“Go East” θα έβαζα κανονικά, αλλά αναγνώστης που υπογράφει Κ.Ψ.Μ. (Καψιμί!) βρίζει όταν χρησιμοποιώ αγγλικές λέξεις.
Γράφει ότι είμαι όργανο της ποπ κουλτούρας κ.λπ. Έψαχνε χρόνια για όργανο η ποπ κουλτούρα και, πάνω που είχε απογοητευθεί, βρήκε εμένα… ακόμα δεν πιστεύει στην τύχη της.
Έχω μια θολούρα αυτές τις μέρες, κάτι σαν ομίχλη που με κάνει να μη βλέπω σωστά τα πράγματα. Μαζί με συνάχι, πονοκέφαλο και μουρμούρα, η θολούρα λέγεται «την άρπαξα» χωρίς σεξουαλικές προεκτάσεις. Με αυτή τη θολούρα έτρεξα στην πλατεία Κολωνακίου να συναντήσω φίλη από την Καβάλα, η οποία (απίστευτο) βρήκε τραπέζι στο “Da Capo” Παρασκευή μεσημέρι με ήλιο!!! Σπάνια κάθομαι στο “Da Capo” γιατί (α) δεν βρίσκω τραπέζι και (β) βαριέμαι να τρέχω στο μπαρ για να πάρω σελφ-σέρβις ένα ψωρο-τσάι, ενώ κάποιοι άλλοι μου παίρνουν το τραπέζι και (γ) γενικά βαριέμαι. Η φίλη όμως, με την αθωότητα του αγνού Καβαλιώτη, άρπαξε ένα τραπεζάκι και στρώθηκε μια ολόκληρη ώρα, με εκνευρισμένους κουλτουριάρηδες/καλλιτέχνες/μουσικούς/ρεμπεσκέδες πάνω απ’ το κεφάλι της να την κοιτάζουν περιφρονητικά (σκασίλα της). Ο καπουτσίνο στο «Da Capo» κάνει 3.30 ευρώ, δεν είναι δηλαδή πολύ ακριβότερος απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο καφέ, απλώς πρέπει να πας να τον πάρεις μόνος σου και, όπως προανέφερα, βαριέσαι. Γενικά έχει περατζάδα, μερικές ωραίες γκόμενες high maintenance (που κάνουνε μανικιούρ ακόμα και στ’ αυτιά τους), μερικούς ηθοποιούς που κάπου τους ξέρεις αλλά δεν θυμάσαι πού. Ήθελα να εξηγήσω στη φίλη πώς λειτουργεί το σύστημα του «είσαι - δεν είσαι ψιλοχοντροδιάσημος» στην Αθήνα, αλλά δεν πρόλαβα. Το ίδιο βράδι πήγε για φαγητό στο “INBΙ”, όπου είδε κι άλλους ημιδιάσημους αναλόγου φυράματος, που ακόμα δεν μπορεί να τους τοποθετήσει… και έφαγε σούσι: μπαίνουμε λάου-λάου στο θέμα μας, που ανατολικο-φέρνει σ’ αυτό το τεύχος….
Στο “ΙΝΒΙ”, λοιπόν, το σούσι είναι εξαιρετικό, όπως μαρτυρεί η φίλη από Καβάλα που δεν είχε ξαναφάει ποτέ σούσι. Το σέρβις είναι άψογο, η ατμόσφαιρα ζεστή και ωραία, η διακόσμηση υπέροχη, το επιδόρπιο συγκλονιστικό. Το μπουγιουρτνί βγήκε, λέει, γύρω στα 120 ευρώ το άτομο, ποσό με το οποίο στην Καβάλα τρως όχι μόνο τον καρχαρία αλλά και την τράτα που τον ψάρεψε στα ανοιχτά της Θράκης, και ίσως τον τρατατζή με το πυροφάνι, το δίχτυ, το τσουλάκι πόρτας και τον παπαγάλο ή ό,τι άλλο pet έχει. Παρά το γεγονός ότι στο “ΙΝΒΙ” δεν έφαγαν ολόκληρο το κήτος, ίσα-ίσα μερικές μπουκίτσες υπέροχες, πλην όμως μπουκίτσες, η φίλη από την Καβάλα έφυγε ευχαριστημένη: κάμποσοι ημιστάρ, που τους ελαφρο-ήξερε από την τηλεόραση, έτρωγαν δίπλα της και έδειχναν ΧΑΑΑΑΑΛΙΑ από κοντά. Αυτό είναι το ζητούμενο τελικά – να πας κάπου όπου δίπλα σου τρώνε διάσημοι που έχουν τα-χάλια-τους-από-κοντά. Είτε έκαναν είτε δεν έκαναν μποτόξ και πλαστικές, από-κοντά είναι πατσαβούρες και δεν τους σώζει ούτε ένα κιμονό στο κεφάλι…
Ήμουν σε αυτή τη διάθεση πάντως, την go east (φάε τα μουστάκια σου, Καψιμί) με μια θολούρα επιπλέον. Έτσι μπήκα στο “Feng Sui House” και αγόρασα χωρίς να το καταλάβω ένα δεμάτι αρωματικά στικς προς 3 ευρώ (μη πέσω έξω). Το ξέρω πια ότι βάζεις το κρεβάτι σε συγκεκριμένη θέση αν έχεις απίστευτη άνεση χώρου, χρόνου, χρήματος, διακοσμητή και μία κλίση προς ανατολικές θρησκείες/προς ψιλή μαλάκυνση. Δεν πρέπει να κατεβαίνεις σκαλάκια γιατί η ενέργεια είναι χαμηλή, πρέπει να έχεις νερά στην είσοδο του σπιτιού σου και ένα βάτραχο/βούδα/πόντικα/ελέφαντα (ανάλογα με τη θρησκεία) σε προφανή θέση, για να διώχνεις τα κακά μικροκύματα, και πάει λέγοντας. Όλα αυτά είναι ωραία αλλά… ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΦΡΙΧΤΑ!!! Και δεν αισθάνομαι καν ένοχη, κι έχω μια υποψία ότι ψάχνεις πού θα βάλεις το άγαλμα του βάτραχου στο σαλόνι όταν έχεις πάρα πολύ καιρό να πηδήξεις… αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Στο “Feng Sui House”, πάντως, βρίσκεις πράγματα για να διακοσμήσεις το σπίτι σου, ανατολίτικα αγαλματάκια, βαζάκια, τασάκια, μπολάκια, τσόπστικς και ταμπλό υπέροχα, και κάποιος σου εξηγεί τη σημασία τους ενώ εσύ έχεις/δεν έχεις θολούρα/πρεμούρα. Προσφέρονται για δώρα γάμου – μεγάλη ποικιλία και φέρνουν ευημερία, καλή ενέργεια, γονιμότητα, ίσως και σεξ, αν δεν είσαι τρομερά κολλημένος.
Μετά πήγα σ’ ένα κινέζικο μαγαζί με φο-μπιζού, κολιέδες ων ουκ έστιν αριθμός, μαντίλια, ζεμπίλια κ.λπ. Όλα πάμφθηνα, θέλεις να τα φορέσεις το ’να πάνω στ’ αλλο και να βγεις στο δρόμο σαν κινέζικο εργοστάσιο πλαστικουίτας. Το “Wanhao-import & export” είναι τεράστιο, με τις κλασικές αγενείς Κινέζες πωλήτριες που ευχαρίστως θα σε έκαναν spring-roll, αλλά με τέτοια γκάμα εμπορευμάτων που αποκλείεται να μην ψωνίσεις. Σε μικρότερη κλίμακα, και μιλάμε για ένα κέντρο πόλης τίγκα στο κινέζικο τώρα… το “Song He” έχει ευγενικούς πωλητές και φθηνά γυναικεία ρούχα που βλέπονται.
Είμαστε ακόμα στη μακρινή ανατολή με τον Μάρκο Πόλο να τρώει σούσι φορτωμένος κιμονό, βούδες-που-κλαίνε, χάντρες και στικς: με μια θολούρα, ένα χάσιμο λόγω καιρού, ένα je ne sais quoi… κι ένα γενικό μπέρδεμα της κατηγορίας «μπας κι είμαι Πεκίνο;» Am I in Peking? Jesus. Ή, ακόμα καλύτερα, Buddha…
5°
