Το κρύο στο Μαρούσι θερίζει αλλά μέσα στο ΟΑΚΑ η ατμόσφαιρα ζεσταίνει για τα καλά τους 25.000 οπαδούς του ΠΑΟ. Είμαι κι εγώ εδώ που βέβαια καθόλου «πρασινοκόριτσο» δεν είμαι- ο μπαμπάς μου με φροντίδα, μεράκι κι αγάπη με έκανε ΑΕΚ (νομοτελειακό αν είσαι Φιλαδελφειώτης) αλλά ο φίλος μου είναι άρρωστος Μπάζελος (συγγνώμη Παναθηναϊκός) κι όταν 2 εισιτήρια για το ματς ΠΑΟ-ΟΦΗ για καλή κερκίδα έφτασαν ως δώρο στα χέρια του αποφασίσαμε να πάμε στην Πανάθα ντουέτο (αποφάσισε δηλαδή αυτή την Κυριακή να αφήσει τους οργανωμένους για να μου δείξει την «μαγική πράσινη κερκίδα» όπως την περιγράφει).
Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο ΟΑΚΑ ήταν με μπαμπά και συγγενείς τον Μάρτιο του 2008 όταν η γηπεδούχος «Ένωση» είχε έρθει με τον ΠΑΟ 1-1 κι εγώ έπαιρνα επίμονα τον φίλο μου τηλέφωνο μετά το ’67 και το γκολ του Ριβάλντο για να ακούσει τι γινόταν μέσα στο γήπεδο και εκείνος μόνο που δεν είχε σπάσει το κινητό του. Τώρα όμως υπάρχει σύμπνοια στην ομάδα μας- δεν ειρωνεύομαι, δεν πουλάω μούρη και δε σπάω νεύρα, κάθομαι ήσυχη και γεμάτη περιέργεια σαν τουρίστας μέσα σε σημαντικό αξιοθέατο. Είμαστε σε κερκίδα δίπλα στους οργανωμένους (θύρες 13-14) οι οποίοι δε σταματούν λεπτό να χτυπιούνται, να χορεύουν και να πανηγυρίζουν- κοιτάω περισσότερο αυτούς σαν εξωτικό θέαμα παρά τον αγώνα μέσα στο γήπεδο.
Το πρώτο γκολ για τους Βαζέλες (συγγνώμη Παναθηναϊκούς) έρχεται πολύ γρήγορα αλλά μετά σύμφωνα και με τον φίλο μου το πρώτο ημίχρονο δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον – ο ΠΑΟ επαναπαύεται, ο ΟΦΗ αγκομαχάει.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως γίνεται της τρελής. Στο διάλλειμα έχω αγοράσει το χειρότερο νες που έχω πιει στη ζωή μου προς € 3, 20 και έχουμε αλλάξει κερκίδα για να έχουμε… στο πιάτο το τέρμα του ΟΦΗ το οποίο θα απειλούν οι πράσινοι.
Σε αυτή την κερκίδα έχει πολλά παιδάκια με μπαμπάδες κι επίσης…πλούσιο σχολιασμό επί του αγώνος.
- «Θέλει τόσο πολύ να βάλει γκολ που δεν δίνει πάσα σε κανέναν ο που----ς» λέει ένας πατέρας πίσω μας.
«Ποιος;» ρωτάω. –«Ο Κούινσι» μου απαντάει. Σύμφωνα με την κερκίδα ο αφρικανός επιθετικός κάνει απίστευτα κατεβασμάτα γι’ αυτό και συχνά οι οπαδοί λένε παραμιλώντας «Κοίτα, κοίτα τι κάνει ο μαύρος….»
Στις 18:30 έχουμε γίνει ψιλοπαγωτά, βάζει κρύο από παντού γι’ αυτό και ο πατέρας πίσω μας τυλίγει και ξανατυλίγει την οκτάχρονη κορούλα του με το ροζ κασκόλ της, της τρίβει τα χεράκια και την κρατάει αγκαλιά συνεχώς προσπαθώντας παράλληλα να της εξηγήσει ποιος είναι ο Κουίνσι. Η μικρή κοιτάει το χορτάρι στωικά.
(σ.σ τρέχα Φόρεστ Γκαμπ τρέχα) «Ποιος»; ρωτάω. «Αυτός του ΟΦΗ δεν βλέπεις που τρέχει σαν χαζός μπας και προλάβει τη μπάλα;» μου απαντάει.
- «Μαυρία αγόρι μου έξω από το γήπεδο βγες» φωνάζει αγανακτισμένα άλλος πατέρας πίσω μου. «Το λέει γιατί ο Μαυρίας παίζει πολύ κοντά στην γραμμή» μου εξηγεί πριν τον ρωτήσω ο δικός μου.
Εντωμεταξύ το 2-0 γίνεται 2-1 κι η κερκίδα αρχίζει να στρεσάρεται.
- - «Α ρε Βύντρα, ούτε η μπάλα δεν σε θέλει» λέει ένας οπαδός…απηυδισμένος με τον παραπάνω ποδοσφαιριστή.
Αυτό το ξέρω, μου το λέει ο φίλος μου χρόνια τώρα σε όλους τους τόνους – τον Βύντρα δεν το θέλει στην ομάδα, κανένας μα κανένας οπαδός του ΠΑΟ.
Στο 3-1 ο Λέτο από ατομικιστής μεταμορφώνεται σε λαϊκό ήρωα του γηπέδου. «Σας μαμάει ο Λέεεεεεεετοοοοοοοοοο» ουρλιάζει και χορεύει όλο το γήπεδο. Μετά από λίγα λεπτά τα επόμενα «καντήλια» έχουν ως στόχο τους οπαδούς του Άρη. Οι Βάζελοι λένε ότι τους μαμάνε τον Πύργο τον Λευκό.
«Τι σχέση έχει αυτό;» ρωτάω. «Στην επόμενη αγωνιστική παίζουμε με τον Άρη» μου απαντάει ενώ το τετράχρονο αγοράκι μπροστά μας φωνάζει ΠΑΟ και χτυπάει τα στήθια του σαν King Kong.
Λίγα λεπτά αργότερα έρχονται κι οι ύμνοι για τον Σισέ –είναι εδώ και παρακολουθεί τον αγώνα μαθαίνω- κι ύστερα πέφτει κι ένα τελευταίο σύνθημα κατά των γάβρων – δεν παίζουν με τον Ολυμπιακό σύντομα αλλά αγώνας ΠΑΟ χωρίς καντήλια στους γάβρους δεν γίνεται. Το σύνθημα αυτό στο τέλος λέει
«Γατί δεν μας αφήνετε τα κράνη να ανοίξουμε μια αντιπροσωπεία στο όνομα της Θύρας 13».
«Αυτό το λέμε γιατί έρχονται να μας κάνουν ντου οι γάβροι φορώντας κράνη κι εμείς τους τα παίρνουμε» μου απαντάει και κάπου εδώ βλέπω πεντακάθαρα την παράκρουση ως αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της κατάστασης.
Στο ’88 ο ασυγκράτητος διπλανός αρχίζει να ουρλιάζει μέχρι το ‘90:
«Σφύραααααααααααααααα». Οι φωνητικές του χορδές είναι στο όριο να σπάσουν.
Ευτυχώς ο διαιτητής το σφυράει. Και από τα μεγάφωνα αρχίζει ο ύμνος: «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος…»
Δύο ώρες αργότερα η χαρά για την (προσωπική) μας ομάδα πολλαπλασιάζεται. Ο γάβρος έχει χάσει 2-0 από τον Αστέρα Τρίπολης κι η ΑΕΚ έχει σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.
Συμπέρασμα; Μια τέλεια βόλτα. Αν δεν πέφτεις σε πένθος μπροστά στο ενδεχόμενο της ήττας το γήπεδο είναι ένας πολύ ευχάριστος κι εκτονωτικός τρόπος για να αποχαιρετίσεις το Σαββατοκύριακό σου.
27°
