Αρχειο

The Fartist

Make… art, no fart

Αθήνα, κέντρο, οργισμένοι διαδηλωτές, επεισόδια, φωτιές, κυνηγητά, δακρυγόνα, καμένα καταστήματα, καμένο Αττικόν. Ο Fartist παρακολουθεί τις εξελίξεις από την τηλεόραση. Νιώθοντας την οργή να φουντώνει μέσα του, ετοιμάζει τη δική του βόμβα μολότοφ και βγαίνει στο δρόμο. Όμως ξαφνικά κάτι θα αλλάξει μέσα του. Το είναι του θα βρυχηθεί σαν λιοντάρι και θα ορίσει τη μοίρα του. Το “The Fartist” είναι ένα ανεξάρτητο 3D animation διάρκειας τριών λεπτών που αναρωτιέται: «καταστροφή ή δημιουργία;». Λίγο πριν την προβολή του στις Νύχτες Πρεμιέρας, μιλάμε με τη σεναριογράφο Άννα Παπαρίζου.

«The Fartist», λοιπόν; Κάποια σχέση με το οσκαροβραβευμένο «The Artist»; Καμία. Ο τίτλος μας έχει να κάνει με οποιονδήποτε... artist.

«Η καταστροφή όμως είναι ένας τρόπος έκφρασης της οργής μας. Όπως και η τέχνη», λέτε στο δελτίο Τύπου. Αναλύστε, παρακαλώ. Όταν οργιζόμαστε, φωνάζουμε, σπάμε πράγματα, χτυπάμε. Κάθε φορά που μια ειρηνική διαδήλωση στο Σύνταγμα καταλήγει σε καταστροφές και φωτιές, είναι επειδή ο κόσμος είναι οργισμένος, καταπιεσμένος. Δεν είναι όμως όλοι καταστροφικοί. Πολλοί δεν εξωτερικεύουν καν την οργή τους, την καταπνίγουν. Ενώ άλλοι καταφεύγουν στην τέχνη, σε όποιο είδος τέχνης τους ταιριάζει, για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, ακόμα κι όταν αυτά είναι οργή και νεύρα.

Χαρακτηρίζετε το είδος της ταινίας σας ως «Κωμωδία με συνείδηση». Δηλαδή; Καμιά ταινία δεν κατηγοριοποιείται απόλυτα. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν λέξεις όπως «δραμεντί», «ρομεντί» και «μελόδραμα»: γιατί δεν γίνεται με μία λέξη να χαρακτηρίσεις μια ολόκληρη ταινία, ακόμα κι αν αυτή διαρκεί μόνο 3 λεπτά και 6 δεύτερα. Ο “Fartist” σε κάνει να ταυτιστείς, σε κάνει να γελάσεις, σε κάνει να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Είναι αστείος - αλλά δεν είναι ξέγνοιαστος.

Κυνηγητά, δακρυγόνα, φωτιές. Αθήνα έρημη, καμένη, θλιβερή. Πόσο χιούμορ μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό; Μπορεί το σκηνικό να μην το επιτρέπει, το επιτρέπει όμως το animation, το οποίο είναι, όπως και να ’χει, πιο ανάλαφρο από το φιλμ. Σχεδόν το απαιτεί. Το animation σε ωθεί στην πλάκα.

Σε πόσο καιρό γυρίστηκε η ταινία; Ένα απόγευμα, και ενώ στο κέντρο της πόλης γίνονταν από νωρίς επεισόδια, εγώ και ο Κώστας συζητούσαμε έντονα για ό,τι συμβαίνει. Θυμάμαι να λέω: “είναι καλύτερο να δημιουργείς, παρά να καταστρέφεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εκφράσει κανείς την οργή του”. Κι από κει ξεκίνησαν όλα. Μέχρι το βράδυ, είχαμε όλη την ιστορία στα χέρια μας, μαζί με το tagline της, τον τίτλο της, και με έναν χαρακτήρα στο χαρτί, ο οποίος μας κέρδισε αμέσως.

Η μετέπειτα διαδικασία ήταν όλη μπροστά από τον υπολογιστή, όπου, κάθε βράδυ μετά τη δουλειά του, ο Κώστας έστηνε την ταινία. Κάθε Παρασκευή, είχαμε προβολή στο home theater, και σχολιασμό της πορείας της ταινίας, οπότε και προτείναμε αλλαγές. Αυτό κράτησε από τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι τον Μάιο του 2012. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο η δουλειά έφυγε από εμάς και πήγε στον Ηλία Μαδούρο και τον Δημήτρη Gateley, οι οποίοι έφτιαξαν τον ήχο, και στόλισαν την ταινία με πρωτότυπη μουσική που έφτιαξαν ειδικά για τον “Fartist”.

Ποια διαδικασία ακολουθείται για να γυριστεί ένα 3D animation; Τι εξοπλισμός απαιτείται; Ποιο είναι το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της διαδικασίας; Η διαδικασία είναι κοινή με αυτή της κλασικής ταινίας: υπάρχει ένα σενάριο, το οποίο γίνεται storyboard, και μετά αρχίζει το γύρισμα, το οποίο στο 3D φυσικά δεν υπάρχει. Αντίθετα, όλες οι σκηνές δημιουργούνται στον υπολογιστή, με τη χρήση ειδικών λογισμικών - στη δική μας περίπτωση, το 3D Studio Max. Οι χαρακτήρες αποκτούν κίνηση και ζωντανεύουν, με τον animator να τους χειρίζεται σαν μαριονέτες - αυτό είναι και το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της όλης διαδικασίας.

Πώς βιοπορίζεται κάποιος που ασχολείται με το animation; Μπορεί να δουλέψει για εταιρείες παραγωγής, οι οποίες φτιάχνουν διαφημιστικά σποτ, ταινίες, video games, και γενικά, όπου υπάρχει κινούμενη εικόνα, από πίσω κρύβεται (τουλάχιστον) ένας 3D artist.

Ποιες οι φιλοδοξίες σας για το μέλλον του «The Fartist»; Θα θέλαμε να τον δούμε να πηγαίνει καλά στις Νύχτες Πρεμιέρας, και να συμμετάσχει και σε άλλα φεστιβάλ. Αν το δούμε πιο ρομαντικά, ελπίζουμε να προβληματίσει και να αλλάξει τον τρόπο που εκφράζουν οι Έλληνες την οργή τους. Άλλωστε, είναι καλύτερο να δημιουργεί κανείς παρά να καταστρέφει – μπορείς να το αρνηθείς αυτό;