστω κι αν το παλιο-παρόν δεν φοράει ρολόι πια. Δεν λες πάλι καλά που φοράει ένα σώβρακο; Γιατί αυτός που αγόρασε το ρολόι περιμένει στη γωνία να αγοράσει και το σώβρακο όπου να ’ναι…
15°
