Στα ανοιχτά οι φρεγάτες εκτοξεύουν απειλές και πολιτικά παιχνίδια παίζονται πάνω στο Αιγαίο όμως η τέχνη παραμένει το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί ακόμα να ενώνει τους δύο λαούς. Πρόσφατο παράδειγμα η συνεργασία (μέσα από ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) της Ένωση Τούρκων Γελοιογράφων και του Συλλόγου Φίλων Γελοιογραφίας - Feco-Levadia (με έδρα το Λαφύστιο, ένα μικρό «σκιτσογραφικό» χωρίο δίπλα στη Λειβαδιά).
Αποτέλεσμα; Εδώ και τρεις μήνες Έλληνες και Τούρκοι γελοιογράφοι να ρίχνουν γέφυρες για την επικοινωνία ανάμεσα στους δύο λαούς. Στην αρχή, (τον περασμένο Ιούλιο) έφυγε για την Άγκυρα η ελληνική ομάδα: Γιάννης Γερούλιας, Νίκος Τριανταφύλλου, Αντώνης Πάσσαρης, Σοφία Μητράκη – Καραχάλιου ενώ τον Σεπτέμβριο ήρθε η σειρά των Τούρκων: Tan Oral, Nezih Danyal, Ercan Akyol, Muhammet Şengöz, Numan Seven να φιλοξενηθούν στην Αθήνα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι γελοιογράφοι συναντήθηκαν σε κοινά εργαστήρια και επισκέφτηκαν δημοτικά σχολεία σκιτσάροντας μαζί με παιδιά από την Ελλάδα και την Τουρκία. Που θα οδηγήσουν όλα αυτά; Στην έκδοση ενός βιβλίου με τις ελληνικές και τουρκικές γελοιογραφίες (θα εκδοθεί μέσα στο Νοέμβριο) και σε μια κοινή έκθεση με τα έργα των δύο ομάδων αρχικά στην Τουρκία και ύστερα στην Αθήνα- στις αρχές Δεκεμβρίου. Για την εμπειρία αυτής της νέας φιλίας μίλησαν πριν από λίγες ημέρες στον Πολιτιστικό Ιωνικό Σύνδεσμο οι προσκεκλημένοι στην Αθήνα.
«Στόχος αυτής της συνεργασίας δεν είναι ούτε η πολιτική ούτε η οικονομία, αλλά γελοιογραφίες με εικόνες από αυτά που ενώνουν τους δύο λαούς- το φαγητό ή οι κοινές λέξεις για παράδειγμα. Γι’ αυτό και δεν κάναμε σκίτσα με λόγο- ακριβώς για να προσπεράσουμε τον σκόπελο της γλώσσας» είπε ο γνωστός, πολυβραβευμένος Τούρκος καλλιτέχνης Nezih Danyal, πρόεδρος ακόμα της Ένωσης Τούρκων Γελοιογράφων, επικεφαλής αυτού του προγράμματος και διοργανωτής από το 1995 του «Διεθνούς Φεστιβάλ Γελοιογραφίας της Άγκυρας».
«Θέλουμε να τονίσουμε την κοινή μας κουλτούρα, το γεγονός ότι πάνω- κάτω είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Τρώμε το ίδιο, πίνουμε το ίδιο, μεθάμε με τον ίδιο τρόπο. Πιστεύουμε ότι ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός δεν γνωριζόμαστε πραγματικά. Εγώ το βίωσα προσωπικά. Ερχόμενος στην Ελλάδα έζησα μια Αποκάλυψη. Μας έχουν μάθει να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο. Καθήκον των γελοιογράφων όμως είναι να κάνουν ο,τι δεν κάνουν οι πολιτικοί», κατέληξε ο Nezih Danyal.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν όμως και αυτά που είπε ο σκιτσογράφος της τουρκικής εφημερίδας Miliet, Ercan Akyol για την ίδια τη φύση της γελοιογραφίας αλλά και πως είναι η δουλειά των σκιτσογράφων μέσα στις εφημερίδες.
«Υπάρχει πληθώρα πολιτικών προβλημάτων αλλά αυτό που θέλουν Τούρκοι και Έλληνες είναι το ίδιο πράγμα- να ζήσουμε και να βγάλουμε το ψωμί μας. Στο δεδομένο πολιτικό πλαίσιο είναι δύσκολο να κάνεις γελοιογραφίες γιατί η ίδια η φύση αυτής της τέχνης είναι πολιτική. Πρέπει όμως εκατέρωθεν να διαχειριστούμε τα εθνικά μας φρονήματα χωρίς να είμαστε σοβινιστές. Επίσης πρέπει πάντα να είμαστε κριτικοί απέναντι στους πολιτικούς. Η γελοιογραφία γεφυρώνει τα χάσματα, πιάνει αμέσως το μήνυμα και το συμπυκνώνει. Όσο οι πολιτικοί δείχνουν την ίδια έντονη διάθεση για αντιπαράθεση την ίδια έντονη προσπάθεια πρέπει να κάνουμε Έλληνες και Τούρκοι καλλιτέχνες για συνεργασίες μεταξύ μας. Οι άνθρωποι ανοίγουν τις εφημερίδες και γίνονται πάντα δέκτες έντασης. Οι γελοιογράφοι με τη σειρά μας κινούμαστε σε έναν χώρο με αδιόρατες απαγορεύσεις και εμπόδια- οι περιορισμοί υπάρχουν και ας μην κατονομάζονται».
17°
