Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στα πράγματα που συμβαίνουν «τελευταία στιγμή»: Λίγο πριν χωρίσεις με τον γκόμενο που κόβεις φλέβες, μαθαίνεις ότι σε είχε κάνει τάρανδο στη μεγάλη καψούρα σας και λες «άι στο διάολο». Λίγο πριν πηδήξεις στη θάλασσα με μια πέτρα στο λαιμό, χτυπάει το κινητό σου και είναι η (ψιλο)δουλειά των (ψιλο)ονείρων σου – όχι ακριβώς το λότο, αλλά η αφορμή που έψαχνες να λύσεις την κοτρόνα. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του ένας πολύ μακρινός μπατζανάκης σου αποφασίζει να σου αφήσει τα τρακόσια, έστω τριάντα χιλιάρικα που έχει σε ελβετική τράπεζα.
Ο κατάλογος των «λίγο πριν» είναι ατελείωτος και τον συμπληρώνω συνεχώς με καινούργιες προσθήκες – γι’ αυτό δεν έχω χρόνο για Facebook/Linkedink και τέτοια, επειδή είμαι τρο-με-ρά μπίζι να κάνω τριανταμία με το μυαλό μου, όπου όλα δείχνουν (ψιλο)υπέροχα. Είμαι ένα τσακ μακριά από τη λύση όλων των προβλημάτων, δικών μου, δικών σας και της πατρίδας, που λέει ο λόγος.
Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις… να σας πω ότι σε ένα-δύο μπαρ μόνο μπήκα, εστιατόριο ούτε για δείγμα (δεν έτυχε), και από δω και πέρα μέχρι να σωθούμε ως προσωπικότητες και ως χώρες την τελευταία στιγμή, έτσι θα κυλάει το πράγμα. Βήμα-βήμα και γουλιά-γουλιά στο δρομάκι πέφτει καταχνιά, indeed.
Το ένα μπαρ λέγεται «The wee dram» και είναι σκοτσέζικο μέχρι το λαιμό – σερβίρει ό,τι σκοτσέζικη μπίρα σας κατέβει στο κεφάλι μαζί με επίσης σκοτσέζικους μεζέδες. Αν δεν είχαμε τόσο καλό καιρό απ’ έξω, θα αισθανόμασταν πως το «The wee dram» βρίσκεται στην καρδιά της Σκοτίας και όχι στους ταπεινούς Αμπελόκηπους. Μάλιστα είναι λάθος να το λέω «μπαρ», το μαγαζί είναι pub παμπότατη. Η διακόσμηση, η ατμόσφαιρα, η μουσική, η αίσθηση του χώρου και η μπιροσυλλογή σε πηγαίνουν κατευθείαν σε κάποιο ομιχλώδες Λοχ της Σκοτίας, όπου κρύβεται ίσως το Σκυλί των Μπάσκερβιλ. Τα βράδια Παρασκευής και Σαββάτου οι μπάρμεν, λέει, φοράνε kilt. Και συχνά (τα ίδια βράδια) θα πετύχετε ζωντανή μουσική, τηλεφωνήστε πριν σιδερώσετε τη φουστίτσα σας αν είστε τρίχας με τη μουσική επένδυση της βραδινής σας εξόδου. Τιμές λογικές, 7 ευρώ το ποτό.
Το άλλο μπαρ είναι το «Κλουβί», μια σταλιά γωνίτσα στα Πετράλωνα, λίγο πιο πέρα από το χαμό των ταβερνο-εστιατορίων της περιοχής. Είναι μικρό, όπως άλλωστε λέει και το όνομά του. Αν ήταν μεγάλο θα το έλεγαν «Γήπεδο» ή «Αλάνα» ή ακόμα και «Αστραλία». Το «Κλουβί» σού δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να τα πεις όλα στην/στον κολλητή/κολλητό σου, να σε καταλάβει απόλυτα και ποτέ να μην ανοίξει το στόμα του για τα μυστικά σου σε κανέναν. Εμπνέει εμπιστοσύνη με άλλα λόγια: έχω ένα φίλο που είναι έτσι, εμπνέει εμπιστοσύνη στο άσχετο δεξιά-αριστερά. Όλοι τον εμπιστεύονται απόλυτα, στηρίζονται επάνω του, κι αυτός είναι η αλήθεια ότι δεν σούφρωσε ποτέ το Swatch μου ούτε με εξέθεσε οικτρά, απλώς είναι άλλο το να εμπνέεις εμπιστοσύνη και άλλο το να είσαι η κολόνα του σπιτιού/μαγαζιού/μπουρδέλου σου. Για να μη φεύγουμε από την έκθεση, η μουσική στο «Κλουβί» είναι αόριστα (αλλά ευχάριστα) jazzy και το ποτό κάνει 6 ευρώ.
Άλλο ευχάριστο: πέτυχα μια έκθεση μπλα-μπλα-μπλα προϊόντων στο σταθμό του Συντάγματος. Κάθε τόσο (και όταν λειτουργεί ο σταθμός), στο Σύνταγμα παρουσιάζουν λαϊκές τέχνες και τοπικά προϊόντα διάφοροι νομοί της Ελλάδας. Ψοφάω για τραχανάδες, λάδια, βότανα, μπαχαρικά, κρέμες, λοσιόν και σαπούνια που φτιάχνονται από κάποια οικογένεια στον Τύρναβο ή από τηγανισμένες γιαγιάδες στον Όλυμπο (που είναι κοντύτερα στον Κίσαβο, αλλά δεν έχω υπόψιν μου τι μπορεί να φτιάχνουν εκεί. Έτσι ώστε να βολευτεί το στιχάκι «Ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος/ τα δυο βουνά μαλώνουν». Γιατί να μαλώσουν; Για τη ρίγανη, ποιος την έχει καλύτερη; Δεν υπάρχει λόγος, αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας των δημοσιογράφων). Βρήκα λοιπόν στην έκθεση κάτι τέλειες κρέμες σώματος της ελληνικής εταιρείας «Nat Lab», προς 5 ευρώ τη μία, και αντίστοιχα peeling με 7 ευρώ.
Απογοητεύτηκα λίγο που όλα φτιάχνονται στην Αθήνα, ή έτσι κατάλαβα μετά μελετώντας τις συσκευασίες, αλλά η κρέμα Coconut μυρίζει υπέροχα σαν αντηλιακό και το peeling δεν το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα, όπως δεν τα χρησιμοποιεί κανένας. Παρά μόνο την τελευταία στιγμή, λίγο πριν λήξει το peeling και η φάτσα σου, λίγο πριν βγεις με το άτομο της ζωής σου ή λίγο πριν σφαχτείς με (άλλο, λέμε) αγαπημένο σου άτομο. Πράγματα δηλαδή που τολμάς με πεντακάθαρη μούρη, peeling-αρισμένη στο μη περαιτέρω… γιατί όχι; Σάμπως έχεις δουλειά να κάνεις;
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ…
The wee dram, Κονοπισοπούλου 23 & Λογοθετίδη, Αμπελόκηποι, 210 6916.509
7°
