Πάσχα: το συνδυάζω με μυρωδάτη και ακόμα κρύα νύχτα άνοιξης σε χωριό. Ναι, ναι, «αταβιστικά», αυτή ακριβώς τη λέξη έψαχνα (οπωσδήποτε…)
Για πολλά χρόνια πηγαίναμε στο Μεταξοχώρι Αγιάς, στη Λαρίσα, από Μεγάλη Τετάρτη και κάναμε παραδοσιακά πράγματα: νηστεία χωρίς να είμαστε θρήσκοι, μαγειρίτσα χωρίς να είμαστε νοικοκυρές, αρνί στη σούβλα χωρίς να είμαστε τίποτε σπουδαίο. Μαζευόταν κόσμος – μια χρονιά ήρθε μέχρι κι ο Αλέξης Γεωργούλης, που τότε ακόμα περνούσε τις διακοπές του στη Λάρισα. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και η Άννα Βαγενά έμεναν λίγο πιο πάνω. Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου και η Δήμητρα Παπαδήμα, ακόμα πιο κοντά. Για ένα διάστημα το Μεταξοχώρι ήταν κάτι αντίστοιχο με τις Κάννες, στο πιο ρουστίκ. Κάθε αυλή είχε κι από ένα σταρ που έψηνε τσιγαρισμένος το αρνί του, έξαλλος συνήθως που οι άλλοι οχτώ σταρ κοιμόντουσαν ως το απόγευμα και τον άφηναν να σουβλίζει μόνος του.
Μπορεί να είναι ακόμα έτσι τα πράγματα, απλώς δεν πηγαίνω πια. Κανένας στο σπιτικό μας δεν τρώει μαγειρίτσα, οπότε δεν κάθομαι να καθαρίσω αντεράκια με βελόνα πλεξίματος. Η όλη διαδικασία μου λείπει, αλλά ας μην τρελαινόμαστε – είναι μία από τις ιστορίες της ζωής που ανοίγουν σαν βεντάλια με εικόνες η μία μετά την άλλη (ανατρίχιασα), και…επειδή το έχασα αυτό που ήθελα να πω ας αλλάξουμε θέμα μάνι-μάνι: στις γειτονιές της Αθήνας ακόμα μυρίζουν κομμένα λουλούδια στον Επιτάφιο, ξύδι από τα βραστά αυγά τη Μεγάλη Πέμπτη, μαγειρίτσα το Μεγάλο Σάββατο και αρνί ή κατσίκι ψητό την Κυριακή του Πάσχα. Επίμονες βλαχάρες ψήνουν σε κήπους με embarrassing μουσικές στη διαπασών. Όλα είναι οκέι. Αγοράσαμε λαμπάδες με ανθρωπάκια/κουκλάκια/σκατουλάκια απάνω, και απλά κεριά για τους δυσοίωνους. Η Ανάσταση προ των πυλών.
Σε περίοδο νηστείας πήγαμε στο “Eclipse”, μικρό κολωνακιώτικο εστιατόριο πολύ κομψό, με υπόγειο ατμοσφαιρικό μπαρ και ισόγειο… εστιατόριο, όντως. Οι διάσημοι σεφ Βαξεβάνης-Γώγος έχουν αναλάβει το μενού που είναι τέλειο κι έχει νηστίσιμα πράγματα, όπως και εγκληματικά πλην όμως (όλα) νόστιμα. Ωραίες κυρίες τρώγανε τηγανητές πατατούλες δίπλα μας και μια τεράστια παρέα αγοριών γύρω στα 20-25 έπιασε ένα τεράστιο τραπέζι πίσω μας. Ήταν λίγο περίεργο, δέκα ή δώδεκα παιδιά, straight, clean-cut, καλοντυμένα, που έτρωγαν χωρίς κορίτσια. Μπορεί μόλις φύγαμε να πλακώσανε εκατό (κορίτσια), μπορεί να ήταν bachelor night ή μπορεί να είχανε αφήσει τα κορίτσια σπίτι τους να κάνουν φασίνα π.χ. ή να βγάλουν τα φρύδια τους, απορώ γιατί το συζητάω τόσο (γιατί δεν έχω τίποτε άλλο να συζητήσω μήπως;;;;). Το “Eclipse” πάντως έχει πολύ καλό φαγητό, ατμόσφαιρα, ντεκόρ ιταλο-μοντερνο-ιδιαίτερο, δεν είναι φθηνό (€ 30-40) αλλά αξίζει και με το παραπάνω. Ιδίως αν θέλεις να φας ωραία, διακριτικά και ήσυχα… οπότε καλό είναι να πας νωρίς, γιατί μετά τις 11-11.30 η μουσική αρχίζει και βαράει.
Πήγα επίσης σε ένα μαγαζί με είδη δώρων, που όμως δεν ήθελε (το μαγαζί) να γράψω γι’ αυτό επειδή λέει «τους έχουν ξαναγράψει», οπότε πάω πάσο. Πήγα και στην παρουσίαση του νέου δίσκου του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα«Η ενοχή των αμνών» στο “Metropolis live stage”, όπου εκτός από στάνταρ παρουσίαση, ο Λαυρέντης με την ορχήστρα του μας έπαιξε καμιά δεκαριά τραγούδια… τα οποία είναι ωραία, φρέσκα, με διάφορους στιχουργούς και συντελεστές (Άκος Δασκαλόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Ισαάκ Σούσης, Ελένη Ράντου, Λάκης με Ψηλά Ρεβέρ κ.ά.). Το «φρέσκα» έχει σημασία – οι ρόκερ στην ωραία αίθουσα στον τελευταίο όροφο του “Metropolis” ήταν όλοι σχεδόν ανάμεσα στα 50 και 60, με την απαραίτητη κοιλίτσα-του-ροκά, οι γυναίκες φορούσαν μπότες και street fashion και μεγάλα δαχτυλίδια, περίμενες ότι θα ακούς μέσα στο κεφάλι σου την ατάκα/πασπαρτού του Πορτοκάλογλου «…τα ξέρεις όλ’ αυτά…», αλλά δεν την άκουγες. Γιατί μπορεί να το ’χει ο Λαυρέντης αυτό, να παίρνει ένα τραγούδι και να το κάνει λάστιχο, τύπου σφεντόνα δηλαδή, που περιμένεις ότι δεν θα πάει μακριά αλλά στο τσακ τη γλιτώνεις να μη σου βγάλει το μάτι. Κι αυτό τέλος πάντων είναι η φρεσκάδα στη μουσική, στο ελληνικό τραγούδι, ή έτσι νομίζω.
Η νόστιμη κοπέλα που κάνει φωνητικά λέγεται Ζίνα και είναι η κόρη του Πασχάλη: του γνωστού, μάλιστα. Και είναι πολύ καλή. Οι Λάκης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Ισαάκ Σούσης, Γιώργος Παυριανός, Ελένη Ράντου και φίλοι τους ήταν εκεί. Η βραδιά ήταν τέλεια, απλώς μου κόλλησε ότι κάποιος με μάτιασε (άκου τώρα) κι ήμουν σαράβαλο την άλλη μέρα, παρόλο που δεν με πιάνει το μάτι. Ο δίσκος «Η ενοχή των αμνών» είναι δίσκος κανονικός, μια κι έχει βγει σε συλλεκτική έκδοση σε βινύλιο εκτός από σιντί. Γιατί έτσι, από νοσταλγία φαντάζομαι, ή όπως είπε ο Λαυρέντης, επειδή το βινύλιο παίζει καλύτερα. Ακούγεται φρέσκο ακόμα κι όταν είναι γρατζουνισμένο – ή μάλλον, κυρίως όταν είναι γρατζουνισμένο.
