Ακούγεται λίγο σαν «σκατά στα µούτρα σου» αλλά δεν το εννοώ έτσι καθόλου, καµία σχέση, για όνοµα… ήθελα να βάλω “star struck”, µου φάνηκε χαζοµάρα, και το έγραψα στα ελληνικά. Που είναι χαζοµάρα µε περικεφαλαία…
Ένα από τα πρώτα ασιατικά εστιατόρια της αλυσίδας «Wagamama» στο Λονδίνο βρισκόταν πίσω από την Oxford Street, για την ακρίβεια πίσω από ένα µεγάλο φαρµακείο-καλλυντικάδικο-παράδεισο-του-υποχόνδριου, το υπέροχο «Boots». Και σ’ εκείνο το όχι-ταπεινό «Wagamama», στην αυλή του, είχα δει κάποτε τον Τζέικ Γκίλενχαλ (αποκλείεται να γράψω σωστά το όνοµά του στα εγγλέζικα, έχει οκτώ φωνήεντα µαζεµένα!). ∆ιάβαζε εφηµερίδα, φορούσε άσπρο φανελάκι και παρόλο που είναι ψηλός, µου είχε φανεί «λίγος». Τα µάτια του είναι κοντά το ένα στο άλλο σαν του κοκοβιού, πράγµα που δεν φαίνεται στις οθόνες – το «κλέβει».
Παρ’ όλ’ αυτά, ήταν µια µεγάλη στιγµή: τηλεφωνούσα σε διάφορες φίλες στην Ελλάδα ότι ο Τζέικ είναι απέναντί µου (χέστηκαν), ότι ο Τζέικ µοιάζει µε χρυσόψαρο στο πιο γκλαµουράτο, ότι ο Τζέικ είναι µεγάλος σταρ και ότι αυτές είναι άσχετες που δεν έχουν δει την ταινία καταστροφής «The day after tomorrow» µε την απότοµη πτώση της θερµοκρασίας στην υφήλιο, που έπαιζε ο Ντένις Κουέιντ τον µπαµπά του Τζέικ και η Έµι Ρόσαµ την γκόµενά του. Τότε ακόµα ο Τζέικ δεν είχε παίξει στο «Brokeback mountain» ούτε στο «Prince of Persia», µόνο στο «Donny Darko» που δεν το είχε δει ψυχή – και στην παραπάνω ταινία του Ρόλαντ Έµεριχ µέχρι και κατεψυγµένο ρώσικο υποβρύχιο είχε! Ώρες-ώρες τα σενάρια του Χόλιγουντ είναι τόσο σουρεαλιστικά που αναρωτιέσαι αν τσοντάρει τίποτα κι ο Γιάννης Ζουγανέλης.
Πού ήµασταν; Στο εγχώριο «Wagamama» στο Golden Hall, µε τα γνωστά πιάτα (noodles, yakitori, gyoza, edamame beans, cha han, teriyaki κ.λπ). Τα edamame beans είναι νόστιµα αλλά απάτη, µας πήρανε την ιδέα – θα µπορούσαµε να τα σερβίρουµε εµείς ως ελληνικό ορεκτικό µε τίτλο «αρακάς-µε» ή «φρέσκα-φασολάκια-µε» απλώς αργήσαµε να το σκεφτούµε. Το καλό πάντως µε τις αλυσίδες εστιατορίων είναι ότι τα φαγητά τους είναι ίδια παγκοσµίως, απλώς οι σαλάτες εδώ είναι µεγαλύτερες απ’ ό,τι στην Αγγλία, ίσως επειδή έχουµε πολύ µαρουλόφυλλο και λίγες γίδες. Και οι τιµές είναι οκέι (το ακριβότερο πιάτο € 13,50). Το σέρβις είναι τέλειο, και παρόλο που έχεις συναίσθηση ότι βρίσκεσαι σε εµπορικό κέντρο, αυτή η περίεργη αντήχηση µαγαζιών, κυλιόµενης σκάλας, ταµείων, γυάλινης οροφής, κουλής µουσικής και γυαλιστερού παρκέ… ο χαρακτηριστικός «ήχος του mall» δεν είναι τόσο έντονος όσο σε άλλα mall(s). Γι’ αυτό στο Golden Hall πάνε πολλοί άνθρωποι για business lunch, καφέδες-δουλειάς και επαγγελµατικές συναντήσεις. Όταν άνοιξε το Golden Hall λέγαµε πως θα «σκοτώσει το κέντρο της Αθήνας» – πού να φανταζόµασταν ότι το κέντρο θα έκανε χαρακίρι, θα έβγαζε τα µατάκια του χωρίς καµιά βοήθεια από τα πολυκαταστήµατα…
Μια µέρα πήγα για καφέ (όχι δουλειάς – πάνε αυτά τα µπερεκέτια) στο πολύ όµορφο «Medez café» στην πλατεία Παγκρατίου. Ο Ερνέστο Μεντέζ δεν έχει καµία σχέση µε την καλλονή Εύα Μεντέζ αλλά ήταν, λέει, ο Ροµπέν των ∆ασών της Λατινικής Αµερικής. Μόλις τον έβαλα στο Google και υπάρχουν χιλιάδες Ernesto Medez στον (γκουχ) κυβερνοχώρο, είναι ένα όνοµα σαν το «Παπαδόπουλος» – µέχρι και πενήντα διαφορετικές σελίδες Ερνέστων Μεντέζων στο Facebook θέλουνε να σε κάνουνε φίλο, που εσύ είσαι αλλού, τι σου λένε τώρα τα άτοµα.
Και ξέρετε, δεν έχω ιδέα πώς θα διαµορφωθεί αυτή η στήλη από δω και πέρα: ενώ είµαι στους δρόµους και µπαινοβγαίνω στα µαγαζιά… έχουνε γίνει περίεργα όλα. Πίνεις ένα τσάι και σου λένε µετά ότι το µαγαζί δεν κάνει καλό καφέ, πίνεις καφέ και σου καταγγέλλουν το τσάι. Βρίσκοµαι πότε-πότε σε ακριβά εστιατόρια για τίποτε εκδηλώσεις, προσκλήσεις, κεράσµατα – και µου ’ρχεται «κάπως» να γράφω γι’ αυτά, σα να κάνω φιγούρα χωρίς λόγο µια και κανένας από τους φίλους µου δεν πάει πια σε τέτοια… γιατί, ξέχασα να σας πω ότι η στήλη γράφεται για τους φίλους µου. Οι οποίοι είναι σαν τους δικούς σας φίλους – καραστριµωγµένοι. ∆εν τους περισσεύει ούτε τάλιρο, κυνηγάνε τα ένσηµα και τα συντάξιµα και τα ασφαλιστικά τους µε τρέλα όπως όλος ο κόσµος. ∆ηλαδή κι όταν πηγαίνεις πια «για καφέ», είσαι ζαβλακωµένος. ∆εν προσέχεις τι γίνεται γύρω σου, παραπέρα κάθεται µια θεααά και την περνάς στο ντούκου, ο Τζέικ Γκίλενχα(αααα)λ στέκει µπροστά στα µάτια σου και σκέφτεσαι «κοκοβιό να πάρω στα παιδιά, να τον φτιάξουµε µπουγιαµπέσα που φτουράει». Τι να κάνω; Να τα γράφω όλα, ακριβά και φθηνά, µπας και ξεχαστεί κανείς και νοµίζει ότι περνάµε όπως πάντοτε, τέεεεεελεια;
Τέλος πάντων, µόλις πήρε ένας φίλος που έφαγε κάµποσα µεζεδάκια στο εντελώς φοιτητικό «Τραµ» µε 20 ευρώ. Ήτανε λέει ωραία, όλα νόστιµα, χορταστικά και η πιτσιρικάδα το ανεβάζει πολύ το κατάστηµα, οπότε σας µεταφέρω την πληροφορία. Είπαµε, σκούρα τα πράγµατα αλλά µη σκάσουµε κιόλας, έναν καφέ/ούζο/µεζέ/ποτό/µπιρόνι/γκοµενάκι το σφάζουµε, δε µπάει στο διάολο…
Wagamama, εστιατόριο και delivery/take out, Golden Hall, Κηφησίας 37Α & Σπ. Λούη, 210 6836.842
19°
