Μαρία Χαραμή

Ήταν ευγενής και sui generis, προσέγγιζε τη χαρά της ζωής με ένα δικό της μοναδικό τρόπο. Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά πάμε στοίχημα πως ήδη μυεί τον Άγιο Πέτρο σε κάποια μυστικά που, ακόμα και τον Παράδεισο όπου δε του λείπει τίποτα, μπορούν να βοηθήσουν για να γίνει καλύτερος. Το καλοκαίρι του 2010 η Μαρία Χαραμή και εξαιτίας του βιβλίου της «Η χαρά της ζωής» μίλησε στη δημοσιογράφο Ναυσικά Γκράτσιου και φωτογραφήθηκε αποκλειστικά για το περιοδικό SOUL.

«Η απόφασή μου να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία του ευ ζην ήταν απολύτως συνειδητή, και σχεδιασμένη επίσης. Επρόκειτο για μια μόδα την οποία παρατηρούσα να έρχεται φουλαριστή στην Ευρώπη σαν κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο. Δεν είναι τυχαίο που ένα κίνημα σαν αυτό του slow food, το οποίο στην Ιταλία είναι ισχυρότατο, στελεχώθηκε εξ αρχής από παλιούς αριστερούς, γι’ αυτό κι έχει και τόσο καλή οργάνωση. Η αριστερά, βλέπετε, φημίζεται για την οργάνωσή της, από την άποψη ότι μαθαίνεις να λειτουργείς σαν μέλος μιας ομάδας, ακολουθώντας κάποιες δομές, σεβόμενος την ιεραρχία. Είδα λίγο πιο νωρίς από τους άλλους τη μόδα που θα πλημμύριζε τη Δύση επί δύο δεκαετίες και παραπάνω. Και την έφερα πρώτη.

Το γούστο, όπως και το ταλέντο, εξασκούνται. Αν πηγαίνεις σε μουσεία, σε κήπους, αν παρατηρείς τα πρόσωπα των ανθρώπων, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το όμορφο. Το άσχημο είναι κάτι που χτυπάει αμέσως στα μάτια.

Το τελευταίο μου βιβλίο λέγεται “Η χαρά της ζωής”, και το είχα χρόνια στο νου μου να το κάνω. Έχω παρακολουθήσει και μια σειρά μαθημάτων προσωπικής αυτοβελτίωσης, είχα ένα μεγάλο δείγμα ανθρώπων και παρατηρούσα την εξέλιξή τους, παρατηρούσα και τον εαυτό μου. Όλη αυτή η ιστορία μου άλλαξε τη ζωή, γιατί είδα ότι μπορώ να επηρεάσω τον ρου των γεγονότων. Πήρα χαρτί και μολύβι κι άρχισα να καταγράφω τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες κι ευλογίες. Άρχισα να παρατηρώ όχι τα πράγματα που λείπουν αλλά αυτά που περισσεύουν, τόσο στη δική μου πραγματικότητα όσο και στις ζωές των άλλων. Ξαφνικά, μου έπεσε στο κεφάλι μια κεραμίδα, μια σοβαρή επαγγελματική ήττα, που καθόλου δεν περίμενα. Πέρασαν αρκετοί μήνες με κλάμα και μαράζι, ήμουν και νιόπαντρη, και ο άντρας μου προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με στηρίξει και να με παρηγορήσει κι είχα την εντύπωση ότι δεν τα κατάφερνε να βρει τις καίριες κουβέντες που θα παρηγορούσαν την ψυχή μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το χάλι θα πρέπει να το φτιάξω μόνη μου. Ένας από τους τρόπους που σκέφτηκα είναι να γράψω αυτό το βιβλίο για την ευτυχία, που χρόνια είχα στο μυαλό μου. Του Καστανιώτη του άρεσε η ιδέα, αν και ως αριστερός, τα βλέπει λίγο καχύποπτα αυτά τα αμερικάνικα συστήματα. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ σκαρταδούρα σε αυτόν τον τομέα.

Αυτό είναι το ένατο βιβλίο μου. Μεταξύ των υπολοίπων έχω μεταφράσει την “Πριγκιπέσα” της Χάριετ Ρούμπιν, που είναι στην πραγματικότητα ο Μακιαβέλι για γυναίκες. Με την ηρωίδα αυτού του βιβλίου δε συμφωνώ απολύτως. Άλλωστε, ο μεσογειακός άνθρωπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σκληρή Αμερικανοεβραία του βιβλίου. Εμένα μου αρέσει ο σχεδιασμός και η μελέτη στο κάθε τι. Δεν είμαι του τυχαίου. Μου αρέσει η ιδέα του να συλλαμβάνω ένα σχέδιο κι αυτό να βγαίνει!

Ο πολιτισμός ενός λαού μετριέται με τα βιβλία που αγοράζει και το σαπούνι που καταναλώνει. Σαν λαός είμαστε καθαρός και μοσχομυρωδάτος σε σύγκριση με άλλους λαούς και με το παρελθόν μας. Ως προς τα βιβλία με λυπεί η κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι ο βορράς, επειδή έχει μεγάλες, σκοτεινές νύχτες, κάνει τους ανθρώπους πιο εσωστρεφείς και πιο φιλαναγνώστες. Εμείς όμως δεν επιτρέπεται να μη διαβάζουμε. Είναι κρίμα η αγορά του βιβλίου να είναι τόσο μικρή. Κάτι πρέπει να γίνει και με τις τιμές για να γίνουν πιο προσιτά στον κόσμο. Πάντως, ως δώρο, το βιβλίο παραμένει φθηνό. Είναι οπωσδήποτε φθηνότερο από ένα γλυκό.

Η ευτυχία είναι θέμα απόφασης. Δηλαδή στρίβεις το κουμπί από τη μιζέρια, την γκρίνια, το παράπονο, στο δόξα τω Θεώ! Μετά χρειάζεται άσκηση. Δέκα λεπτά στο ξεκίνημα της κάθε μέρας. Το συνηθίζεις, όπως το περπάτημα…

Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της χαράς είναι η παρέα. Το να μοιράζεσαι τα πράγματα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό και κάνω τη δουλειά που κάνω. Όλα αυτά, βέβαια, ξεκινάνε από τη βάση της καλής σχέσης και της καλής παρέας με τον εαυτό μας. Όλοι μας περνάμε κάποτε τα σκοτάδια μας και τους δαίμονές μας. Το θέμα είναι να είσαι αποφασισμένος να τους νικήσεις, ακόμη κι όταν ξέρεις ότι θα έρθουν…»

Φωτογραφία: Ασπασία Κουλύρα