Οι 10 καλύτερες στιγμές του Bill Clinton στο Εθνικό Συνέδριο Δημοκρατικών

Ποια ήταν τα πιο δυνατά σημεία της ομιλίας του πρώην Αμερικάνου Προέδρου Μπιλ Κλίντον υπέρ του Μπαράκ Ομπάμα που έδωσε στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ στο Charlotte και συζητήθηκε τόσο πολύ; Κατά το Daily Beast, τα παρακάτω:

1. Θυελλώδες βροντερό χειροκρότημα που διέκοπτε συχνά τον λόγο του.

2. Έκανε είσοδο με το «Don’t stop thinking about tomorrow» των Fleetwood Mac. Κομψή επιλογή.

3. Η ατάκα: «Μαζευτήκαμε εδώ για να προτείνουμε τον υποψήφιο πρόεδρο και όχι, δεν αναφέρομαι στην Χίλαρι. Ο άνθρωπος που έχω στο μυαλό μου είναι πολύ ψύχραιμος απ’ έξω, αλλά μέσα του φλέγεται…»

4. Η ατάκα: «…ο άνθρωπος αυτός είχε την καλή ιδέα να παντρευτεί την Μισέλ Ομπάμα» (όρθιο χειροκρότημα του πλήθους).

5. Ατάκα: «Δύο χρόνια πριν την εκλογή, ο αρχηγός της Γερουσίας των Ρεπουμπλικάνων, σε μία αξιοσημείωτη κρίση ειλικρίνειας είχε δηλώσει ότι προτεραιότητά τους δεν ήταν να κάνουν την Αμερική να δουλέψει ξανά, αλλά να αφήσουν τον Ομπάμα χωρίς δουλειά.» (τρελό χειροκρότημα).

6. Αναφέρθηκε σε φράσεις του συχωρεμένου Ρόναλντ Ρήγκαν υπενθυμίζοντας «σατανικά» την ιδέα που παραλίγο να εφαρμόσουν οι Ρεπουμπλικάνοι στο δικό τους συνέδριο, να εμφανίσουν σαν έκπληξη ένα ολόγραμμα του Ρήγκαν μέσα στην ομιλία του υποψηφίου τους Μιτ Ρόμνεϊ. (Τελικά η ιδέα απορρίφθηκε γιατί, όπως γράφτηκε, θεωρήθηκε ότι ο Ρόναλντ Ρήγκαν θα «σκίαζε την προσωπικότητά του τον Ρόμνεϊ».

7. Σε ένα αμφίδρομο παιχνίδι από αυτά που αρέσουν στο κοινό, έκανε συχνά ερωτήσεις στους συνέδρους και έπαιρνε ενθουσιώδεις απαντήσεις που ανέβαζαν το κλίμα (και έπαιρναν έξτρα χειροκροτήματα χωρίς καν να έχει πει κάτι).

8. Αναφερόμενος στο νέο Σύστημα Υγείας, το γνωστό Obamacare, έκανε κάτι που οι περισσότεροι πολιτικοί αποφεύγουν στους λόγους τους: χρησιμοποίησε λίστες με στατιστικά στοιχεία και λεπτομέρειες, αλλά με τον δικό του, ικανό τρόπο.

9. Θεαματικό φινάλε: Ενώ τους είχε όλους όρθιους (χειροκρότημα), αγκάλιασε τον Μπαράκ Ομπάμα (παραλήρημα).

10. Τραγούδι εξόδου: «Won’t back down” από το πρώτο άλμπουμ του Tom Petty, του ‘89. (Σίγουρο χιτ, σε σωστό ηλικιακά κοινό ).