Μια βραδιά στο Γαλλικό Ινστιτούτο

Ανεβαίνουμε πολλά σκαλιά για να φτάσουμε στον 5ο όροφο - μια ηλικιωμένη κυρία λέει στη φίλη της «μας κάνουν τεστ κοπώσεως!», αλλά γρήγορα συνέρχονται με τη θέα που μας αποζημιώνει η ταράτσα. Ακρόπολη, κορυφή του Λυκαβηττού, όλη η Αθήνα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι – το βλέμμα μου στέκεται στο εσωτερικό ενός σπιτιού στη Διδότου (μια νεαρή κοπέλα βλέπει μόνη τηλεόραση), στο «σφυρί», το πιο ιλιγγιώδες παιχνίδι στο Allou Fun Park στου Ρέντη, στον 3ο όροφο της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης και στους καθισμένους στα θρανία μαθητές.

Ήχος αεροπλάνου στον ουρανό, ήχος μιας μηχανής στο δρόμο της Σκουφά. Καθώς πέφτει η νύχτα, η πόλη μοιάζει με σκοτεινή, στολισμένη με μικροσκοπικά φωτάκια, γυναίκα, σαν τη γυναίκα που βαδίζει προς το θάνατο, αλλά μιλάει για τη ζωή με απεριόριστη αγάπη. Είναι η Υβόννη Μαλτέζου στην παράσταση «Ταράτσα του Αυτόχειρα», στημένη σε μια υπαίθρια σκηνή με εμάς καθισμένους απέναντί της.

Είναι η πρωταγωνίστρια μίας από τις παραστάσεις του εγχειρήματος «Πολεοδομές», ιδέα νέων, δραστήριων καλλιτεχνών, «φιλοξενούμενη» στο Φεστιβάλ Αθηνών. Νύχτα πανσέληνου με ελαφρό αεράκι, συχνά παίρνει τα μαλλιά της ηθοποιού καθώς απαγγέλλει τα σκοτεινά ποιήματα της Κοραλίας Θεοτοκά, δεύτερης συζύγου του συγγραφέα Γιώργου Θεοτοκά. Το έργο που σκηνοθετεί η Γεωργία Μαυραγάνη θέλει να θυμίσει ξανά στο κοινό τη σημαντική αυτή ποιήτρια, ανοίγοντας ταυτόχρονα το θέμα της αυτοκτονίας της. Οι υπαρξιακές φράσεις (όχι μόνο της ποιήτριας αλλά και της Καραπάνου, της Τσαλίκογλου, του Καμί) ταιριάζουν στα χρώματα της Αθήνας - γκρι και μοβ αποχρώσεις, πριν έρθει το απόλυτο σκοτάδι. Την ησυχία διαταράσσουν βήματα μιας ντουζίνας μικρών κοριτσιών, ντυμένα στα λευκά και τα μπλε, που εμφανίζονται στην ταράτσα. Το πένθιμο τραγούδι τους θα συνοδέψει τη λυπημένη γυναίκα στο τελευταίο ταξίδι της. Το πιο μικρό κορίτσι απελευθερώνει στον ουρανό ένα άσπρο μπαλόνι. Η ηθοποιός πλησιάζει στις πρώτες σειρές και κοιτάζοντας κατάματα ένα-ένα θεατή, επαναλαμβάνει: «Είναι συγκλονιστικό το ότι ζούμε!».

Τη μέρα του 1976 που η Κοραλία Θεοτοκά έγραφε αυτή τη φράση σε ένα γράμμα στο φίλο της ποιητή Αντώνη Φωστιέρη, την ίδια μέρα αυτοκτόνησε πηδώντας από την ταράτσα του σπιτιού της στη Βασιλίσσης Σοφίας 90. Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τη ζωή μακριά του - ένα σάλτο στο κενό την οδήγησε σ’ αυτόν.