…Κατά το «κυριελέησον»: έχω δει τα πάντα τον τελευταίο καιρό, από κλασικούρα μέχρι μοντερναδούρα, που ταιριάζει με το «γαϊδούρα». Θα μου πάρει καιρό να συνέλθω, αλλά έχω καλλιεργήσει το πνεύμα μου στο μη περαιτέρω.
Λοιπόν είδα μια παράσταση κουλτουριάρικη, σοβαρή, δραματική και ταυτόχρονα πρωτοποριακή, από αυτές που σε πιάνει νευρικό γέλιο μέσα και φοβάσαι μην κατουρηθείς, αλλά δεν τολμάς μετά να πεις ότι επρόκειτο για ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΑΠΑΡΙΑ παρά μόνον σε πολύ δικά σου άτομα. Τους περιγράφεις το «πλοτ» (ποιος Θανάσης, κανονικά) και ενώ σε αγαπάνε, ενώ είναι συγγενείς/ιερομάρτυρες χρόνια… σε διακόπτουν ότι δεν μπορεί να είδες τέτοιο φέσι. Επιμένεις, ότι μετά εμφανίστηκε ο Λένιν που ήταν στη Βιέννη, και οι αγαπημένοι σου λένε «ε όχι, το παρακάνεις!». Κι όμως ο Λένιν πήγε στη Βιέννη και μετά χώρισαν όλοι, αφού πρώτα πεθάνανε με τρόπο αποτρόπαιο. Και επαναλαμβάνονταν πολλές φορές τα ίδια πράγματα, έτσι ώστε αν ο μη γένοιτο αφαιρεθήκαμε σκεπτόμενοι τον καιρό στο Γκουανταλκιβίρ όπου λούζεται η αγάπη μας, να επανέλθουμε στην τάξη…
Ήταν φάση θεαμάτων: ενώ δεν είμαι θεατρομανής ούτε καν θεατρολάγνος, πήγα σε τρία-τέσσερα έργα κολλητά. Την ίδια περίοδο π.χ. πήγα στο «Λεωφορείο ο Πόθος» (Τένεσι Ουίλιαμς) και στο «Αμαντέους»(Πίτερ Σάφερ), σε δύο εμπορικά έργα ή αυτό που λένε οι μαμάδες «κανονικά έργα». Οι μαμάδες σε ρωτάνε συνήθως καχύποπτα/περιφρονητικά, «ήταν κανονικό έργο ή από αυτά τα περίεργα που βλέπετε εσείς;», εννοώντας «εσείς τα νούμερα/βλαμμένα/νέα παιδιά/πρώην νέα παιδιά/τσοντόβιοι/αναρχικοί/all of the above». Το «Λεωφορείο» είναι αγαπημένο μου, εννοείται, το έχω δει σε όλες τις εκδοχές του ανά τους αιώνες και με όλα τα πιθανά/απίθανα καστ: ναι, είναι ο ύμνος της παρεξηγημένης αδερφής, εκεί ψηλά στο glitter εικονοστάσι των Abba μαζί με την Gloria Gaynor, τους Pet Shop Boys, τον Morrissey και τον, ερμ, Mika (!). Πολύ σωστά, μάλιστα, γιατί όλες στηριζόμαστε στην καλοσύνη των ξένων (σνιφ), ίσως επειδή η καλοσύνη των γνωστών έχει πια εξαντληθεί (πόσο να αντέξει;)
Το τωρινό καστ είναι άψογο και πολύ δεμένο, μια κι έκανε περιοδεία ανά την Ελλάδα πριν το δούμε εμείς… Βασικά είναι ένα τέλειο έργο, παραδοσιακό, κλασικό, με ωραίο καστ (Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Κάτια Γέρου, Ηλ. Νικολούζου, Ι. Ιωσηφίδης κ.λπ.) – όλοι δίνουν κάτι φρέσκο στο «Λεωφορείο» χωρίς όμως να του πετάνε τα μάτια έξω. Δεν σηκώνει και πολλές μοντερνιές έτσι κι αλλιώς ο Κοβάλσκι. Ο Μπουρδούμης π.χ. τον παίζει σαν έφηβο, για να τον συγχωρείς πιο εύκολα…
Το «Αμαντέους» επίσης είναι κλασικό και ο Δημήτρης Λιγνάδης (ενώ υποδύεται ωραία τον Σαλιέρι) το σκηνοθετεί χολιγουντιανά… αν και του τα έχουμε φυλαγμένα που δεν κάθεται να ασχοληθεί με το σουουουούπερ μιούζικαλ που έχουμε γράψει με τον Γιώργο Παυριανό παρά κάνει άλλα κι άλλα. Τέλος πάντων το «Αμαντέους» ταιριάζει πολύ με το θέατρο «Βρετάνια», σαν ατμόσφαιρα και σαν αίσθηση – και είναι «κανονικό» έργο, με τα όλα του. Ο Λιγνάδης το έστησε τέλεια με λιγναδίστικη διάσταση, με σκηνικά-κοστούμια σούπερ, με τη Δανάη Σκιάδη ΚΑΙ με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη! Που μάλιστα εμφανίζεται ημίγυμνος σε μια σκηνή, μην κάνετε ότι δεν το ξέρετε γιατί έχουν βουίξει τα μπλογκς για τους κοιλιακούς του (φέτες. Τους μετράς έναν-έναν από την 13η σειρά. Ίσως και από τη Σαλονίκη). Εμένα μου φάνηκε άψογος, τι να πω; Πολύ κοντά στον Μότσαρτ/Τομ Χαλς της ταινίας του Μίλος Φόρμαν; Είναι της μόδας να θάβεις τον Παπακαλιάτη, το καταλαβαίνω – αλλά βαριέμαι, εδώ δεν θάβουμε άλλους κι άλλους, αυτός μας πείραξε. Το παιδί είναι σταρ. Give him a break, ακόμα κι αν δεν το χρειάζεται.
Μετά πήγαμε για ποτό στο “Pasaji” απ’ όπου πέρασε κόσμος και κοσμάκης (όχι τυχαία: για το πάρτι του «Αμαντέους»…). Δηλαδή σκουντιόμασταν συνέχεια και ρωτάγαμε «αυτός είναι αυτός ή άλλος;» και «ρε συ, η τέτοια, η αυτή, η πώς την είπαμε!». Στο θέατρο, μπροστά μας καθόντουσαν οι Μιχάλης Ρέππας, Θανάσης Παπαθανασίου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος. Δίπλα μας η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Τους μίλησε η Λίνα Σακκά και ένα σωρό ακόμα ηθοποιοί, καλλιτέχνες, σταρ και ημι-σταρ που δεν μου έρχονται τώρα αλλά είναι διάσημοι. Τα κανάλια τούς σταματούσαν να ρωτήσουν πώς τους φάνηκε το έργο – λες και πρόκειται κανείς να βγάλει το φτυάρι ενώ είναι ντυμένος στην τρίχα, ιδρώνει κι έχει έναν προβολέα στο κούτελο.
Το “Pasaji” είναι μεγάλο, άνετο, μοντέρνο. Με νόστιμα σουβλάκια κοτόπουλο. Με αναπαυτικά σκαμπό – το πρόσεξα γιατί είχα πιασμένη μέση. Όχι από τα πολλά θέατρα ούτε από πονηρές δραστηριότητες, αλλά από λάθος κίνηση, κουβάλημα, κρύωμα, ποιος ξέρει τι: η μέση μας πιάνεται, λέει, όταν δεν αντέχουμε τις ευθύνες μας… που αν είναι αλήθεια, θα έπρεπε να είχα γεννηθεί με πιασμένη μέση. Οπότε μάλλον δεν είναι, ορίστε που άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται μπροστά στα έκπληκτα, θεατρόπληκτα, θεατρομανή και υπερ-κουλτουριάρικα μάτια μας…
17°
