H εκδήλωση έγινε την Τρίτη 8/11 στο βιβλιοπωλείο της αλυσίδας Ianos στην πλατεία Αριστοτέλους και τον συγγραφέα προλόγισαν – παρουσίασαν οι Ιεροκλής Μιχαηλίδης και Στέφανος Τσιτσόπουλος. Το νέο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη τιτλοφορείται «Περιπολών περί πολλών τυρβάζω», και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Πρόκειται για είκοσι έξι νέα διηγήματα γραμμένα την τελευταία τριετία που αποτελούν τριλογία μαζί με τις δύο προηγούμενες συλλογές, «Επί ψύλλου κρεμάμενος» και «Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος». Κινούνται σε πιο προσωπικό τόνο, αλλά αντλούν την έμπνευσή τους και από τον κοντινό περίγυρο. Οι μνήμες, η εφηβική ηλικία, η μοναξιά, το παίγνιο, οι απρόβλεπτες παρέες, τα εκπληκτικά ζώα, η μουσική, η τραγωδία της απώλειας αλλά και το κέρδος της αναγέννησης, το δυσνόητο των άλλων αλλά και η συντροφιά είναι κάποιοι από τους θεματικούς άξονες των διηγημάτων αυτών που αποσπασματικά συμπληρώνουν το παζλ εκδοχών του νεοελληνικού βίου και της προσωπικής περιπέτειας. Κινούνται σε πολλούς τόνους, από το δραματικό στο κωμικό, κι από τον υπονομευμένο λυρισμό στο θάμβος, το παράδοξο και την ανατροπή. Τα παραθέματα που ακολουθούν προέρχονται από συνεντεύξεις του λογοτέχνη στο περιοδικό SOUL, δημοσιευμένες το 2006, το 2008 και το 2010.
«Μεγάλωσα σε μια πολύ φτωχή γειτονιά στη Χαριλάου, οριοθετημένη από χωματόδρομους και λάσπες. Ο πατέρας μου ήταν ημιάνεργος, γιατί είχε εμπλακεί στον Εμφύλιο ως αριστερός και δεν έβρισκε δουλειά, τον κυνηγούσαν. Επιβιώναμε από το μπακαλικάκι της μητέρας μου. Η ανθρωπογεωγραφία εκείνου του περίγυρου, με τους χωροφύλακες και τους κυνηγημένους από τον Εμφύλιο, τους δεξιούς και τους χτυπημένους, είναι ένας κόσμος που υπάρχει μέσα μου».
«Πάντα με γοήτευε η ιδέα να αφηγηθώ κάτι πάρα πολύ καλά. Η αφήγηση είναι ένας χώρος που έχει τεράστια δύναμη. Κάτι που το μετατρέπεις σε αφήγηση γίνεται εκατό φορές πιο ισχυρό. Ο άνθρωπος ζει με τις ιστορίες. Είναι κάτι μεθυστικό. Πολλές φορές, διαβάζοντας ένα δυνατό μυθιστόρημα, δε θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή μου. Είμαι ευτυχισμένος. Δε σου συμβαίνει και σένα, μέσα σε ένα μυθιστόρημα να νιώθεις πλήρης;»
«Το γράψιμο δεν είναι μια αριστοκρατική διαδικασία, αλλά μια σταθερή, πειθαρχημένη χειρωνακτική, σε συνδυασμό με την έμπνευση. Κι αυτή η τελευταία δεν έρχεται κάθε εξάμηνο, σε επισκέπτεται τόσο συχνά όσο συχνά δουλεύεις. Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα. Τίποτε δεν προκύπτει αν περιμένεις χαλαρά μόνο την επιφοίτηση. Ίσως εγώ και να το παρατραβάω λίγο, να εξοντώνομαι. Αλλά το εργόχειρο αυτό είναι ο μόνος τρόπος να αντισταθώ στην αθλιότητα, εντός της οποίας ζούμε».
«Είμαι εμμονοληπτικός. Ένα είδος μουτζαχεντίν των εμμονών. Μόνο έτσι νιώθω πως μπορώ να φτάσω σε βάθος. Κάτι που με γοητεύει το εξαντλώ, το ξετινάζω, το ξεσκίζω, μέχρι να αισθανθώ ότι το ξέρω καλά κι ότι μπορώ πια να γράψω γι’ αυτό».
«Όπου και να βρεθεί ένα βιβλίο, συνεχίζει να είναι ο εαυτός του. Κι όπου και να το διαβάσει κάποιος, κι όπως και να το διαβάσει, καλά είναι, από το να μην το αγοράσει καν. Στην παραλία είναι καλύτερα, γιατί σου γυρίζει ο αέρας τα φύλλα, και κουράζεσαι λιγότερο».
«Αν έχτιζα τη Θεσσαλονίκη από την αρχή, θα ανατίναζα τον Λευκό Πύργο και τον Πύργο του ΟΤΕ. Τις πολυκατοικίες του ’70. Την Καλαμαριά, όπως την καταντήσανε. Θα έφτιαχνα μόνο τρίπατα, θα άνοιγα μεγάλες κάθετες οδούς για να φαίνεται η θάλασσα από παντού και να ανεβαίνει το αεράκι. Θα φώναζα μεγάλους αρχιτέκτονες να φτιάξουνε τεράστια μοντέρνα γλυπτά στην παραλία. Μια καμπυλωτή γέφυρα από το λιμάνι ως την Κρήνη. Τρεις κεντρικές λεωφόρους με οχτώ λωρίδες η καθεμιά που να διασχίζουνε εγκάρσια την πόλη. Μια μεγάλη κεντρική βιβλιοθήκη στο όνομα του Ν. Γ. Πεντζίκη. Θα ξύριζα τα κιτς αγάλματα. Θα έχτιζα ένα μπάουχαουζ καλλιτεχνικό καζίνο, με εκδοτικό οίκο μέσα και ενυδρείο με γοβιούς. ΟΚΑΝΑ απεξάρτησης από το μπαγιατλίκι. Τη ΔΕΘ θα την έκανα πάρκο με ιππικούς ομίλους και ιερά γελάδια. Στις επάλξεις των Παλιών Τειχών θα έβαζα Πόντιους φρουρούς με ακόντια. Θα την έκανα πόλη των σούπερ εφημερίδων και των πρωτοποριακών περιοδικών. Μεγάλη σχολή σεναρίου και ρητορικής. ΑΧΕΠΑ για αδέσποτα. Κέντρο μόδας και μανικιούρ. Μου αρέσουνε τα ωραία χέρια. Θα έδινα όλα τα κέντρα διασκέδασης στον Στεφανίδη. Τι άλλο»;
«Η ψυχική μου κατάσταση; Κάνω υπομονή, μέχρι να σκάσω. Κρατάω την οργή μου σε φόρμα. Δημιουργώ, για να μην αρπάξω κανένα φλογοβόλο. Διασκεδάζω με λίγους, σκληρούς φίλους, εν είδει συνωμοσίας. Είμαστε σαν καταδιωκόμενοι από αφηνιασμένα γαϊδούρια».
7°
