Το «επόμενο βήμα» δεν αναφέρεται στη σχέση μας (αν θα βάλουμε κουλούρα, θα χωρίσουμε, θα σφαχτούμε, θα βρούμε γκόμενο/α, θα μπούμε μοναστήρι κ.λπ.) ούτε στην καριέρα μας (ποιος Θανάσης), αλλά στην πολιτική ζωή της χώρας ή/και στην ίδια τη χώρα. Κανένας δεν νοιάζεται πια για το αν ξενοπηδάει ο άνθρωπός του – εδώ ο κόσμος καίγεται, σιγά μην ιδρώσουμε για το πού τον/την ακουμπάει ο ένας και ο άλλος, άντε και ο τρίτος. Η προσωπική μας ζωή, ολονώνε σχεδόν, ακολουθεί τη χλαπαταγή της χώρας: δεν είναι στα χάι της. Περνάει από το «συφιλιασμένη» στο «αδιαφόρου» σε δευτερόλεπτα, επειδή δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη της γενικής καντήφλας, δεν υφίσταται σε κενό αέρος, δεν επιπλέει στο διάστημα και τέτοια. Οι σχέσεις μας έχουν να κάνουν με τη χώρα και την οικονομική μας κατάσταση η οποία δεν είναι ωραίο θέμα συζήτησης μέρα που είναι, ούτε καν νύχτα.
Άρα, χάλια. Κι όσο διαβάζουμε διεθνείς ειδήσεις τόσο το δένουμε κόμπο γιατί δείχνουν σοβαρά (σκατούλες) τα πράγματα. Το «επόμενο βήμα», λέει, θα είναι αργότερα, μετά τις αμερικάνικες εκλογές. Τώρα απλώς κάνουμε τροχάδην επιτόπου και μάλιστα κουτσό, σαν προπόνηση για το άμεσο μέλλον. Που έχουμε φτάσει να ανυπομονούμε πότε θα γίνει επιτέλους παρελθόν και (αναρωτιόμαστε) αν θα αντέξουμε άραγε(ς) μέχρι(ς) τότε(ς). Το καλοκαίρι δεν έχει ξεθυμάνει καλά-καλά, δεν έχουμε πλύνει τα μπανιερά μας, που λέει ο λόγος, οι δουλειές μας δείχνουν θολές σαν κατουρημένες, τα οικονομικά μας έχουνε πάει στο διάολο και ο διάολος σε μία θεία του θεούσα.
Παλεύω με τα ασφαλιστικά μου, όπως όλος ο κόσμος: είμαστε οι Σουγκλάκοι των δημόσιων ταμείων, κι όποιος καταφέρνει να πιάσει στον αέρα ένα δίευρο το οποίο όχι μόνο δικαιούται, αλλά δούλεψε (χρόοοονια) για να το αποκτήσει, χορεύει διακριτικά τσάμικο… στο μαγευτικό Σούλι βέβαια, λίγο πριν φουντάρει. Στον γκρεμό, λέμε. Όχι στην πισίνα – πάνε αυτά…
Καλά, ξεκολλάω μια κι έχουμε καιρό (τουλάχιστον οκτώ τεύχη) μέχρι το ρημαδο-επόμενο βήμα: το καφέ-μπαρ στο οποίο μπαινοβγαίνω τελευταία είναι κοντά σε επαγγελματικά του τύπου «φέξε μου (και γλίστρησα)», αλλά δεν υπάρχουν άλλα καλύτερα επαγγελματικά πια, και τα «φέξε μου» είναι χίλιες φορές προτιμότερα από τα ντιπ-καθόλου-γιοκ-νιετ. Το café λοιπόν λέγεται «Rock Sugar», είναι όμορφο, φιλικό, με ευγενικό σέρβις και καλές τιμές. Βρίσκεται στην «παραλία» της Βεΐκου, εκεί που πριν μερικά χρόνια ανθούσαν και λουλουδίζανε τα καφέ-μπαρ το ένα πλάι στο άλλο αλλά έχουνε μείνει λίγα πια, τα απαραίτητα, γιατί όλο και κάτι θέλεις να πιεις, άνεργος άνθρωπος μέσα στην ερημιά της Αθήνας. Κόβεις τα πάντα μεν, δεν μπορείς να κόψεις τα πάντα δε – όχι πριν ολοκληρωθεί το «επόμενο βήμα», μετά μπορεί να κόψεις μέχρι και τα μπατζάκια σου.
Συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι: στα πλαίσια δημοσιογραφικής έρευνας κάποιοι φίλοι πήγανε στο ολοκαίνουργιο «Just Burgers» στη Γλυφάδα και φάγανε ζουμερά χάμπουργκερ(ς) πολύ πλουσιοπάροχα, πολύ αμερικάνικα, σε μοντέρνο και ευχάριστο περιβάλλον φιλικό προς τον μπασκετμπολίστα. Οι φίλοι δεν είναι μπασκετμπολίστες, ούτε ποδοσφαιριστές, αλλά μένουν Γλυφάδα ανεξαρτήτως, και επειδή οι Γλυφαδιώτες έχουν εμπειρία στο χάμπουργκερ, τους πιστεύω όταν λένε ότι τα χάμπουργκερ του «Just Burgers» αξίζουν τα λεφτά τους έστω κι αν δεν είναι φθηνά.
Τέλος πέρασα μια μέρα από το «Nice’n’easy» για άλλο επαγγελματικό «φέξε-μου» και έχω να καταθέσω ότι το «Nice’n’ easy» παρόλο που ακούγεται σαν κομμωτήριο είναι πολύ όμορφο, ο σεφ Χρήστος Αθανασιάδης πολύ ταλαντούχος, το ντεκόρ πολύ σινεφίλ και η ατμόσφαιρα τέλεια, πας για έναν καφέ και κάθεσαι τέσσερις ώρες, εύκολα. Συμπτωματικά το «Nice’n’easy» ήταν αγαπημένο μου τραγούδι για πολλά χρόνια κι ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει – νόμιζα ότι θα με χαλούσε ένα καφέ-εστιατόριο με αυτό το όνομα στο Κολωνάκι αλλά τελικά δεν ήταν καθόλου χαλαστικό, ούτε κυριλέ, ούτε τίποτα τέτοιο, αντίθετα ήταν… σχετικό με το τραγούδι με έναν άσχετο μεν, συγκινητικό δε, τρόπο. Μέχρι και οι τιμές ήταν λογικές (γύρω στα 20-30 ευρώ) και, αυτό, μπράβο τα παιδιά. Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Περιμένω κι εγώ «το επόμενο βήμα» όπως όλος ο κόσμος, με τις πατερίτσες στο χέρι…
15°
