Καίτη Γαρμπή

Από την glam δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα οι φίλοι της την αποκαλούν «Γκάρμπο». Κάτι ήξεραν. Η Καίτη Γαρμπή τολμά το διαφορετικό. Αφήνει το «λούστρο» και τις πίστες της νύχτας και ετοιμάζει την πρώτη της εμφάνιση στη Μεγάλη Οθόνη.

Από τις πίστες και τα γαρύφαλλα της νυχτερινής Αθήνας στην σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου; Πώς κι έτσι;

Πάντα ψαχνόμουν για το διαφορετικό. Παρόλο που ανέκαθεν κινούμουν σε έναν χώρο αμιγώς νυχτερινό και λαϊκό, προσπαθούσα να αιφνιδιάζω το κοινό με κάτι το ιδιαίτερο. Να φανταστείς πως εμφανιζόμουν ως Εσμεράλντα στο «Διογένης Παλλάς». Για τρία τέταρτα η σκηνή μεταμορφωνόταν σε μια μικρογραφία της Παναγίας των Παρισίων. Οξύμωρο μέσα στα μπουζούκια αυτό το σκηνικό. Ψαχνόμουν πολύ με το διαφορετικό, και θυμάμαι να θέλω πάντα να ξεκολλήσω από τα νυχτερινά κέντρα. Με τον Διονύση αγαπάμε τρελά τον κινηματογράφο. Όταν πέφτουν οι τίτλοι μιας ταινίας, μένουμε να κοιτάμε την οθόνη και να μας φανταζόμαστε μπροστά από το πανί, πάνω σε μια εξέδρα, να δίνουμε μια σούπερ μουσική παράσταση. Τελικά, κατάφερε να γίνει πραγματικότητα και να φτάσουμε πριν από μερικούς μήνες να συζητάμε με τους υπεύθυνους μιας αλυσίδας κινηματογράφων μια δική μου εμφάνιση. Η παράσταση ετοιμάζεται πυρετωδώς για να βγούμε τέλος του Απρίλη. Έχουμε επιστρατεύσει μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείται με τον κινηματογράφο, η οποία συνεργάζεται με τη δική μου μουσική ομάδα. Θα είναι μια έντιμη παράσταση.

Τι σημαίνει «έντιμη» παράσταση σήμερα;

Δε θέλω να κάνω κάτι δήθεν, έτσι για να πάρω την παρθενιά μιας καινούργιας ιδέας. Λαχταράω να μπω στον καινούργιο μου ρόλο, που με θέλει «γυμνή» μπροστά στο κοινό. Χωρίς την προστασία της μεγάλης πίστας, των φώτων, των μπαλέτων και των θαμώνων που κοιτάζουν και ακούνε μέσα στους καπνούς, τα ποτά, τα τσιγάρα και τη φασαρία. Τίποτα από αυτά. Το κοινό και εγώ. Έχω ερωτευτεί αυτόν τον ρόλο και θέλω να αναμετρηθώ μαζί του.

«Ένα ταξίδι μου κόστιζε περίπου 30 εκατομμύρια δραχμές για τα ρούχα της σεζόν, και ίσως όχι ολόκληρης», λες με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη.

Μετάνιωσες; Ποιες ήταν οι αντιδράσεις φίλων και γνωστών την επομένη της;

Τα 30.000.000 του τότε δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα. Στις αρχές του 2000 ζούσαμε όλοι σε μια Ελλάδα επίδειξης πλούτου. Την εποχή του χρηματιστηρίου και των δανείων. Τα πρώτα τραπέζια ήταν ρεζερβέ από ανθρώπους που χαλούσαν εκατομμύρια δραχμές σε λουλούδια, ουίσκι και σαμπάνιες. Ήμουν μέρος του lifestyle και στήριζα την εικόνα μου με πανάκριβες τουαλέτες, παπούτσια και κοσμήματα. Ο κόσμος δεν ερχόταν μόνο να ακούσει, αλλά να δει. Και να τον δουν, φυσικά! Εκεί, λοιπόν, κολλάνε τα 30 εκατομμύρια που είπα.

Επιβιώνει ακόμα το lifestyle του ’90; Διασκεδάζουμε αλλιώς;

Το lifestyle του ’90 αρχίζει πια και πνέει τα λοίσθια, αν και υπάρχει ακόμα αρκετός κόσμος που διασκεδάζει στις μεγάλες πίστες. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μαύρες μέρες, θέλουμε να το ρίξουμε έξω το Σαββατοκύριακο. Να χορέψουμε ένα ζεϊμπέκικο, να τραγουδήσουμε παλιά λαϊκά αγαπημένα τραγούδια, κλασικές μελωδίες και να βγάλουμε τον νταλκά μας. Σίγουρα όμως υπάρχει και ο άλλος τρόπος μιας άλλης κουλτούρας -όχι λαϊκοπόπ- που κερδίζει έδαφος κάθε μέρα. Είναι οι εναλλακτικές σκηνές με εξαιρετικές μουσικές παραστάσεις σε μικρότερους, πιο ζεστούς χώρους. Να που η κρίση έφερε τα πάνω κάτω, μας αναγκάζει να δουλεύουμε σκληρά, να ξεβολευτούμε από την αρπαχτή για ένα πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η σύγχρονη στιχουργική του ελληνικού τραγουδιού είναι αρκούντως λαϊκή; Βγάζει, όπως λες, νταλκά και πόνο; Μπορεί να μιλήσει για την κρίση;

Λατρεύω το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, όπως το άκουγα τη δεκαετία του ’60, του ’70 και του ’80. Εκεί πρωταγωνιστής ήταν το μπουζούκι, και ταίριαζε πολύ με τον πόνο και το βάσανο του στίχου. Φυσικά, και σήμερα υπάρχουν τραγούδια λαϊκά με την έννοια της ευρείας αποδοχής και της μεγάλης επιρροής στον λαό. Στην πλειοψηφία τους δεν έχουν μπουζούκι, αλλά ο ήχος είναι ηλεκτρικός και ναι, έχουν συγκλονιστικό στίχο. Για την κρίση δεν μπορεί να μιλήσει το ερωτικό τραγούδι, αλλά το κοινωνικό, και δεν υπάρχουν πολλά τέτοια.

Τελευταίος δίσκος, το «Παζλ». Το ανέβασες με τη μία στο ίντερνετ για να το κατεβάσουμε δωρεάν εμείς. Δε φοβάσαι τη μουσική πειρατεία;

Όλοι το κάνουμε. Θα κατεβάσουμε από το ίντερνετ ένα τραγούδι, διότι εδώ και τώρα θέλουμε να το ακούσουμε. Αυτή η πολυτέλεια που μας δίνεται από το θαυματουργό εργαλείο που λέγεται ίντερνετ είναι το απόλυτο ποπ: είναι μαζικό, έχουμε πρόσβαση όλοι. Κι εγώ αυτό θέλω: να κατεβάσει ο κόσμος τα τραγούδια μου όποτε θέλει, όπου θέλει. Δε με νοιάζει αν θα βγάλω από αυτή τη διαδικασία χρήματα ή εάν το άλμπουμ θα βρίσκεται στα ράφια ενός δισκοπωλείου. Η δισκογραφία είναι μια συλλογική δουλειά. Πέρα από τον καλλιτέχνη, υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα που πρέπει κάπως να ανταμειφθεί. Εάν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι συνεργάτες, εγώ θα τους έδινα όλους τους δίσκους μου δωρεάν. Κι αυτό γιατί εγώ μπορώ να εισπράξω έσοδα από τη ζωντανή εμφάνιση. Κάποια εποχή πουλούσαμε 400.000 δίσκους. Τώρα οι πωλήσεις έχουν πάρει την κατιούσα. Οι τραγουδιστές έχουμε εξαργυρώσει το αντίτιμό μας με αυτό που λέγεται νύχτα. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα προσαρμοστούμε. Εάν πρέπει τα τραγούδια μας να τα κατεβάζει και να τα μαθαίνει μέσα σε ένα λεπτό από το ίντερνετ, ας είναι έτσι.

Είσαι δηλαδή junkie της τεχνολογίας;

Εδώ κι έναν χρόνο έχω ξεμυαλιστεί με το iPad, το οποίο το έχω στο προσκέφαλό μου. Κάθομαι με τις ώρες και ενημερώνομαι. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια να φωνάζω στον Διονύση να ξεκολλήσει από τον υπολογιστή, να του κάνω κήρυγμα. Αυτά δεν υπάρχουν πια εδώ. Με το twitter δεν μπορώ πω ότι έχω κολλήσει, ίσως λίγο παραπάνω με τη σελίδα μου στο facebook. Έχω όμως φίλους και συνεργάτες που με βοηθούν να μπω στη λογική τους. Δε μου φτάνει να γράφω μικρά tweets και status του τύπου: «τώρα εδώ χιονίζει». Θα έγραφα σελίδες. Θέλω τα μηνύματά μου να έχουν μια ουσία. Διαβάζω τα μηνύματα, απαντώ όταν μπορώ, αλλά τι να πω, ότι είμαι όλη μέρα δικτυωμένη; Δεν είμαι.

Τα μίντια κάνουν καλό στην ελληνική μουσική;

Στην πλειοψηφία τους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανήκουν σε ιδιώτες, που σκοπός τους είναι το κέρδος. Υπάρχει έλλειψη αντικειμενικότητας. Λειτουργούν με τον εντυπωσιασμό και όχι με την αξία. Σε αυτήν την παγίδα έχουν πέσει τα ραδιόφωνα με το playlist αλλά και η τηλεόραση, που προβάλλει ό,τι γυαλίζει. Τραγουδιστές ημίγυμνους, σκάνδαλα και καμία αναφορά στο έργο του καλλιτέχνη. Τώρα, για τα ριάλιτι τύπου «Greek Idol». Είναι εκπομπές που προσφέρουν μια δυνατότητα να βγουν καλοί τραγουδιστές. Αν ο τραγουδιστής έχει ήθος και αξίες, δε θα τον χαλάσει κανείς. Επιπλέον, για τους νέους υπάρχει το ίντερνετ. Βρίσκεις τρομερά ψαγμένα παιδιά με σοβαρές και ολοκληρωμένες γνώσεις πάνω στη μουσική. Είναι πολυμουσικοί, έχουν ωραίες φωνές, γράφουν καταπληκτικούς στίχους και μουσική. Η νέα γενιά έχει μέλλον! Και το κάνουν τόσο απλά! Στήνουν μια κάμερα, πατούν το rec και αυτόματα η μουσική τους είναι στο ίντερνετ. Και αυτοί που θέλουν και ψάχνουν, θα τους εντοπίσουν.

Έχεις τουλάχιστον 25 χρόνια στο τραγούδι. Πόσο ακόμα θα τραγουδάς;

Όσο η φωνή μου είναι σε καλή κατάσταση και όσο έχω μια εμφάνιση που δε θα γυρίσουν κάποιοι να πουν: «Κοίτα πώς έγινε έτσι αυτή». Ούτε συζήτηση ότι η αποχώρηση πρέπει να είναι έγκαιρη. Μεγαλώνοντας η φωνή αλλάζει, αλλά εγώ είμαι φίλη με τη φωνή μου. Την προσέχω, την αγαπάω και την εξελίσσω. Πηγαίνω ξανά στο ωδείο. Όταν ρώτησα τη δασκάλα μου γιατί θα πρέπει να κάνω μαθήματα φωνητικής, μου είπε: «Για τον ίδιο λόγο που πρέπει να γυμνάζεις το σώμα σου». Η φωνή είναι ένας μυς, αν τον αφήνεις σε αφήνει.

Υπάρχουν τραγούδια σου που δεν μπορείς ούτε να τα ακούσεις;

Κάποια τα βαριέμαι. Δεν το κρύβω. Ειδικά όταν είναι η περίοδος που πρέπει να φτιάξω το ρεπερτόριό μου και πρέπει να τα ακούσω όλα για να μην αφήσω απέξω κάποιο σημαντικό. Συνήθως τα ακούω μέσα στο αυτοκίνητο και είμαι συχνά με το χέρι στο fast forward.

Σε φαντάζεσαι στο Μέγαρο;

Γιατί το Μέγαρο είναι μόδα; Ακούγεται υπέροχο, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Μακάρι να με πάει το ρεπερτόριό μου προς τα εκεί. Με πάσα ειλικρίνεια πριν από τρία χρόνια, ακόμα κι αν είχα το μέσο για να παίξω στο Μέγαρο Μουσικής, δε θα το έκανα. Δεν μπορείς να πατάς παντού είτε επειδή έχεις μέσο είτε επειδή το θέλεις. Πρέπει να υπάρχει λόγος σοβαρός για να παίξεις αξιοπρεπώς και με εντιμότητα.

Τότε, πού σε φαντάζεσαι μελλοντικά;

Στα καλύτερα! Θα συνεχίσω να κάνω μουσικές παραστάσεις σε χώρους που θα μου κάνουν «κλικ». Παράλληλα «βλέπω» και μια πρόταση από την Ιταλία. Ένας μεγάλος ιταλός παραγωγός ενδιαφέρεται να ερμηνεύσω κάποια από τα παλιά και καινούργια τραγούδια μου στα ιταλικά. Το βρίσκω εξαιρετικό.

Ποιο βιβλίο διάβασες τελευταία και σου άρεσε;

Δεν υπάρχει μόνο ένα βιβλίο πάνω στο κομοδίνο μου. Υπάρχουν δύο-τρία με διαφορετική θεματολογία. Μια εφημερίδα, ένα βιβλίο ομοιοπαθητικής, το «Τρώγοντας Ζώα» του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ και μια ποιητική συλλογή του Καρυωτάκη. Χτες, για παράδειγμα, διάβαζα ποίηση για το καληνύχτα και ομοιοπαθητική, γιατί το παιδί ήταν άρρωστο.

«Κι αν ξυπόλητη χορεύω με σημαία μου μια φούστα» τραγουδούσες το '94. Σήμερα ποια είναι η σημαία σου;

Η ίδια φούστα, αλλά λίγο πιο μακριά.

*12 Οκτωβρίου – 10 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Η Καίτη Γαρμπή για δέκα κινηματογραφικές συναυλίες στις αίθουσες Odeon Kosmopolis Εισιτήρια προπωλούνται στο site και στα ταμεία της Odeon.

* Φωτογραφία Nectario Karolos Papazacharias Styled by Christos Papanikolaou Hair Νίκος Ζήσης Make up Αχιλλέας Χαρίτος