Μου έστειλαν ένα chain mail που λέει «νέος στην καρδιά - όχι και τόσο νέος σε άλλα σημεία». Αχαχαχα, κρυάδες… αλλά σε σχέση με το μέσο τέτοιο μήνυμα που σκάει κάθε μέρα στην οθόνη του υπολογιστή μας, πρόκειται για κορυφαίο σχόλιο πάνω στο κλισέ και την ανατροπή του. Και δεν έχει καμία σχέση με το «νέο», το μαντάτο, το χαμπέρι. Απλώς και η είδηση θα μπορούσε να πει το ίδιο πράγμα, το νέο δηλαδή που φτάνει φορτσάτο αλλά αποδεικνύεται κομματάκι τσαλακωμένο. Σάπιο ή άκυρο όπως θα έλεγε ένας ορίτζιναλ έφηβος…
Πάμε παρακάτω, ή παραδίπλα. Με κάλεσαν σε πάρτι γενεθλίων σε ένα μαγαζί που δεν φαίνεται από το δρόμο, λέγεται «Plan B», βρίσκεται στη Συγγρού και κάνει τα πάντα: καφέδες, σνακς, φαγητό, μουσική, ποτά, διασκέδαση. Έχει νόστιμα πράγματα, λογικές τιμές (για κυριλέ) αλλά κυρίως… μια αίσθηση συγκρατημένης άνεσης, σχεδόν ευημερίας. Μιλάμε για έναν τεράστιο, λίγο περίεργο χώρο με τζαμαρίες γύρω-γύρω, μεγάλη μπάρα, σαλόνι και cozy corner μαζί. Το πρωτότυπο είναι ότι και η μουσική ήταν καλή – σε μεγάλα μαγαζιά συνήθως αυτό που χάνεται εκτός από την παρέα σου είναι η μουσική (ή τα αυτάκια σου) αλλά εδώ ήταν μια χαρά. Το «Plan B» λειτουργεί όλη την ημέρα, είναι λίγο «όπως Νέα Υόρκη» και διαθέτει ένα επιπλέον μενού διαίτης… που σημαίνει ότι δεν απευθύνεται σε άνεργους, φοιτητές, ημι-απασχολούμενους και γενικά φτωχοπρόδρομους. Έστω κι αν έχει λογικές τιμές.
Αντίθετα πήγα σε φτηνο-ειδές ιταλικό εστιατόριο στους Αμπελόκηπους, όπου φάγαμε πράγματα μέτρια και τα πληρώσαμε λες και τα είχε φιλοτεχνήσει η Μαντόνα με τα γυμνασμένα χεράκια της: το μαγαζί απευθύνεται σε φοιτητές, αφραγκόπουλους κ.λπ., αλλά το μόνο χαμηλό ήταν η ποιότητα της μάσας – οι τιμές ήτανε προ-Κρίσης, λες και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα. Που είναι λογικό να μην παίρνουν χαμπάρι στα άδυτα της Εκάλης π.χ., όπου δεν σημειώθηκε καμία Κρίση τα τελευταία 200 χρόνια, αλλά είναι παράλογο να συμβαίνει το ίδιο στους ταπεινούς Αμπελόκηπους…
Επειδή τελευταία όλο και περισσότεροι μένουμε με μειωμένα ή χωρίς έσοδα ενώ τα έξοδά μας πάνε μια βόλτα στο φεγγάρι, άσε τη θλίψη, παλικάρι… μαζευτήκαμε η παλιά παρέα στο «Λουκούμι» ένα βράδυ: ενώ η λογική κατάσταση θα ήταν να κλαίμε τη μοίρα μας, διαλέξαμε κλασικά την κατάσταση-παραλογίτα (του τρελού) και περάσαμε υπέροχα. Το «Λουκούμι» σε προδιαθέτει να ξεχάσεις τον πόνο σου ή/και ξένους πόνους, είναι ντιζαϊνάτο, έξυπνο, με νόστιμα γκαρσόνια και νόστιμους μεζέδες, έχει ατμόσφαιρα, στιλ και φθηνά ποτά. Το έστησε ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης με συνεταίρους –απλώς με τον Νίκο έχουμε κάνει δουλειές, ανοησίες, βραδιές μπαλέτου και πράγματα που δεν τα μετανιώνουμε επειδή πέρασε καιρός από τότε και τα έχουμε ψιλο-ξεχάσει. Ο Νίκος, εκτός από το ότι εισήγαγε το μουσικό βιντεοκλίπ στην Ελλάδα, πάντα είχε τα πιο cool σπίτια με την πιο ενδιαφέρουσα διακόσμηση… και τους πιο νόστιμους μεζέδες (παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι τη σπανακόπιτα την έφτιαχνε η μαμά του). Ήταν ειδική βραδιά (εορτασμός ποίησης Γιώργου Παυριανού), οπότε το μαγαζί είχε πολλές διασημότητες εναλλακτικού τύπου, αλλά γενικά συναντάς γνωστές φάτσες, και μάλιστα φάτσες που δεν θέλεις να τις μπουγελώσεις π.χ., αλλά να τις ξαναδείς με σχετική αγάπη, όσο κι αν είσαι μουντρουχαλίτα. Η μουσική από τον Νικήτα Καραγιάννη είναι πάντα cool, με εκπλήξεις κατά καιρούς. Και η ταράτσα του είναι αριστούργημα, με θέα μέχρι φεγγάρι, όπου έχουνε πάει και τα εξοδάκια σου καιρό τώρα.
Άλλη ανακάλυψη μετά το «Λουκούμι» ήταν ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο στην Τρούμπα – ο ιδιοκτήτης πήγε στην Ταϊλάνδη, ερωτεύτηκε τη Μαρίνα, την παντρεύτηκε κι άνοιξε μαζί της το «Μαρίνα» ή «Rouan Τhai». Τη βραδιά που πήγαμε ήταν η μεταχρονολογημένη ταϊλανδέζικη Πρωτοχρονιά, που επειδή έπεφτε φέτος μέσα στο Πάσχα τη μεταθέσανε και καλά της έκαναν, την προλάβαμε κι εμείς. Στο «Rouan Τhai» γινόταν χαμός, καθίσαμε έξω, μας έβγαζαν συνέχεια μεζέδες από το γιορταστικό μπουφέ, μας κρέμασαν κολιέ με πλαστικά λουλούδια στο λαιμό και περάσαμε κι εκεί σούπερ, με σούπερ τιμές (15-17 ευρώ). Το πικάντικο μοσχάρι, ο χοιρινός κιμάς με λαχανικά, η σαλάτα με καρότο, η πολύ καυτερή πράσινη ψαρόσουπα και κάτι θολό με φιστίκια και lemongrass ήταν αξεπέραστα – ορίτζιναλ ταϊλανδέζικα «του δρόμου», όχι ξενοδοχειακά ή κυριλέ. Εδώ είναι το αληθινό σόου και μάλιστα σε τιμές Ταϊλάνδης (τσέτουλα).
Αυτά όλα κι όλα: σας έχω δύο προτάσεις για οικονομική διασκέδαση και μία για κυριλέ (κληρονόμησα-θεία-μου, τύπου). Να ξαναπώ ότι θα στρώσουν τα πράγματα; Ή να μην πιέζω την τύχη μου; Μην τυχόν και μπω σούμπιτη στην κατηγορία «καθαρίζει-πλένει-απολυμένη»; Φανταστείτε ότι το λέω με ψιλά-ψιλά γραμματάκια-οδηγίες-πλύσεως και κλείσαμε…
4°
