Μερικές φορές τίποτα δεν σε εκφράζει τόσο καλά όσο μια σάχλα, επιπέδου ανέκδοτο-με-τον-Μπόμπο: έχεις κάψει φλάντζα. Η ζωή σου δείχνει μετέωρη σαν σταματημένο μοτέρ κατά προτίμηση στο Διάστημα κι εσύ όχι απλώς βαδίζεις στο πουθενά, δεν ξέρεις και κατά πού πέφτει ώστε να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα…
Οι παρομοιώσεις σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο σαν τον Wall-e, που είχε τελικά βαθύτερο σκοπό ύπαρξης αλλά δεν το ήξερε επειδή ήταν ρομπότ. Κι εσύ, δηλαδή, μπαινοβγαίνεις μουρμουρίζοντας «δεν μπορεί, κάτι ήρθα να κάνω σ’ αυτή τη Γη!», αλλά απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ από το concept «αυτής της χώρας» που σε αφορά ελάχιστα. Ναι, όντως, κάτι ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη Γη, αλλά μήπως μας κουτσουλήσανε σε λάθος χώρα; Γιατί η συγκεκριμένη χώρα σε αγχώνει με τα διαλυμένα νοσοκομεία, υπουργεία, λογιστήρια, αρχεία, μέτρα-σταθμά και συστήματά της. Σε τρελαίνει που τα δημόσια ταμεία συνταγογραφούν με ηλεκτρονικό τρόπο πλέον (πρόγκρες, Κίτσομ!), αλλά οι συνταγές είναι τζούφιες, αν θέλεις φάρμακα πρέπει να τα πληρώσεις χρυσά και παρ’ όλ’ αυτά μπορεί να μην τα βρεις ντιπ καθόλου. Μπορεί κατά λάθος να τινάξεις τα πέταλα σε κάποιο νοσοκομείο που δεν έχει να σου βάλει το σωστό μαντζούνι και σου βάζει το λάθος πάνω στη φούρια του Σαββάτου. Μπορεί δηλαδή να ήρθες σ’ αυτή τη Γη για να κάνεις όντως κάτι σπουδαίο, αλλά δεν προλαβαίνεις επειδή σε προδίδει το Σύστημα που έχει στείλει όλα τα λεφτά του έξω μαζί με τις ασπιρίνες του (γυρεύεις;).
Φίλη νοσοκομειακή μάς τα ανέλυσε όλα στο «Ψητοπωλείο ΤριαντΑστέρ», πάνω από ζουμερές μπριτζόλες και σαλατικά: δεν νοσεί μόνον η χώρα, σύντροφοι, νοσούν όλα της τα επιμέρους, μη σας πούμε και οι διπλανές χώρες τα ίδια σκατά είναι. Δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει αυτό το καλοκαίρι και για το επόμενο ούτε κουβέντα, είναι σα να μην υπάρχει. Το να σας λέω για μαγαζιά και μπίρες, ενώ η χώρα έχει πάρει φόρα (φόρα κατηφόρα/ κι ο Θεός ο ίδιος/ δεν τη σταματά)… τέλος πάντων γίνεται όλο και πιο «ανέκδοτο με τον Μπόμπο». Κάνω ότι δεν το προσέχω, κι εσείς το ίδιο, ορίστε που παίζουμε όλοι αντάμα βιολί στο (ολοένα και πιο υγρό…) κατάστρωμα του «Τιτανικού». Ωραίος δείχνει ο νυχτερινός ουρανός υπό γωνία, και κάτω από το νερό φαντάζει ακόμα καλύτερος…
Ααααχ. Η δουλειά είναι σκληρή, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει οπότε συνεχίζουμε με τη βιόλα: το «ΤριαντΑστέρ» είναι σαν επαρχιακό ταβερνάκι με ανάλογες τιμές (φθηνές) και με σπιτικό φαγητό. Ντομάτες από τη λαϊκή, όλα παραδοσιακά, λες και είσαι στην Ελλάδα του άλλοτε και μάλιστα τη νησιώτικη/χωριάτικη, αυτήν που αγάπησαν οι πιο εστέτ τουρίστες και ο Λόρδος Μπάιρον (άσχετο, αλλά εντάξει). Αργά μια νύχτα βρεθήκαμε στην «Cantina Social», ένα απ’ αυτά τα μέρη που μοιάζουν να μην είναι πουθενά – ο στιχουργός/ποιητής Ισαάκ Σούσης είπε πολύ σωστά ότι εκεί θα μπορούσε να είχε γυριστεί «το Μελτεμάκι» ή άλλη fictional ελληνική μελό ταινία. Η «Cantina Social» βρίσκεται σε έναν περίεργο σύνθετο ακάλυπτο χώρο, σαν αυλή, ανάμεσα σε πολυκατοικίες που δεν κατοικούνται πια ή μοιάζουν να μην κατοικούνται.
Μικρές μπάρες, γωνίες με καρεκλάκια, παλιακοί σοβάδες, όλα σε νοσταλγικά σέπια, ακόμα κι η πιτσιρικάδα με τα σούπερ εναλλακτικά ντυσίματα, τα στιλ δουλεμένα σε Αμερικάνικες Αγορές και παλιατζίδικα και ντουλάπες γιαγιάς. Είναι σα να έχει γράψει το σενάριο (της νύχτας σου) ο Αλέκος Σακελάριος ή ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Τα ποτά είναι φθηνά, 3-5 ευρώ, η μουσική δεν σε απασχολεί, άρα είναι οκ, μερικές φορές ακόμα και «γαμάτη». Και… έχεις μια ανεξήγητη αίσθηση ότι θα έρθει να κάτσει δίπλα σου η Τζάνις Τζόπλιν όπου να ’ναι, χωρίς όμως να απογοητεύεσαι στο τέλος που δεν έρχεται.
Μια ασχέτογλου Κυριακή βρεθήκαμε καλεσμένοι για φαγητό στο όμορφο εστιατόριο του «Alexander Beach Hotel» στην Ανάβυσσο, με θαλασσινή θέα και ηλιοβασίλεμα κομπλέ. Το φαγητό ήταν νόστιμο, καλοκαιρινό, η ατμόσφαιρα επίσης, η πισίνα έδειχνε κούκλα κι η θάλασσα ακόμα πιο κούκλα. Σε φάσεις που αναρωτιέσαι γιατί βρίσκεσαι στη λάθος χώρα ή τι ήρθες να κάνεις σ’ αυτή τη Γη μιας και ξέμεινες στη λάθος χώρα… μια βόλτα σε παραλία (Αττικής ή αλλού) σε κάνει να συνέρχεσαι. Η χώρα είναι μια χαρά, λαμπερή, απαστράπτουσα σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη, υπέροχη και φωτογενής, με συγκλονιστικά τοπία και θάλασσες εκπάγλου καλλονής. Οι άνθρωποι είναι λίγο κουλομαρίες, όχι όλοι, εντάξει – αυτοί που κινούν τα νήματα και τρέχουν τα Συστήματα. Τα οποία δεν τρέχουν πια, κόλλησαν, περιμένουν αιωρούμενα στο Σύμπαν κανέναν περαστικό σωτήρα-Wall-e να τα ξεκολλήσει μια και καλή…
18°
