Τραγουδούσε διάφορους σκοπούς δίχως λόγια, αδιαφορώντας για τον κόσμο που την κοίταζε ερωτηματικά και τη σχολίαζε.
Την εντόπισα στο σταθμό «Μοναστηράκι», περιμέναμε μαζί το τρένο για Ομόνοια. Τραγουδούσε διάφορους σκοπούς δίχως λόγια, αδιαφορώντας για τον κόσμο που την κοίταζε ερωτηματικά και τη σχολίαζε. Προσπάθησα να πάω κοντά της, αλλά ήρθε το τρένο. Μπήκα ωστόσο στο ίδιο βαγόνι μαζί της και με πολλή δυσκολία ενεργοποίησα τη βιντεοσκόπηση του κινητού μου. Άλλοτε μπόρεσα να πιάσω την εικόνα της, με το γκρι σκουφάκι, άλλοτε μόνο τον ήχο. Το βίντεο δεν έχει και σπουδαία ποιότητα, γιατί έπρεπε να τραβάω χωρίς να φαίνομαι. Δώστε βάση, όμως, στους ήχους που παρήγαγε η ηχοποιός αυτή.
Ο κόσμος γύρω σχολίαζε- και τα σχόλια εντάθηκαν όταν κατέβηκε, δυο σταθμούς μετά. «Τρελή», «τους ξέφυγε», «Πάει πίσω στο ίδρυμα» κλπ. Όμως η απαθανάτιση έμεινε και σας την προσφέρω- ακόμα ένα περίεργο πλάσμα από τα πολλά που κυκλοφορούμε (πρώτο πληθυντικό, παρακαλώ) στον ηλεκτρικό. Μόνο αν παίρνετε μέσα μαζικής μεταφοράς και καταλαβαίνετε τι θα πει τέτοια ηχοποιία θα με καταλάβετε.
Σκέφτομαι πόσα πράγματα δεν θα μπορούσα να τραβάω, αν δεν είχα το κινητό, που κρύβεται σχετικά εύκολα. Μια κοινή φωτογραφική μηχανή εντοπίζεται, σου τη λένε ή γυρίζουνε την πλάτη- και όλα παύουν. Με το κινητό όμως όλα σχεδόν καλά. Κι ούτε σκηνοθεσία χρειάζεται, λίγη τύχη μόνο, μια έτοιμη ματιά και φυσικά το κινητό.
Υ.Γ. Έχασα μια εξαιρετική φάση, που βάραγε μπατσάκια στον εαυτό της, γιατί δεν είχα ξεκινήσει ακόμα να τραβάω. Επίσης, δεν ανεβάζω ένα ακόμα βιντεάκι, που δείχνει το πρόσωπό της.
14°
