…γίνεται γύρω μας παντού: κανένας δεν είναι αυτό που ήτανε (αν χαρακτηριζόταν από τη δουλειά του και πια δεν έχει δουλειά, ας πούμε). Η βραδινή έξοδος συνεχίζει να τρώει σφαλιάρες. Και όμως βγαίνουμε, γιατί αλλιώς θα μας στρίψει. Ή βγαίνουμε επειδή μας έχει λασκάρει ο βιδόπουλος ήδη…
Ένας φίλος πήγε σε μουσικό μεζεδοπωλείο, πέρασε υπέροχα και μ’ έφαγε να γράψω κάτι: ήτανε καταπληκτικά λέει, το φαγητό μια χαρά, η μουσική ζωντανή, τα πάντα άψογα. Ο χώρος είχε ενδιαφέρον και τα παιδιά που «τρέχουν» το μαγαζί είναι εξαιρετικά. Το μουσικό μεζεδοπωλείο λέγεται «Χαλυβουργείο» και θα πήγαινα να το τσεκάρω, αλλά έπεσα σε περίεργη φάση. Απεργούσαν τα ΜΜΜ; Δεν απεργούσαν αυτοί μόνο μα και τα ταξί και τα διαστημόπλοια; Ήταν αδιάθετα κάποια από τα παιδιά μου; Είχα κολλήσει ίωση και σερνόμουν με μια μύτη σα μελιτζάνα; Για κάποιο λόγο αμέλησα τα καθήκοντά μου ως κολλητή κι όταν με ξαναρώτησε ο φίλος γιατί δεν πήγα στο «Χαλυβουργείο» διάλεξα την εύκολη λύση: απάντησα «Μα άκου σύμπτωση, πήγα τις προάλλες! Να, σήμερα που το μελετάμε, γι’ αυτό γράφω! Και καθόλου δεν μεγαλώνει η μύτη μου τώρα που σου μιλάω, πολυαγαπημένε μου φίλε!».
Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν πήγα, αυτό που έγραφα αφορούσε ένα 17χρονο ήρωα (βιβλίου) που βγαίνει πολύ ανισόρροπος και σπάω το κεφάλι μου να τον κάνω άνθρωπο… πράγμα που δεν ενδιαφέρει κανέναν, άρα το ξεχνάμε και πάμε στο «Χαλυβουργείο». Το οποίο το έψαξα στο ίντερνετ, μου φάνηκε ότι κατάλαβα την ατμόσφαιρά του από τις φωτογραφίες, που σιγά μην κατάλαβα και το ζώδιό του… Τέλος πάντων ο φίλος μου είναι άτομο εμπιστοσύνης, του «χώρου» (μουσικής), και δεν έχει λόγους να μου πλασάρει τίποτα. Κι αν δεν πιστέψεις στο φίλο σου, σε ποιον να πιστέψεις; Στον γκόμενό σου; (άιντε από κει). Στο κορίτσι σου; (χαμένη κι αυτή). Στο αφεντικό σου; (επίσης). Στην κυβέρνηση; (φεστιβάλ σάχλας).
Στο «Χαλυβουργείο» ο φίλος μου έφαγε νόστιμα κεφτεδάκια (7 ευρώ) και ήπιε μισό λίτρο ρακόμελο (12 ευρώ), άκουσε ωραία ελληνική ζωντανή μουσική, πλήρωσε 20 ευρώ κι έφυγε μετά από ώρες πολύ ευχαριστημένος και πολύ κουρούμπελο.
Εμείς πάλι πήγαμε σε δύο μέρη: ένα βράδυ στον «Κούβελο» στο Κουκάκι, που έχει ανανεωθεί κι είναι άσπρος-κάτασπρος (ελπίζω ακόμα, γιατί είναι σοκ να πηγαίνεις σ’ ένα λευκό μέρος και την άλλη μέρα να το βάφουνε φούξια). Το φαγητό είναι καλό, οι τιμές επίσης (16-18 ευρώ), τα περισσότερα πιάτα είναι κλασικά της ελληνικής κουζίνας απ’ αυτά που μαγειρεύουν οι μαμάδες μας. Είναι παλιό μαγαζί με ιστορία και με πολύ όμορφη αυλή που ελπίζω να μείνει ανοιχτή για καιρό ακόμα.
Δεύτερο βράδυ μάς κάλεσαν στο «Prunier» στο Κολωνάκι, χειμωνιάτικο μεν, που όμως είχε ανοιχτά παράθυρα μια δροσερή νύχτα. Ο φίλος που επέμενε να πάμε εκεί τρελαίνεται για τις μίνι τηγανητές πατάτες και το συκώτι-ορεκτικό, δύο από τα στάνταρ του μαγαζιού. Όλα ήταν ωραία, ήπιαμε τρία μπουκάλια κρασί, φάγαμε προφιτερόλ στο τέλος και, όπως ξαναείπα, όλα ήταν ωραία. Στα πλαίσια των γενικότερων περικοπών, το μενού είχε γραμμένες τις νέες μειωμένες τιμές πλάι στις παλιές – ένα σκόντο γύρω στα 15-20% ρίχνει το κατά κεφαλήν στα 40 ευρώ. Το «Prunier» είναι ρουστίκ και κυριλέ γαλλικό εστιατόριο στο οποίο πηγαίνεις για να φορέσεις τα καλά σου ρούχα, που επειδή δεν δουλεύεις πια σε γραφείο και δεν πηγαίνεις στα γκαλά της Ιβάνας Τραμπ, δεν τα φοράς ποτέ… πράγμα που είναι υπερφίαλο εντελώς και ματαιόδοξο αλλά ας μην το κάνουμε λάστιχο: με κάλεσαν, πήγα, έφαγα ωραία, αν θέλετε να αερίσετε το ταγέρ σας (λέμε τώρα) είναι ευκαιρία. Αισθάνεσαι ότι η Νόνικα Γαληνέα τρώει εδώ κάθε τρεις και πέντε, ότι η Παλιά Καλή Αθήνα του τύπου «Μια τρελή-τρελή οικογένεια» ερχόταν τα Σαββατόβραδα να φάει στο «Prunier» και πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελάει επειδή θυμάται (ο εαυτός σου. Ποιος άλλος;) σκηνές από την ταινία με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Τζένη Καρέζη πιο λαμπερούς από ποτέ, την Πάστα Φλώρα/Μαίρη Αρώνη, την Κατερίνα Γώγου, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τον Αλέκο Τζανετάκο, τον Δημήτρη Καλλιβωκά, την κούκλα Λιλή Παπαγιάννη, αυτό που λέμε «λαμπρό καστ»… σε μια μεγαλοαστική οικογένεια με διώροφο σπίτι και μεγάλο σαλόνι που σχεδόν σου μυρίζει μέχρι σήμερα δεκαετία του ’60…
Ευκαιρία έψαχνες να φύγεις από το ζοφερό παρόν στο οποίο γίνεται της τρελής και να αποσυρθείς σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα – στην κοσμάρα σου δηλαδή, όπου το έχεις σίγουρο αν μη τι άλλο ότι πάντα γίνεται της τρελής. Αλλά η τρελή είναι φιλική προς το χρήστη (πάρτη σου), και δεν έχεις παράπονο, μια χαρά περνάς…
18°
