Ρεζολούσιονς 2012, μιλάμε

Κάθε χρόνο λέμε τα ίδια – τι θα κόψουμε (τσιγάρα κ.λπ.), τι θ’ αρχίσουμε (πιλάτες κ.λπ.), πώς δεν θα σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας και πώς θα γίνουμε καινούργιες. Να μη χαλάσουμε την παράδοση: ήρθε ο νέος (χρόνος) με τα δώρα!

Το δώρο του Νέου Χρόνου από δω που το κοιτάζω μοιάζει με γκιλοτίνα, αλλά στον κατάλληλο φωτισμό δείχνει κάπως μπιμπλό: όλα φέτος εξαρτώνται από τον κατάλληλο φωτισμό, πώς κοιτάζεις τα πράγματα, με τι λαμπατέρ και με τι διάθεση.

Η διάθεση είναι η γνωστή. Δηλαδή δείξτε μου ΕΝΑΝ Έλληνα σήμερα, αρχές 2012, που έχει υπέροχη διάθεση και θα είναι ο τρελός του χωριού, κυβερνητικό στέλεχος ή μισός Ελβετός-μισός τυρί. Οι υπόλοιποι βράζουμε στο ζουμί μας και λέμε «τη βγάζω-δεν τη βγάζω άλλες χ μέρες, μετά πάπαλα». Μετά τελειώνουν τα λεφτά. Κλείνουν οι δουλειές, τα ξέρετε – από το ευρύτερο περιβάλλον της παρέας μας δουλεύουν μόνο δύο στα είκοσι άτομα, κι αυτοί με τρεις κι εξήντα. Οι συζητήσεις έχουνε γίνει μονοθεματικές: λεφτά, χαράτσια, πώς θα πληρώσουμε, τι χρωστάμε, τιμές, πρόστιμα, ΦΠΑ, χρέη… σε μια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, οι εφορίες, ΔΕΗες και ΕΥΔΑΠ(ς) έχουνε δουλειές με φούντες – κόβουν τα πάντα με μπρίο. «Δεν έχετε να πληρώσετε; Σκασίλα μας, μείνετε χωρίς νερό/ρεύμα, εμείς τη δουλειά μας κάνουμε!» Με εργατικότητα και ευσυνειδησία αποσυνδέουν χήρες, ορφανά, πολυκατοικίες ολόκληρες που συνεχίζουν να κατοικούνται από κανονικές οικογένειες… οι οποίες θερμαίνονται καίγοντας έπιπλα σε διαμερίσματα που δεν είναι φτιαγμένα για να καις ούτε καντηλάκι…      

Όλα αυτά είναι δραματικά και χλωμό το βλέπω να δημοσιευτούν, αλλά στα πλαίσια των ΡΕΖΟΛΟΥΣΙΟΝΣ 2012 γράφω αυτό που μου κατεβαίνει στο κεφάλι: τι έχω να χάσω; Το κεφάλι μου; Σιγά την απώλεια…

Τη νέα χρονιά, λοιπόν...

● Θα μαγειρεύω υγιεινά, βασικά ζαρζαβατικά τσέτουλα από λαϊκές, όσπρια και τον τραχανά που μου έφερε ο Β. από κάποιο χωριό, όχι δικό του. Και το ξένο χωριό μάς κάνει.

● Ποτέ πια ψαροκροκέτες. Δεν ξέρω γιατί, μου την έδωσαν. Σκοτώνουν τους κοκοβιούς χωρίς λόγο στην κρυόκωλη Αλάσκα και τους κάνουν πανέ; Ε, όχι. Όπως πάνε θα τους κάνουνε και παλτό.

● Ενώ ψοφάω να ξαναρχίσω το τσιγάρο, ευτυχώς που το έχω κόψει γιατί κοστίζει – όλο και περισσότερο…

● Θα στριμώξω την Αφροδίτη Σημίτη να μου δείξει πώς μπορώ να πουλήσω στο ίντερνετ όλη μου την προίκα (δίσκους, βιβλία, ρούχα και παπούτσια vintage).

● Αυτό που κάνω ψυχονευρωτικά μια ζωή, να κοιτάζω στο πεζοδρόμιο για ψιλά, θα το εξελίξω σε Τέχνη – ορίστε, σήμερα βρήκα ολόκληρο δίευρο. Μπορεί μεθαύριο να βρω μια κορόνα ή το διαμάντι της Λιζ Τέιλορ.

● Αυτό που έχουμε γίνει όλοι, που μαζεύουμε τα ψιλά-ψιλά ρέστα σε μπολάκια στο τραπέζι της κουζίνας και τα μετράμε ενώ μιλάμε στο τηλέφωνο, είναι φριχτό. Αλλά να το πάρουμε απόφαση.

● Επειδή δεν μου περισσεύει τίποτα ώστε να δωρίσω το περίσσευμά μου, θα προσφέρω δωρεάν εργασία. Όχι του σκοτωμού, αλλά εντάξει: αφού δεν δουλεύουμε ας κάνουμε κάτι τζάμπα αν αυτό το κάτι βοηθάει τους άλλους. 

● Τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα όλοι κάνουμε πολλά πράγματα τζάμπα, δεν εννοώ αυτό. Εννοώ σαν προσφορά σε φίλους που έχουν ανάγκη, όχι σε αφεντικά που δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους για να αγοράζουν DSquared για πάρτη τους, με όλο το σεβασμό.

● Με κανένα σεβασμό, να πάνε να πνιγούνε. Απορώ γιατί το έγραψα το παραπάνω, δεν θα το ξανακάνω.

● Θα υποστηρίζω με πάθος τον Ρένο Χαραλαμπίδη – υπάρχει μία σκηνή από την ταινία του «Φθηνά τσιγάρα» που την έχουνε δει 18.000 άτομα στο YouTube. Τα έχει καταφέρει να παίζει δύο δεκαετίες τώρα και δεν θέλει τη συμπόνια κανενός. Το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει το «Φθηνά τσιγάρα Νο2». Ή και το «Αποκάλυψη τώρα».

● Θα περιορίσω τη σοκολάτα (άσχετο, αλλά γιατί όχι;).

● Θα πηγαίνω σε περισσότερες διαδηλώσεις.

● Θα διαβάσω όλα τα βιβλία που έχω πριν τα πουλήσω στο διαδίκτυο ή σε μία θεία του.

● Θα κάνω εκκαθάριση στα συρτάρια του γραφείου μου… not really, απλώς είναι μία από τις αποφάσεις που παίρνει όλος ο κόσμος αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά κι είναι πολύ safe resolution, στέκει στο ύψος της μαζί με το «θα κόψω τις σοκολάτες» και «δεν θα ξαναπώ ψέματα», «δεν θα χαζέψω τα κοσμικά σε άθλιο περιοδικό ιατρείου», «δεν θα αναρωτηθώ ποια είναι η Χριστίνα ή Γιολάντα Παππά», «δεν θα ανοίξω πρωινή τηλεόραση», «δεν θα δω τσόντα στο κομπιούτερ», εν ολίγοις «θα γίνω καλύτερος άνθρωπος».

Εδώ είναι το θέμα: τις «αποφάσεις» της Νέας Χρονιάς τις παίρνουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και κάπως σα να μην έχει σημασία πια, άρα γίνουμε καλύτεροι άρα δε γίνουμε, άπαξ και δεν θα έχουμε να φάμε. Ή μήπως στο πνεύμα των Resolutions κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας; Και βλέπουμε; Προς το παρόν συνεχίζω να σκανάρω τα πεζοδρόμια κι άμα βρω τίποτα της προκοπής θα το μοιραστώ μαζί σας…