Ο ήχος της υστερίας

Τις σιχαίνονται όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θέλει να σπάσει την τηλεόρασή του όταν, ξαφνικά, σε ένα διάλειμμα του «κανονικού» προγράμματος, ξεσπάσει μπροστά στα μάτια και στα αυτιά του ένα τηλεοπτικό σποτ στο οποίο, επί 30 δευτερόλεπτα, αναβοσβήνουν εκρηκτικά φλας χρωμάτων και κάποιος ουρλιάζει ως εκεί που αντέχουν τα ανθρώπινα νεύρα, για τις νέες μειωμένες τιμές – συνήθως καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών και προσφορών σούπερ-μάρκετ.

Μετά από πολλά χρόνια γενικής κατακραυγής στις ΗΠΑ, η Επιτροπή Μετρίασης Ηχορύπανσης των Εμπορικών Διαφημίσεων ή CALM (Commercial Advertisement Loudness Mitigation) κατάφερε εδώ και δύο χρόνια, να ψηφιστεί νόμος που υποχρεώνει την Κρατική Επιτροπή Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων να επιβάλλει ένα όριο έντασης του ήχου των διαφημίσεων «το οποίο δεν πρέπει να ξεπερνά την ένταση του κανονικού προγράμματος».

Το πρόβλημα είναι ότι ένα «κανονικό πρόγραμμα», ας πούμε μία ταινία ή μία συζήτηση σε τηλεοπτικό στούντιο περιλαμβάνει διάλογο σε μία «νορμάλ» ένταση, μπορεί να περιλαμβάνει και ξαφνικές εντάσεις του ήχου όπως χειροκρότημα, έναν πυροβολισμό (ελπίζουμε για την ταινία και όχι για την συζήτηση στο στούντιο) κ.λπ.

Κάποιοι σατανικοί εγκέφαλοι της φτηνής τηλεοπτικής διαφήμισης, ανέβασαν το όριο της έντασης των διαφημίσεών τους στην ανώτατη επιτρεπόμενη τιμή του προγράμματος, για όλη τη διάρκεια του σποτ. Έτσι, μπορεί μεν να μην ξεπερνά ο ήχος του υστερικού σπικάζ τον ήχο ενός πυροβολισμού αλλά διαρκεί τόσο πολύ ώστε ο πιο πιθανός πυροβολισμός που μπορεί να ακουστεί να είναι από τον τηλεθεατή προς την τηλεόρασή του.

Μάλιστα, υπάρχει και ονομασία αυτού του «κόλπου» στον χώρο των ηχοληπτών και των τηλεοπτικών παραγωγών – ονομάζεται «sweetening». Το να κάνεις «πιο γλυκό» τον θόρυβο και να κρατήσεις την ηχορύπανση στο ανώτατο επιτρεπτό όριο, κάθε καταραμένο δευτερόλεπτο της διαφήμισης.

Ας ελπίσουμε κάποτε να γίνει και ένα παρόμοιας έντασης μποϊκοτάζ σε κάθε τηλεοπτικό εισβολέα που ουρλιάζει μέσα στο σπίτι μας για τις υπερπροσφορές του (και ούτε καν.)

Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό Wired φαίνεται μία απεικόνιση σε κυματομορφή, της έντασης του ήχου που συνήθως ισχύει στις τηλεοπτικές μεταδόσεις:

αριστερά (με το φούξια χρώμα) είναι ένα "κανονικό" πρόγραμμα

και δεξιά (με το γαλάζιο) η ένταση ενός τηλεοπτικού διαφημιστικού.

• Ακούστε εδώ, πώς πρέπει να ακούγεται ένα διαφημιστικό:

• Και ακούστε εδώ πώς ακούγεται τις περισσότερες φορές το ίδιο διαφημιστικό (μετά τη «γλύκανση»):