Το ρουστίκ σαλονάκι της οδού Απόλλωνος ήταν γεμάτο όλη μέρα χθες. Κόσμος μπαινόβγαινε για να συλλυπηθεί, να κάνει παρέα, να ξανασυναντηθεί μετά από καιρό, να ζωντανέψει παλιές εκδόσεις/φωτογραφίες/φιλίες. Ο πραγματικός κόσμος των γραμμάτων και των τεχνών αυτής της πόλης, θα έλεγε κάποιος σοβαρός παρατηρητής. «Η υψηλή διανόηση», όπως τους ειρωνευόμαστε μαζί με τον Σταύρο, κρυφακούγοντας με ζήλεια τις μποέμικες ιστορίες τους.
Θα ήμουν μεγάλος ψεύτης, αν έλεγα ότι γνώριζα το έργο του Βασίλη Διοσκουρίδη πριν «παντρευτώ» το γιο του (τον Σταύρο που λέγαμε πριν και κάνουμε εδώ και 4 χρόνια το «Λατέρνατιβ» στον ΣΚΑΙ). Μας άκουγε κάθε βράδυ, ειδικά στο ξεκίνημα έδινε μόνο συγχαρητήρια και ίσως με πλάγιο, ύπουλα εύστοχο, τρόπο συμβουλές. Τον συνάντησα και μερικές φορές στο παραπάνω σαλονάκι. Χωμένο στην πολυθρόνα του, βιβλική μορφή με σκαμμένο πρόσωπο και μεταξένιο λευκό μαλλί σαν «μαλλί της γριάς», Κάπνιζε Κάμελ άφιλτρα μέχρι τη μέση τους, άκουγε πολύ, μιλούσε λίγο. Με τον στόμφο, το τουπέ και τη σοφία ενός φρικτά μορφωμένου ανθρώπου, ακόμα κι αν βαριόταν τους εκκεντρικούς μάλλον ήταν τέτοιος. Την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε είπε στο γιο του «ο Παναγιώτης είναι παιδί με ήθος» - πρέπει να γελάγαμε δύο ώρες με τον άλλον μετά, η αλήθεια είναι όμως ότι δε με έχουν ξαναπεί ποτέ έτσι και δε θα το ξεχάσω επίσης ποτέ. Τον Δεκέμβρη, πηγαίναμε σπίτι βρωμώντας καπνογόνα, και τον βρίσκαμε ανήσυχο κι απογοητευμένο μπροστά σε μια τηλεόραση. Προσπαθούσε να μας εξηγήσει ότι αυτή η μηδενιστική βία που εμάς μας αναψοκοκκίνιζε τα σωθικά, εκείνου του φαινόταν επικίνδυνη και μάλλον αχρείαστη. Ίσως γιατί ήταν η αποθέωση της «εποχής των συγκεχυμένων γραμμών» που πίστευε ότι ζούμε.
Θα ήθελα να τον είχα δει περισσότερο προς το τέλος. Την αρρώστια αν δεν τη ζεις από κοντά, δε συνειδητοποιείς ότι καλπάζει. Ούτε πόσο φθείρει αυτόν που την φιλοξενεί. Δεν παραπονιόταν πάντως, παρότι πόναγε. Συνέχισε να είναι στωικός ακροατής στο σαλονάκι της οδού Απόλλωνος. Μόνο που δεν ήθελε πια την «υψηλή διανόηση» δίπλα του. Εμάς τους νέους ήθελε. Να μας ακούει να μαλακιζόμαστε συζητώντας για πολιτικά και στα άξαφνα να διορθώνει «εκσπερμάτιση παρακαλώ όχι εκσπερμάτωση».
Εδώ κι εδώ μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το έργο του«χειροτέχνη των εκδόσεων που αντιμετώπιζε το γραπτό ως υφαντό». Ίσως δε δικαιούμαι να το λέω, αλλά ένας άνθρωπος που συνδέθηκε τόσο με την αξία του περιεχομένου και την αέναη αναζήτηση της ποιότητας, είναι ασύμβατος με την εποχή του kindle. Όμως αφήνει πίσω του το κάλλος των εκδόσεων Ροδακιό. Το οποίο, μέσα στην εκδοτική δυστοπία των ημερών, θα παλέψει να διατηρήσει η Τζούλια. Θα τον αποχαιρετήσουμε αύριο Πέμπτη στις 15.00 στο Α’ Νεκροταφείο. Και κάποια επόμενη φορά στο σαλονάκι της Απόλλωνος θα θυμόμαστε όλες εκείνες τις φορές που ήθελε να εκτονώσει την αγωνία του βλέποντας ένα ματς του Παναθηναϊκού κι έπαιρνε τηλέφωνο τον Σταύρο ρωτώντας «θα κερδίσουμε;». Εκείνος καμιά φορά ρώταγε εμένα, του έγνεφα «ναι», τον καθησύχαζε και το έκλειναν…
17°
