Πηγαίνοντας κάθε πρωί στη δουλειά έχω πετύχει άπειρες φορές τουρίστες να φωτογραφίζουν την είσοδο στο καφενείο του Νομισματικού Μουσείου. Στην αρχή νόμιζα πως τους παρέσυρε, δικαίως, η θέα του ωραίου κήπου με το άγαλμα και την πρασινάδα - ναι, αξίζει να το φωτογραφήσεις. Όμως, οι περισσότεροι από αυτούς επικεντρώνονται στη λεπτομέρεια της πόρτας και πιο συγκεκριμένα στο σύμβολο του… αγκυλωτού σταυρού.
Οι μη γνωρίζοντες, το καταλαβαίνω από την έκπληξη, νομίζουν πως είναι το ναζιστικό σύμβολο (σβάστικα). Τους βλέπω να κάθονται και να το σχολιάζουν για μερικά λεπτά με σηκωμένο φρύδι. Μάλλον, δεν γνωρίζουν πως το σύμβολο είναι πολύ πιο παλιό, αποτελεί ιερό σύμβολο του Ινδουισμού, του Βουδισμού και του Ζαϊνισμού, αλλά συναντάται και στην Αρχαία Ελλάδα (σύμβολο του Δία), στους Πέρσες, στην προκολομβιάνικη εποχή κ.ά. Είναι ένα σύμβολο ειρήνης, ισότητας και αρμονίας.
Κι επειδή, στις εποχές που ζούμε όπου η καταγγελία είναι πολύ εύκολη, και οι κακόπιστοι πολλοί, η πόρτα αυτή χρονολογείται από το 1878-1880, διάστημα το οποίο χρειάστηκε ο Έρνεστ Τσίλερ να χτίσει την οικεία που στέγασε την οικογένεια του Ερίκου Σλίμαν. Το 1927 το πούλησε στο ελληνικό κράτος για να στεγαστεί πρώτα το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), μετά ο Άρειος Πάγος (1934-1982) και από το 1985, το Νομισματικό Μουσείο. Πάντως αν δεν σας συγκινούν τα νομίσματα ή η περιήγηση σ’ ένα κτίριο- κόσμημα (έχει εξαιρετικές τοιχογραφίες) μια βόλτα στο καφενείο του θα σας κάνει να δείτε την Πανεπιστημίου με άλλο βλέμμα…
13°
