Για την ακρίβεια: κα-θό-λου μάλιστα, μπήκε κατευθείαν καλοκαίρι πηδώντας μία ολόκληρη εποχή. Και ο τίτλος είναι ηλίθιος αλλά έχω ξεμείνει από τίτλους.
Παίξαμε badminton: αυτό με τις μικρές ρακέτες και τα μπαλάκια-με-φτερά, που το έπαιζαν οι Εγγλέζοι στις μακρινές αποικίες τους ή και στην πατρίδα Αγγλία. Μας κάλεσε ο ευγενικός Φίλαθλος Όμιλος Πεύκης ΝΜ και η πρόεδρος Βικτώρια Χατζήνα στην Ελληνογαλλική Σχολή Άγιος Ιωσήφ, μας έδειξε ένας καλός άνθρωπος (ο super star του badminton Αλέξανδρος Κατσιώρας) πώς να κρατάμε τη ρακέτα, ιδρώσαμε τρέχοντας πάνω-κάτω, με τούτα και με κείνα ψιλο-παίξαμε. Είναι λέει το σπορ που καίει τις περισσότερες θερμίδες – αν και κάθε τόσο βγαίνει κι από ένα σπορ που ανατρέπει τα δεδομένα, νομίζω το squash τις κάνει παρανάλωμα του πυρός (τις θερμίδες) και το θαλάσσιο σκι επίσης, απλώς χρειάζεται κρις-κραφτ. Το badminton δεν χρειάζεται τίποτα σπουδαίο: ρακέτες, φτερωτά μπαλάκια και δύο ή τέσσερεις χριστιανούς με βερμούδες.
Τα φτερά στα μπαλάκια είναι από χήνες που όμως δεν τσουμαδιούνται επί τούτου παρά μαδάνε με την άνεσή τους. Για τις προπονήσεις και τους άχρηστους, τα μπαλάκια είναι με πλαστικά φτερά γιατί όσο και να μαδήσει η έρημη η χήνα δεν μπορεί να καλύψει τη ζήτηση όταν ο ασχετόπουλος της κοπανάει τα μπαλάκια στα ντουβάρια. Οι ρακέτες είναι μακρόστενες, σαν τον Πασχάλη το βλάκα ανιψιό της γιαγιάς τακ – αν και μπορεί να μου ήρθε συνειρμικά επειδή μιλάμε για χήνες. Το ίδιο το παιχνίδι, το badminton… παρόλο που το θεωρούσα φλώρικο και ψωνισμένο άθλημα, στην πραγματικότητα είναι ωραίο. Εχει πλάκα, είναι «αεροβικό», πιο ευχάριστο από το jogging και πιο ανοιχτόκαρδο από το squash. Δηλαδή αν ψάχνετε για ένα σπορ που να σηκώνει συζήτηση (να ρωτάνε οι γκόμενες/οι «άντε! Παίζεις ----- στ’ αλήθεια;») το badminton είναι ταμάμ.
Μετά το badminton, στην ωραία παράδοση της σχιζοφρένειας που διατρέχει τη ζωή μου τελευταία, πήγα στον ΟΑΕΔ για υπόθεσή μου μαζί με πολύ κόσμο που επίσης έχει ανοίξει παρτίδες. Στον ΟΑΕΔ λοιπόν έκοψα χαρτάκι-με-νουμεράκι, είδα ότι είχα 154 νουμεράκια μπροστά μου, βγήκα στο δρόμο και πήρα μια ζεστή τυρόπιτα ολικής άλεσης από το αναψυκτήριο «De javu». Το οποίο θα έπρεπε κανονικά να γράφεται «Déjà-vu» κατά τη γαλλική έκφραση και όχι «de javu» που μεταφράζεται «της ζαβής», αλλά είναι ένα αναψυκτήριο με πολλή κίνηση και δεν το νοιάζει. Η τυρόπιτα ήταν καταπληκτική, όπως μπορεί να είναι μία τυρόπιτα που φτάνει στα χέρια σου νωρίς το πρωί όταν έχεις κοιμηθεί πριν τρεις μόλις ώρες και (έχεις) ξυπνήσει τόσο πρόσφατα που νομίζεις ότι είσαι ακόμα στη μαρμίτα. Έφαγα την τυρόπιτα με εισπνοή και ξαναμπήκα στον ΟΑΕΔ όπου τα νούμερα προχωρούσαν γρήγορα και τα γραφεία εξυπηρέτησης των γκαντέμηδων δούλευαν ρολόι.
Η κοπέλα που έπιασε τα χαρτιά μου θα ήταν βαριά 25 χρονών, αλλά ΚΙ ΑΝ είχαν δει τα μάτια της. Έριξε μια σούπερ-σύντομη ματιά στο χαρτομάνι, μου είπε ότι τα ’χω λειψά, της είπα ότι δεν πέφτει έξω, εκείνη πάτησε το κουμπάκι για τον επόμενο και κοίταξε πίσω μου «τελειώσαμε μαντάμ»… με βλέμμα τόσο απόμακρο, τόσο σκασιλαμέν, που ήταν σαν A.I. (Artificial Intelligence, είμαστε Σπίλμπεργκ). Βγήκα ξανά στο αναψυκτήριο της ζαβής με τη χαρταδούρα στο χέρι: τι έγινε; Δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με κάποια κοπέλα σε κάποιο δημόσιο γραφείο; Γιατί πέφτω απ’ τα σύννεφα που μία υπάλληλος δεν θέλει κα-θό-λου να αντιμετωπίσει τα πελατάκια της σαν ανθρώπους επειδή τα έχει ακούσει, και πιθανότατα τα έχει δει όλα; Μήπως κι εγώ αν ήμουν στη θέση της δεν θα κατέβαζα τα κιοπένκια μετά τη χιλιοστή ή ίσως την εκατοστή δακρύβρεχτη ιστορία; Πόσες φορές να ακούσεις για παιδιά που πεινάνε, για άνεργους συζύγους και για οικογενειακά δράματα που περιμένει να τα υποδυθεί πώς και πώς η Mariah Carey; Σε ταινία του Χόλιγουντ που θα πάρει ένα σκασμό Όσκαρ και που σου φαίνεται ότι έχει τον ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ όμως;
Ναι, όχι, απλώς είναι ένα σοκ όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που δεν θέλουν να έχουν επαφή με ανθρώπους…
Ωραία, και το βράδυ πήγαμε στον «Καραγκιόζη» στο Μπουρνάζι, φάγαμε υπέροχα, ήπιαμε υπέροχο δικό τους κρασί, πληρώσαμε 15-20 ευρώ το άτομο και περάσαμε τέλεια. Ο «Καραγκιόζης» είναι μια μεγάλη οικογενειακή ταβέρνα με φιλική ατμόσφαιρα και σπιτικά φαγητά, σας τη συστήνω με ενθουσιασμό επειδή είναι value for money, άρα αξίζει τον κόπο να τρέχει κανείς στο Μπουρνάζι για ένα φαγητό. Με καλή παρέα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό φαΐ, και το ξέρουμε όλοι, μην κάνουμε τους χαζούς.
Θα τη γνωρίσω την κοπέλα του ΟΑΕΔ αν την πετύχω κανένα βράδυ άραγες στη Μαβίλη; Να με γνωρίσει εκείνη αποκλείεται (ούτε που με κοίταξε), απλώς αναρωτιέμαι: θα της έπιανα κουβέντα, ως βετεράνος της επικοινωνίας; Θα μου ’λεγε τον πόνο της και πόσο φρίκη είναι να βλέπεις πικραμένους οκτώ ώρες κάθε μέρα; Ή θα κοιταζόμασταν με κρύα βλέμματα και θα ’παιρνε η καθεμιά το δρόμο της; Ας πούμε ότι θα την κερνούσα μια μπίρα – τι ψυχή έχει μια ψωρο-μπίρα; Ανοιξο-καλοκαιριάτικα σε πλατεία; Πολλή ψυχή…
Φίλαθλος Όμιλος Πεύκης ΝΜ, Ελληνογαλλική Σχολή Άγιος Ιωσήφ, Πεύκη, www.fopefkis@yahoo.gr
8°
