Lost Jobos

Πού ήσουν εσύ όταν πέθανε ο Steve Jobs; Με τι ασχολιόσουν και τι σου έδωσε την πρόφαση να συνεχίσεις τη μέρα σου φυσιολογικά;» Δανείζομαι μια αράδα από τη νεκρολογία του Lester Bangs για τον Έλβις, από μια Village Voice του 1977, γιατί πρόκειται ακριβώς για αυτό το είδος της ημέρας, όμοιας με την πτώση των Δίδυμων Πύργων, ή της δολοφονίας του Λένον, στο μέλλον οποιαδήποτε κουβέντα για το 2011 θα αφορά την 6η Οκτωβρίου, αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία που παγώνει τον χρόνο, αποκρυσταλλώνοντας μια ολόκληρη εποχή σε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Ήμουν ξύπνιος στις 2:00 τα ξημερώματα, όταν η Apple ανακοίνωσε τον θάνατο του Steve Jobs. Ήμουν ξύπνιος και σε φουλ ενέργεια, παίζοντας μουσική σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης μέσω μιας συσκευής Apple που είχα συνδεδεμένη με τον μείκτη, ενώ παράλληλα περιδιάβαινα τα διάφορα application, στα οποία διατηρώ λογαριασμό και τα οποία με αλυσοδένουν online επί 24ώρου βάσεως, χάρη στο φορητό πλανητάριο του Steve Jobs: το twitter, το instagram, το application του Guardian, το application της Athens Voice.

Ήμουν ξύπνιος και μπορώ με σιγουριά να πω ότι από ένα σημείο και έπειτα, όλο το σύμπαν συμπυκνώθηκε σε μια μοναδική ιδέα, μια άυλη συλλογική θλίψη, και όταν το ξημέρωμα με βρήκε στο μπαλκόνι, να παραμένω μαγνητισμένος στην οθόνη του iPhone, δεν υπήρχε τουιτάρισμα, ποστ ή ανέβασμα φωτογραφίας που να μην αφορά τον ιδρυτή της Apple. Τα δημοσιεύματα αλληλοδιαδέχονταν το ένα το άλλο και εναλλάσσονταν με τον στάνταρ σουρεαλισμό των social media, το λακωνικό και μεστό «Stay Hungry, Stay Foolish» των Drog A Dek, ακολουθούσε στη ροή ειδήσεων του facebook το «Αντίο Steve, ήσουν ο ήρωάς μου», της Σούζαν, μιας cyber φίλης μου από το Σικάγο, το οποίο έδινε τη θέση του στην ανακοίνωση του Μπαράκ Ομπάμα, που δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει πιο εύστοχα: «Ο κόσμος έχασε έναν οραματιστή. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόρος τιμής στην επιτυχία του Steve, ότι ο κόσμος πληροφορήθηκε την απώλειά του μέσω μιας συσκευής που εφηύρε ο ίδιος».

Άλλα σχόλια: «Σ’ ευγνωμονώ αιώνια για το iPhone. Χάρη σε αυτό, έχω μια μινιατούρα Mac στην τσέπη μου, όπου και αν βρεθώ. Μου άλλαξες τη ζωή αμετάκλητα». «Άλλαξες τον κόσμο μου, αλλάζοντας τον δικό σου». «Χάρη σε εσένα αγάπησα τη μουσική ξανά, μέσα από σένα παθιάστηκα με την τεχνολογία, ανακάλυψα το ταλέντο μου στη φωτογραφία». Συνεχίζω να διαβάζω ποστ πίσω από ποστ και συνειδητοποιώ πως αυτός ο άνθρωπος, οπωσδήποτε οραματιστής, πέρα από κάθε αμφιβολία σπουδαίος, αναντίρρητα ωστόσο έμπορος ενός πολύ ακριβού προϊόντος, υπήρξε για Αμερικανούς, Ασιάτες και Ευρωπαίους ένα κράμα Ιησού, Αινστάιν και Λένον. Μια φωτογραφία δείχνει ένα βάζο λουλούδια, αναμμένα κεριά, και στη μέση ένα iPhone 4 με wallpaper Steve Jobs, ένα αυτοσχέδιο εικονοστάσι της στιγμής. Η φωτογραφία έχει πάρει 1024 likes εν ριπή οφθαλμού. Μια άλλη απεικονίζει ένα Mac Book με μαύρη κορδέλα πένθους περασμένη γύρω από την οθόνη του. Τα δημοφιλέστερα hashtags της ημέρας είναι: #Iloveapple #iSad #iLegend #thankyousteve #iAmSad.

Το απόσταγμα των όσων διαβάζω; Για όλους αυτούς τους ανθρώπους εκεί έξω, ο Steve Jobs ήταν μια πλειάδα χαρακτήρων. Επαναστάτης ονειροπόλος. Τρελός. Αταίριαστος. Πείσμων. Ξεροκέφαλος. Απόκληρος. Ο τύπος κόντρα στο ρεύμα. Κάποιος που άλλαξε τον κόσμο. Ένας που σκεφτόταν πάντα διαφορετικά. Και μάλλον είναι ακριβή όλα αυτά. Και φυσικά, φεύγοντας αφήνει την κουστωδία των ακαταμάχητων προϊόντων του. Και τα μνημειώδη του αποφθέγματα: «Το να θυμάσαι πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα του να πιστέψεις πως έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσεις αυτό που λέει η καρδιά σου». «Ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, γι’ αυτό μην τον σπαταλάς ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Μην παγιδεύεσαι σε δόγματα – μη ζεις με βάση τις επιταγές άλλων ανθρώπων. Και κυρίως, έχε το κουράγιο να ακούς την καρδιά και το ένστικτό σου. Έχουν έναν τρόπο να ξέρουν αυτό που θέλεις να γίνεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα». Δίκιο έχει ο άνθρωπος.