Ιστορίες καθημερινού περπατήματος

Κατεβαίνω τα κόκκινα σκαλιά της Βουκουρεστίου, όχι µετρώντας τα, αλλά κοιτώντας στην ευθεία απέναντι την Ακρόπολη, µε κίνδυνο να τη µετρήσω –πέφτοντας– πολύ πολύ γρήγορα. Η Αθήνα από ψηλά. Αθόρυβη ακόµη, λίγο πριν µπω στη βουή της. Πεσµένα νεράντζια κατεβαίνουν σφαίρα µαζί µου και καταλήγουν εµβρόντητα και ανοιγµένα στη Φωκυλίδου. ∆ίπλα στα µπλε-καφέ τραπέζια του Παπαδάκη που ακόµη δεν έχουν πιάσει δουλειά. Μηχανές και ένα  κακόµοιρο κολονάκι -που δεν είχε την τύχη του κεντρικού στην πλατεία- οδηγεί στα διαρκώς συχνότερα σλάλοµ. Ένα κάλυµµα φρεατίου µε ονοµατεπώνυµο: Χυτήρια Μετάλλων. Βιτρίνες και πάλι βιτρίνες που ξεκινούν άλλη µια µέρα. Κουκουνάρια, ενοικιαστήρια, sales, µια βέσπα, αφίσες, Γκοντάρ και Kουστουρίτσα, 2-3 πράγµατα που ξέρω για αυτούς,  κούκλες,  ακέφαλες κούκλες. Ένας χώρος «υγειονοµικής απόθεσης αυτοκινήτων» χωρίς Α, Κ, Ι εκτελεί χρέη P R N G.  Στα αριστερά Parthenis και αµέσως µετά, στην πλατεία  Αγίου  ∆ιονυσίου, τα παγκάκια ζηλεύουν την απραξία των τραπεζιών και χαζεύουν τα περιστέρια σε χαµηλές πτήσεις. Νικόλαος Μάντζαρος και Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος έχουν µείνει αγάλµατα. Στην ιστορία.

∆εξιά στη Σκουφά αρχίζει η κίνηση. Μια σκαλωσιά στη Μασσαλίας της Ελληνοαµερικάνικης Ένωσης που δεν λέει να φύγει καταλήγει σε ένα STOP. Τα ζιγκ ζαγκ δεν σταµατούν. Στο δρόµο ένα καροτσάκι Maclaren τα καταφέρνει εντυπωσιακά καλά να κινείται σε ευθεία. Πεταµένα φυλλάδια. Πρώτο περίπτερο στη Σκουφά, Τhe guardian, FT Weekend και Μaltesers.  Από την άλλη Ελευθεροτυπία, Derby και Lucky Bug. ∆εύτερο, µετά από λίγο, τίτλοι εφηµερίδων, αµέσως µετά τα τραπέζια του Φίλιον σε υπερκόπωση. Έχουν αλλάξει ήδη καµιά εικοσαριά χέρια, κινητά, καφέδες, κλειδιά και κουβέντες. Αρχίζει το σλάλοµ σε στενή πλαγιά. Βιτρίνες non-stop µε βιβλία, στο βιβλιοπωλείο Koan - Αthens Voice αφίσα µε την Amy Winehouse, πιο κάτω γραφοµηχανή και αµέσως µετά µια γαλάζια αγκαλιά σε περιµένει. ΝΟ PARKING απέναντι από ένα PARKING δηµιουργεί σύγχυση για τις αληθινές σηµειολογικές προθέσεις. Ένα σµαρτ κόκκινο κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο είναι σχεδιασµένο. Το παίζει άνετο και µικρό.

Κολονάκια, πλάκες πεζοδροµίου, καπάκια φρεατίων, διαγραµµίσεις µε µηχανές και αυτοκίνητα κάνουν ακριβώς αυτό για τα οποία δεν ήταν σχεδιασµένα. Σε προκαλούν να βρεις τη δίοδο. Στο βιβλιοπωλείο «Απόπειρα» στη Ναυαρίνου -δεν τη λες πια Σκουφά- ο Λεωνίδας πάντα χαιρετά από µέσα την ώρα που ο Μπάροουζ διαβάζει τις σηµειώσεις του στη βιτρίνα.  Απέναντι τα σκαλιά του Πανεπιστηµίου γονατίζουν από τις φωνές και τα σχέδια των φοιτητών. Οι τοίχοι µε ιδιότυπη ταπετσαρία από αφίσες. Στροφή για Χαριλάου Τρικούπη. Οι Αctive Member ετοιµάζονται για Gagarin και ο Φωτης Κουβέλης για ΡΙΣΤ ΥΘΥ. Η στάση λεωφορείων έχει ζήτηση και µε βγάζει στην άσφαλτο της Τρικούπη. Ένας κάδος έχει βρει τη γωνίτσα του αφήνοντας µια σειρά από πλάκες να σπάνε πλάκα µε τους περαστικούς. Μετά το φανάρι το πεζοδρόµιο πλαταίνει επί πέντε µε τον Γρηγόρη αριστερά σε ετοιµότητα. Βιβλία και πάλι βιβλία, Χαρήτος και Babel, πιο κάτω κιθάρα και φλάουτο. Με θήκη.

Στάση αριστερά και κάτω για Ιlly Illy, ούτε παραγγελία δεν δίνω και έρχεται µόνος του. Εξοδούχος από την πολυκατοικία, αριστερά κι άλλες κιθάρες. Με πετάλια αυτή τη φορά. Μια γωνιά αγροτική δίπλα στο Rockin the Casbah -στο παλιό Happening- µε Residents και Ιggy από έξω. Αριστερά η είσοδος το επιβεβαιώνει: ΑΤΗΕΝS VOICE. Στο βάθος Aλφειός µε βιβλία που έχουν διαβαστεί και αναζητούν υποµονετικά νέα ζευγάρια µάτια να τα εξερευνήσουν. Planete, 1821, Godard. Απέναντι έξω από το ασανσέρ το “Palomar” του Italo Calvino. Στα γαλλικά. Άλλος ένας άγνωστος περαστικός δηλαδή. Ο ήρωας του Ιταλού συγγραφέα µένει ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν µαθαίνεις τίποτε. Παρά µόνο τις σκέψεις του. Ένας παρατηρητής που κοιτάζει όλα όσα συµβαίνουν γύρω του. Μπορεί και να ξεφύγει, για λίγο, από τις σελίδες για να πάρει µια γεύση από τη ζωή της πόλης. Περπατώντας. Νωρίς είναι.