Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και ήδη η γνωστή κατάθλιψη των εορτών μ’ έχει κατακλύσει... Δεν ξέρω αν το παθαίνετε κι εσείς, αλλά περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς μου –μένω στο Π. Φάληρο– βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου... χαμογελαστούς. Ακόμα κι ο Μήτσος, ο σκύλος της γειτονιάς μας, μου χαμογελάει... Αλήθεια! Παρατηρήστε καλύτερα τα τετράποδά σας, χαμογελούν κι αυτά... με το χάδι του με ξεπροβοδίζει σαν μου λέει «Έι! Χαμογέλα κι εσύ, παλιοκατσούφη Καρκίνε!»... Οk! Ξεχνώ πρόσφατους εμπρησμούς, διαρρήξεις, χωρισμούς και χαμογελάω. Πάω για καφέ ελληνικό στον «Prapa’s», σημείο αναφοράς για δεκαετίες στην παραλιακή, με τα υπέροχα γλυκά του και τη θέα στη θάλασσα κερασάκι στην τούρτα του – αξεπέραστη παραδοσιακή σοκολατίνα, σούπερ καφέδες και στάνταρ πελατεία που δεν αλλάζει, απλώς συμπληρώνεται. Κατεβαίνω στη μαρίνα για λίγο jogging και κάνω χάζι τους περαστικούς και τους ερασιτέχνες ψαράδες στον Μπάτη. Δεν έχω γύρισμα σήμερα (για την καινούργια σειρά του MEGA «Kλεμμένα Όνειρα») κι έτσι απολαμβάνω τα καινούργια, ακυκλοφόρητα τραγούδια των Καραμουρατίδη - Ευαγγελάτου. Πόσο όμορφη η στιγμή που η πόλη ξυπνάει.
«Μια ολόκληρη ζωή στο λεπτό που περνάει. Πόσο όμορφο κι αυτό που παλιά προσπερνούσες. Κάτι ασήμαντο, μικρό, να το δεις δε γυρνούσες».
Δίκιο έχει ο ποιητής. Ας μην καταθλίβομαι άλλο, ωχ πια!... «Κάντε χώρο να περάσω, κάντε χώρο να διαβώ» τραγουδάει η Ζωζώ κι ανυπομονώ να τη δω το βράδυ στην πρόβα. Άγγελε (βλ. Παπαδημητρίου), πρέπει να πείσουμε τη Σοφία (βλ. Σπυράτου) να κάνουμε ντουέτο. Ως τον Φεβρουάριο που θ’ ανέβει η παράστασή μας «Αναζητώντας τον Αττίκ» στο «Badminton» μπορεί να τα ’χουμε καταφέρει, τι λες;
Το βράδυ στο Παλιό Φάληρο: τα μαγαζιά είναι πολλά, τα μπαρ ατελείωτα… Σταθερή αξία είναι το παραδοσιακό «Draft», μπιραρία-μπαρ-κλαμπ με διάφορα live τα βράδια του Σαββατοκύριακου – η μπάρα του διαθέτει 108 διαφορετικές μάρκες μπίρας! Έχει δύο χώρους, οπότε μπορεί κανείς να παρακολουθήσει άνετα μπάλα π.χ. ή να φάει ή να πιει. ΄Η να χαλαρώσει χωρίς να κάνει τίποτα (15-20 ευρώ το άτομο).
Ανεβαίνω στο κέντρο, στο αγαπημένο μου «Εν Δελφοίς» για καφέ, όπου με περιμένει η Λουκία που κρατάει το μαγαζί στα χέρια της και συζητάμε για τα επερχόμενα live που θα κάνω εκεί με τον αγαπημένο μου φίλο πιανίστα Αντώνη Παλαμάρη. (Σίγουρα δε σ’ αρέσει για τίτλο της παράστασης «Το Παλαμάρη του Μπουρδούμη»;… Άκυρο, άσ’ το. Θα ψάξουμε για κάτι καλύτερο.) Το «Εν Δελφοίς» είναι στέκι εδώ και πολλά χρόνια, μου αρέσει και το φαγητό του τα βράδια – τσιμπητό ή αλλιώς finger food, για την παρέα. Αλλά κυρίως η ατμόσφαιρα, το ίδιο το μαγαζί. Νομίζω θα πήγαινα ό,τι κι αν μου σερβίριζαν… ευτυχώς η κουζίνα σκίζει, και η μπάρα το ίδιο (ποτό 8 ευρώ).
Έχω χρόνο ακόμα να χαζέψω τις βιτρίνες που έχουν αρχίσει να σουλουπώνονται στο πιο γιορτινό και κατηφορίζω την Ερμού. Το εμπορικό τρίγωνο είναι όλα τα παιδικά μου χρόνια. Το εργαστήριο χρυσοχοΐας του πατέρα μου στη Βουλής, το κοσμηματοπωλείο της μητέρας μου στην Περικλέους, τα ατέλειωτα κάλαντα που λέγαμε με τ’ αδέρφια μου τέτοιες μέρες εισβάλλοντας ορμητικά στους χώρους εργασίας των συναδέλφων των γονιών μου... Κι ύστερα τρέχοντας στο παλιό «Μινιόν» (για όσους το πρόλαβαν) ν’ αγοράσουμε τα παιχνίδια που λαχταρούσαμε όλη τη χρονιά, από Playmobil μέχρι Subbuteo…
Στρίβω στην Καπνικαρέας και πέφτω επάνω σ’ ένα super deliveradiko ονόματι «Μελίλωτος» με όμορφα, γευστικά, πλούσια πιάτα σ’ εξαιρετικές τιμές που μπορείς όμως ν’ απολαύσεις και στα λίγα τραπεζάκια που έχει – το μπιφτέκι του είναι από τα καλύτερα της Αθήνας, σερβίρεται με σπιτικό πουρέ (νορμάλ πατάτας, όχι σκονοποιημένης/κλωνοποιημένης/αλλοπρόσαλλης) και οι τιμές, όπως είπαμε, είναι λογικές (μπιφτέκι και πουρές 8,60 ευρώ, χειροποίητες πίτες από 4,50 ευρώ και πάει λέγοντας). Απολαμβάνω το φαγητό μου και φεύγω καρφί για την πρόβα. Στο αμάξι ακούω τον αγαπημένο μου Ξενοφώντα Ραράκο στον Μελωδία με την ιδιαίτερη, κρυστάλλινη φωνή του να παρουσιάζει τις μουσικές του. Ξαφνικά ακούω την Αρλέττα να τραγουδάει «Ζητάτε να σας πω» κι έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα της κυρίας Ζωζώς (θεάς) Σαπουντζάκη να το ερμηνεύει στην πρόβα και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω προλάβει να παίξω με μερικούς θρύλους στο θέατρο όπως ο Βέγγος ή ο Μαρίνος, πόσο τυχερός είμαι που κάνω αυτό που αγαπάω στη ζωή μου και ξαφνικά φεύγει η κατάθλιψη των ημερών και χαμογελάω πλατιά...
«Έκλαψα για να γράψω, έγραψα για να τραγουδήσω, τραγούδησα για να ζήσω» - Αττίκ
14°
