Καμία σχέση με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα (την οποία το παραπάνω ρητό περιγράφει υπέροχα). Καμία σχέση με τίποτα, τώρα που το καλοσκέφτομαι…
Για ποιο λόγο μού ήρθε το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» και όχι το «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι»; Ή το «άνοιξε πέτρα να διαβώ», το «σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω» ή οποιαδήποτε άλλη μπούρδα αναλόγου φυράματος; Μάλλον επειδή με την αυτόματη γραφή σού κατεβαίνει η λέξη/φράση που έχει συνάφεια με την κατάστασή σου ή με την κατάσταση του γύρω κόσμου. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι ψυχολόγοι, όσοι διδάσκουν αυτόματη γραφή, οι ψυχίατροι και οι οδοντογιατροί (γιατί όχι; Επειδή είναι οδοντογιατροί απαγορεύεται να λένε φιλοσοφικούρες; Καλύτερα να τους απαγορεύεται να ζωγραφίζουν, μια και συνήθως κάνουν κουλαμάρες). Και επίσης μπορεί να τεθεί ένα ερώτημα που να κολλάει μια χαρά με το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», π.χ., είναι καλύτερα να σε κερατώνουν οι άνθρωποι ή να δείχνουν σ’ όλο τον κόσμο ότι σε κερατώνουν χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουν κουτσουκέλες; Και γιατί θα το έκαναν αυτό αν δεν στα φοράγανε όντως; Από αφέλεια, ετεροχρονισμένη εκδικητικότητα, για να σου κάνουν τα μούτρα κρέας ή επειδή είναι ούφο στην τελική;
Καλά, στη λογική αυτή βρίσκεις χιλιάδες ερωτήματα τέτοιου τύπου: να πάω με τον Χ ή με τον Ψ, που είναι και οι δύο ακριβώς όπως το θέτει ο καλλιτέχνης (χάλια μαύρα, άρα μπρος γκρεμός κ.λπ.), να απολυθώ από τη μία δουλειά ή από τη δεύτερη, να βάλω τις φωνές ή τα κλάματα, να μπω ή να βγω, να μείνω ή να φύγω; Να βράσω στο ζουμί μου ή να εκραγώ; (άσ’ τα) Να τηλεφωνήσω ή να κάνω την Κινέζα; Να απαντήσω στο τηλέφωνο ή να το αφήσω στη μοίρα του; Να περιμένω το τρόλεϊ ή να πέσω μπροστά του; Να πάω στην Ίμπιζα ή στο Μαϊάμι; (Αυτό είναι δίλημμα «Πάρις Χίλτον» – η πιο καθημερινή του εκδοχή είναι «να βγω Κατεχάκη ή Πανόρμου;». Αν και λιγότερο γκλάμορους, στην ουσία είναι το ίδιο. Αμέ.)
Ας μην το ζαλίζουμε πολύ. Έφαγα υπέροχα ψαρικά και θαλασσινά στο «Ψάριστον», φρέσκα μύδια, στρείδια, κοχύλια και καπνιστά μαζί με ζουμερά καβουροπόδαρα Αλάσκας. Τα καβούρια της Αλάσκας λέει είναι σαν αγελάδες και πολύ πιθανόν να τρέφονται με ψόφιες φώκιες, γιατί τι άλλο να φάνε στην Αλάσκα, κατσικάκι αυγολέμονο; Τα καβούρια γενικά τρώνε ό,τι πιο σιχαμένο βρούνε μπροστά τους, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να τους κρατάμε μούτρα. Κι επειδή είναι κάτασπρα και αφράτα, τα καβούρια της Αλάσκας σού φαίνονται ότι έχουνε κάνει μπιντέ – πεντακάθαρα, εκτός από πεντανόστιμα. Το «Ψάριστον» είναι ένα μέρος παρεΐστικο, σαν παραδοσιακή ψαροταβέρνα με ανάλογη διακόσμηση αλλά, επιπλέον, με χιούμορ. Με φιλική διάθεση, με νησιώτικη ατμόσφαιρα, σαν διακοπές σε νησί, λίγο. Κανονικά βγαίνει γύρω στα 30 ευρώ το άτομο… απλώς εμείς ήπιαμε πολλά «Μαγικά Βουνά», για την ακρίβεια όταν φύγαμε είχε μείνει μόνο ένα Μαγικό, κι αυτό οροπέδιο, και πληρώσαμε κάτι παραπάνω (€ 60).
Άλλο με καλό φαγητό: ο «Πράσινος Λόφος» στον Άλιμο, πράγματι μέσα στις πρασινάδες – ιδανικό για να πάτε οικογενειακώς μεσημέρι, καμιά παραδοσιακή ανοιξιάτικη μέρα με ωραίο καιρό. Ή και με γκόμενο/α που δεν γκρινιάζει πως τον/τη βάζεις να τρέχει, γενικά με βολικό άτομο, άρα το πηδάς, άρα προσποιείσαι ότι το τσουπώνεις. Ή ότι δεν το τσουπώνεις, γουατέβερ, αρκεί να μη σε ζαλίζει στο δρόμο με γκίρι-γκίρι. Την κουζίνα στον «Λόφο» την επιμελείται η Μυρσίνη Λαμπράκη που κάπου την έχω ξαναπετύχει να μαγειρεύει κι είναι πολύ καλή, θέλεις να την πάρεις σπίτι σου να σου ζυμώνει κιοφτέδες. Στον «Λόφο» πιάνει μια μεγάλη γκάμα μεζέδων και φαγητών, τόσο (μεγάλη) που ξεχνάς τι να πρωτοφάς, ιδίως αν φτάσεις πειναλέων… το πολίτικο κεμπάπ πάντως είναι τέλειο. Με 25-35 ευρώ είσαι φουλ. Αισθάνεσαι σαν να έχεις ανακαλύψει ένα μέρος μοναδικό, ίσως επειδή ψάχνεις μέχρι να το πετύχεις και επειδή σ’ έχει κόψει λόρδα. Αλλά σωστά αισθάνεσαι μια και αυτό το μαγαζί επίσης, σαν το «Ψάριστον», είναι πολύ σπέσιαλ.
Λοιπόοοοον… ως εδώ ήτανε, το μόνο πράγμα που έκανα αυτή τη βδομάδα ως εξτρά δραστηριότητα ήταν να ψωνίσω αμερικάνικες σάλτσες και ιταλικά ξίδια στον «Θανόπουλο» στην Κηφησιά. Αυτό το σουπερμάρκετ δίνει την εντύπωση ότι στέλνει τη μία θεία του στην Αστόρια κάθε τόσο να προμηθευτεί καλούδια («πάρ’ κι Μέιπλ Σούρουπ, Βάγγο μου! Πάει μι τα πανκέικς!») και την άλλη θεία στο Πεκίνο να πάρει νουντλς («σατσούμα σέι-πεχ νίιιιιχααο, Βάγγο! Χοτσιμίνχ πανκέικς!»), με μία τρίτη θεία λίγο κολλημένη να ψάχνει τους βιολογικούς τραχανάδες. Αλλά είναι υπέροχο, αν σου περισσεύουν τίποτε λεφτά (λέμε τώρα) και θέλεις να τα φας σε μπισκοτάκια με φιστικοβούτυρο και σοκολατάκια με όλα τους τα μπιζού… μιλάμε για επίπεδο Ζολώτα, Λαλαούνη και Σέρκο ταυτόχρονα – απλώς σε σοκολατάκι. Το φρέσκο δίλημμα λοιπόν είναι να τα φας; Ή να τα φορέσεις; (Τζίιισας…)
17°
