Θα βγούμε ασπροπρόσωποι τελικά, εννοείται. Θα κρατήσουμε κούτελο καθαρό στην υφήλιο Ή και σε διπλανούς γαλαξίες. Που κοιμούνται και ξυπνάνε με το δικό μας τον νταλκά. Και πάλι εννοείται.
Ώρες-ώρες με πιάνει ένας ενθουσιασμός και μια αισιοδοξία άσχετη με το κλίμα των ημερών (κρατιέμαι να μη γράψω «που ήτανε στραβό, το δάγκωσε κι ο γάιδαρος», αλλά τελικά υποχωρώ στον πειρασμό του εύκολου κλισέ όπως όλος ο κόσμος). Η Ελλάδα είναι τρομερή χώρα, είμαστε σούπερ λαός, η Αθήνα κοιτίδα πολιτισμού, το σουβλάκι/μπουζούκι/μπαρμπούτι μεγάλη εφεύρεση, ο τουρισμός θα μας σώσει κ.λπ. κ.λπ. Άλλες ώρες πάλι τρώω τα μούτρα μου στη σκληρή πραγματικότητα: η ανεργία είναι βουνό Ιμαλάιου τύπου, γιατί στον ΟΑΕΔ γράφεσαι όταν έχεις χάσει κάθε ελπίδα να βρεις δουλειά, όταν αισθάνεσαι εντελώς καμένος, άρα είσαι μέσα στους 500.000 επίσημους. Το 15% ξεχάστε το, ήδη είναι 20% και οσονούπω 25%. Κανένας δεν πληρώνει, αλλά εμείς πληρώνουμε ΦΠΑ που δεν έχουμε εισπράξει, από τσεπούλα-πανί-με-πανί. Οι νοσηλευτές στο Γηροκομείο είναι 10 μήνες απλήρωτοι και δεν είναι οι μόνοι. Πριν προλάβει κανείς να πει ότι αυτό λέγεται μανιοκατάθλιψη, πριν με στείλει σπίτι μου με μία κούτα χάπες και δύο σφαλιάρες… ο κόσμος όλος γίνεται μιά αγκαλιά (τρο-με-ρές οι χάπες) και λέμε ο ένας στον άλλον τα ίδια και τα ίδια σε λούπα: χάλια, κι εσύ χάλια, απλήρωτοι χ μήνες, άνεργοι, καθαρίζω σκάλες, και πόσες σκάλες να καθαρίσεις, εκτός που δεν έχεις γκόμενο; Πολλές, αλλά καθάριζε-καθάριζε κάτι μπορεί να σου κάτσει…
Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό μου σαν ταινία (ε; ε;) με πολλά τρέμουλα, ξεράσογλου Grindhouse-τύπου, λες και τη γυρίσανε ταυτόχρονα δώδεκα πυροβολημένοι σκηνοθέτες που σιχαίνονται ο ένας τον άλλον. Στο θέμα «σκηνοθέτες», μην το ξεχάσω… η Θεατρική Ομάδα Δήμου Ερετρίας, «Ερέτες», ανεβάζει το θεατρικό έργο του Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ)«Ρωμαίος & Ιουλιέττα» στην Ερέτρια Ευβοίας (8 Ιουλίου) με αστείο καστ, σκηνοθέτη τον Μιλτιάδη Παπανάγνου και πολύ κέφι. Το έργο είναι τέλειο, πρωτοποριακό, πολύ γέλιο, κι αν είστε στην Εύβοια εκείνες τις μέρες, πεταχτείτε να το δείτε. Αν δεν είστε, οκέι.
Στο ίδιο θέμα (γιατί είναι κρίμα να το αφήσουμε): περπατώ στην Πανόρμου με διάφορα αφηρημένα να περνάνε σαν ταινία indeed (ΕΛΕΟΣ) και βλέπω μαγαζιά, ευτυχώς ανοιχτά ακόμα. Στους «Αφούς Βενιέρη» πηγαίνεις τη χύτρα ταχύτητας/σκούπα/στιρέλα σου όταν παθαίνει ταράκουλο, στη φάση που πετάει καντήλες και πριν 10 χρόνια θα αγόραζες άλλη χωρίς δεύτερη σκέψη, μην τηγανιστούμε κιόλας. Τώρα ζητάς σεμνά ένα ανταλλακτικό, μπουτόν, λαστιχάκι, τσιμουχάκι, πατουχάκι, χουβεράκι και να σου τη φτιάξουν επιτόπου αν γίνεται. Είναι οι γιατροί της ηλεκτρικής συσκευής και ευγενικοί άνθρωποι. Πιο κάτω, στο όμορφο «Artista Loca», πωλούνται ρούχα και αξεσουάρ Ελλήνων σχεδιαστών, όλα made in Greece και σχεδόν μοναδικά κομμάτια, με τιμές από 25 ευρώ. Τα φορεματάκια με τα περίεργα σχέδια (βλέπε www.heel.gr) αρχίζουν από 40 ευρώ και περιμένουν την τρελή πιτσιρίκα με καλλιτεχνικές τάσεις να τα φορέσει και να κάνει στράκες. Τα ρούχα του «Artista Loca» είναι πολύ ιδιαίτερα και ρωτάς δύο φορές αν είναι όντως ελληνικά γιατί δεν το πιστεύεις με τη μία (και όμως τα μόνα εισαγόμενα είναι τα White label).
Στην ίδια πλευρά της Πανόρμου το μπακάλικο «Ρούμελη» πουλάει προϊόντα από τη Ρούμελη φυσικά – η χορτόπιτα (€ 7,80) είναι καταπληκτική, σα να την έφτιαξε η γιαγιά σας, από μέσα από τη Ρούμελη φυσικά. Καπνιστά τυριά, μαρμελάδες, γλυκά, τυροκαυτερές, φέτες και τα σχετικά είναι αγνά και σίγουρα υγιεινά, πάρτε τα με φόρα. Δίπλα ανθίζει το «Περιβόλι της γειτονιάς» με μυρωδάτα φρούτα, λαχανικά, βότανα, όλα βιολογικά, και κουλουράκια, μπισκότα, ζυμαρικά, γενικά τρόφιμα πρώτης ποιότητας σε τιμές Πανόρμου (καλές). Και κάπου εκεί είναι το μεγάλο φωτεινό «ΠΑΡΑΘΗΝ», με σνακς-καφέδες-σάντουιτς-κρέπες-βάφλες και την επιπλέον ευκολία των τριών ή τεσσάρων μαγειρευτών φαγητών κάθε μέρα. Οι φασόλες φούρνου π.χ. είναι σούπερ, τα υπόλοιπα δεν τα δοκιμάσαμε.
Άσχετο με την Πανόρμου, αλλά στο ίδιο πνεύμα αντιλογίας: πήρα καβουρμά βουβαλίσιο σε μονή συσκευασία ταξιδίου από το παραδοσιακό «Μιράν» και τον έβαλα σε εγκληματική ομελέτα, λες και ήταν Σβαν (πόσο πίσω με πας), αλλά with a twist (βουβάλα). Το «Μιράν» έχει επίσης παραδοσιακό παστουρμά και σουτζούκια που δεν προσφέρονται πολύ για καλοκαίρι αλλά τα σημειώνουμε καλού-κακού (ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε οι πάγοι λιώνουν, σάμπως έχουνε και τίποτε άλλο να κάνουνε;). Η συσκευασία ταξιδίου είναι στρόγγυλη νάιλον «τσεπούλα» σαν νεσεσέρ, όντως. Ο καβουρμάς κάθεται μέσα εκεί αεροστεγώς και περιμένει μέχρι να τονε φας.
Μετά, αισθάνεσαι ότι η Ελλάδα είναι θεά. Μιλάμε, θεααααααααά. (Ναι, είναι μεγάλο πράγμα να βρίσκει ο άνθρωπος το σωστό χάπι ή/και γκόμενο/α, ό,τι πιάσει ο καθένας βοήθειά του…)
