Whitney Houston

Όταν έσκασε το “Saving all my love for you”, ντράπηκα να πω πόσο μου άρεσε η Γουίτνεϊ Χιούστον. Ήταν δεκαετία του ’80, φορούσαμε μαύρα γυαλιά και πέτσινα Περφέκτο, ήμασταν οι πρωθιερείς του new wave, ήταν αμαρτία να αφιερώνεις στο κορίτσι σου φλώρικα τραγούδια σαν αυτό της Γουίτνεϊ, ήταν αμαρτία γενικώς ο έρωτας και τα συναισθήματα να διοχετεύονται μέσα από τέτοιου είδους «αμερικανιές» την ώρα που η καταραμένη ποιήτρια Αν Κλαρκ του “Our darkens” και οι Sonic Youth του “Death valley ’69” χάραζαν τα σύνορα ανάμεσα στη φλωριά και τη newwavιά, το καλό και το κακό, το κουλ και το ξενερουά. Όταν τόλμησα να πω στην παρέα μου πως ανεξαρτήτως της αμερικανιάς της η Γουίτνεϊ είχε μια φωνή διαμάντι, χάρισμα προφανώς από γονίδια που τις μεταβιβάστηκαν μέσω οικογενειακού DNA και λόγω της συγγένειάς της με την Αρίθα Φράνκλιν, πάλι δεν έπιασε το κόλπο, γιατί εκείνη τη χρονιά που όλα τα έσκιαζε η μαυρίλα του new wave, ούτε η μεγάλη σόουλ περνούσε. Έτσι, άκουγα το “Saving all my love for you” την ημέρα στα χαζοερασιτεχνικά των FM και στο μυθικό πειρατικό ενός κάγκουρα γκαραζιέρη που εξέπεμπε ως Ράδιο Τζάκσον Πάλας και στην εκφώνηση μετέφραζε τον τίτλο του τραγουδιού ως «ξυρίζω όλη την αγάπη μου για σένα».

Τη νύχτα ήταν σαν να μην είχε ανοίξει ρουθούνι: Smiths και ξερό ψωμί, Cocteau Twins και άλλα ψαγμένα της 4AD. Τιμημένο alternative, τώρα που το σκέφτομαι ήμασταν χειρότεροι και από την ΚΝΕ. Εκεί επέβαλλαν στο λαό να ακούει αντάρτικα του Πάνου Τζαβέλα, ενώ στο “Berlin” της Χρυσοστόμου Σμύρνης μόνο οι Magazine περνούσαν του Χάουαρντ Ντιβότο.

Έπρεπε να περάσουν χρόνια και να έρθει μια μέρα μαύρη σαν τη σημερινή, που όλοι μιλούν γι’ αυτήν, έπρεπε να τελειώσει όλη αυτή η χαζομάρα με το new wave, το αυστραλιανό γκαράζ, το kraut rock και όλες τις κατηγορίες της μουσικής μέσω των οποίων επικοινωνούσα με αυτή που νόμιζα «φυλή» μου, για να διαπιστώσω, όταν μάλιστα αύριο είναι και του Αγίου Βαλεντίνου, ότι το “Saving all my love for you” είναι το τραγούδι που θέλω να αφιερώσω στη Β.Μ. κι όχι κάτι άλλο. Κατανοητός, ελπίζω.