Ντιμπέιτ στο Bios

Λίγο πριν την πρεμιέρα του Ντιμπέιτ οι προσδοκίες για το νέο εγχείρημα του δίδυμου της άκρως ενδιαφέρουσας κινηματογραφικής «Χώρας Προέλευσης» είχαν πιάσει υψηλά επίπεδα. 

Μερικά λεπτά αργότερα αρχίσαμε να δεχόμαστε με ταχύτητα πολυβόλου ανομοιογενή αποσπάσματα λόγων του Μπαράκ Ομπάμα, της Γκλέντα Τζάκσον, της Σάρα Πέιλιν, του Έζρα Πάουντ, της Τάιρα Μπανκς, του Ερνέστο Σάμπατο, του Λουκά Παπαδήμου, της Ντόρις Λέσινγκ, του Λαφαζάνη, της Σάρα Πέιλιν, Ελλήνων συνδικαλιστών, βουλευτών, μπλόγκερ και συνταγματαρχών «ανακατεμένων» με τις σκέψεις της Μπούνταλη και του Τζουμέρκα, δύο καλλιτεχνών της γενιάς των τριαντάρηδων που ζουν και δημιουργούν σε αυτή την πόλη.

Όμως στο λεκτικό τένις που μαίνεται ανελέητο επί σκηνής το «ποιος-λέει-τι» δεν αποκαλύπτεται ποτέ κι έτσι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ιδεολογίες και παρατάξεις καταργούνται.

Ο λόγος απογυμνώνεται από το πρόσωπο κι οι θεατές βλέπουν τον καταιγισμό των προτάσεων με νέο μάτι.

- «Βαρέθηκα την κλασική συντηρητική ρητορεία, τις ‘Κλασικές Επιτυχίες της Αριστεράς Volume 1.»

-«Ας αφεθούμε στα ζεστά κύματα της διαφθοράς»

-«Ας πουν τα παιδιά των παιδιών μας ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε»

-«Δεν αισθάνομαι τίποτα για όλα αυτά που έζησα τα τελευταία 30 χρόνια. Νιώθω απλώς μια παραζάλη.»

-«Κατέβηκα στην πόλη να βρω κάτι άξιο να σώσω απ’ την καταστροφή και δε βρήκα τίποτα.» 

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι η πηγή από την οποία οι δύο δημιουργοί άντλησαν την έμπνευση τους για το Ντιμπέιτ, δηλαδή το βιβλίο «Ερωτευμένες Γυναίκες» που ο Βρετανός D.H Lawrence έγραψε το 1920. Μόλις είχε τελειώσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος κι ο συγγραφέας, αντιμέτωπος με μια νέα εποχή διέλυε τις τα εξ ων συνετέθησαν τις κοινωνικές τάξεις, τη βιομηχανία, την πρόοδο, κάθε ιδεολογία, τις φιλοδοξίες, την οικογένεια, τη φιλία, τα φύλα και τη σεξουαλικότητα,για να βρει την υπέρτατη ισχύ αυτού που λέγεται «μια επιτέλους ριζική διαφωνία». Οι ομοιότητες με τη σημερινή εποχή είναι κάτι παραπάνω από προφανείς.

Οι φωτογενείς πρωταγωνιστές μαζί με άλλους δύο καλούς ηθοποιούς της γενιάς τους, τη Διώνη Κουρτάκη και το Μιχάλη Οικονόμου επέλεξαν και πάλι να πέσουν με φόρα πάνω στα τείχη των ελληνικών παθογενειών αυτή τη φορά με κεντρικό άξονα το δημόσιο λόγο.

Σαν άνθρωπος της ίδια γενιάς με τους τέσσερις καλλιτέχνες, με κοινούς προβληματισμούς/ σκέψεις και ματαιώσεις αλλά και κάτοικος Αθήνας (η σημερινή εικόνα της πρωτεύουσας κάνει συχνά την εμφάνισή της στην παράσταση), αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το Ντιμπέιτ ήταν ότι κάποιοι μιλάνε με το πιο συγκινητικό κι ειλικρινή τρόπο για όλα αυτά που βιώνουμε και αισθανόμαστε τώρα.

Άλλη μια παράσταση με έντονα πολιτικό στίγμα (φέτος έχουμε μετρήσει αρκετές) από αυτές που περιμένουμε από τις νέες δυνάμεις του θεάτρου.

Info: Έως 8/4 Πειραιώς 84, Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00, € 15 & € 10, 210 3425335