Πάνε, μπορεί και πέντε χρόνια, που πρόσεξα το πρώτο ζευγάρι παπαγάλων. Καθισμένος πάντα σ’ ένα συγκεκριμένο παγκάκι του Ζαππείου, όπου διάβαζα, αποφάσισαν να με εκδικηθούν που δεν τα πρόσεχα πετώντας «μου» καρπούς ή μάλλον τα… τσόφλια. Έτσι σήκωσα το κεφάλι και τους είδα. Μου φάνηκε ένα ωραίο αστείο· σκέφτηκα «θα το έσκασαν από κλουβί». Στην πορεία ήταν το ξυπνητήρι μου. Η εμφάνισή τους σηματοδοτούσε την δική μου αποχώρηση· σηκωνόμουν, τους χάζευα και έφευγα πριν πέσει η νύχτα.
Φέτος, με το που έφτιαξε ο καιρός επανήλθα στο παγκάκι για ν’ ανακαλύψω πως οι παπαγάλοι ήταν πια οκτώ! Δεν ξέρω αν είναι παιδιά των πρώτων, αν συναντήθηκαν στον ουρανό και έφτιαξαν μια μικρή αποικία, πάντως το ραντεβού τους παραμένει πιστό, οι καρποί που ρίχνουν έχουν πολλαπλασιαστεί και η ταχύτητα που ανταλλάσσουν «κουβέντες» θα έκαναν και τους πιο κουτσομπόληδες να κοκκινίσουν. Έρχονται στην ίδια ακακία, λένε ό,τι λένε, φτεροκοπούν στα γύρω δένδρα για να επιστρέψουν σε αυτό.
Τρέμω στην ιδέα πως ένα απόγευμα δεν θα είναι πιστοί στο ραντεβού μας. Όπως τρέμω στην ιδέα να εμφανιστεί στο μέλλον ένας δήμαρχος σαν τον Αβραμόπουλο που επί Δημαρχίας του είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει φώτα και προβολείς στο Ζάππειο που έριχναν προς τα πάνω το φως με αποτέλεσμα να μη μείνει πουλί για πουλί στο πάρκο – μάλλον, γιατί δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι.
Είναι από αυτές τις εκπλήξεις της πόλης που σου επαναφέρουν το χαμόγελο στα χείλη και σε υποχρεώνουν να κοιτάξεις προς τα πάνω, αντί το σύνηθες, που περπατάς με το κεφάλι σκυμμένο. Αν πάντως κάποιος γνωρίζει το είδος του παπαγάλου των φωτογραφιών –γιατί με κοινά παγαγαλάκια δεν μοιάζουν– ας γράψει.
13°
