…“Johanna, give me hope” λέει κανονικά το τραγούδι. Αλλά όποιος και να µας τη δώσει θα την πάρουµε, έτσι που είµαστε. Την ελπίδα λέω. Πάλι µ’ αυτήν ασχολούµαστε.
Όλος ο κόσµος έχει τα νεύρα του τελευταία και όχι άδικα (ζούµε σε µια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, δεν βλέπουµε φως στο τούνελ κ.λπ., µην τα ξαναλέµε συνέχεια). Γενικά όταν πέφτουµε στη φράση «ζούµε σε µια χώρα» δεν περιµένουµε τίποτα καλό µετά – ξέρουµε σε τι χώρα ζούµε και δεν κοβόµαστε καθόλου να ακούσουµε τι ακολουθεί. Ναι, το τραγούδι είναι άσχετο όντως, είναι του Eddy Grant και δεν έχει µεγάλη σχέση µε ελπίδα, απλώς ο τίτλος λέει «∆ώσε µου ελπίδα, Τζοάννα». Η Τζοάννα είναι τέρας, δεν δίνει του αγγέλου της νερό, σιγά µη σου δώσει εσένα ελπίδα τώρα που θαλασσοπνίγεσαι…
Χθες βράδυ ήµασταν σε εστιατόριο στο Νέο Ηράκλειο και η κουβέντα ήταν «σε ποιες χώρες θα µπορούσαµε να ζήσουµε καλά». Όχι «αν δεν ζούσαµε στην Ελλάδα», αλλά «επειδή ως φαίνεται η Ελλάδα θα απορροφηθεί στη Λεκάνη της Μεσογείου», ίσως από µία φίλη της. Στην όχι-και-τόσο-θεωρητική συζήτηση, Ελβετία και Αυστρία ήταν οι κορυφαίες επιλογές. Φανταστείτε δηλαδή πού έχουµε φτάσει, να βλέπουµε σαν παράδεισο κάτι δυσκοίλιες κεντροευρωπαϊκές χώρες στις οποίες ο µέσος πολίτης είναι καταδότης – τηλεφωνεί στις Αρχές και λέει «ο Τάδε µόλις πέρασε µε κόκκινο» ή «ο ∆είνα βγάζει τα σκουπίδια του µισή ώρα πριν την καθιερωµένη». Υπάρχει τάξη και µέθοδος, απόλυτη καθαριότητα, τα τρένα δεν καθυστερούν, δεν απεργεί ποτέ κανείς, τα πουλιά δεν κουτσουλάνε, τα σαββατοκύριακα οι πολίτες παίρνουν τα βουνά για σκι, όλα είναι ατάραχα και οι αγελάδες είναι γαλήνιες. Οι αγελάδες για µένα είναι πρόβληµα, που βοσκάνε Λεξοτανίλ. ∆ηλαδή θα ήµουν έτοιµη να τα βροντήξω όλα και να πάω µε τη Χάιντι (λαλαλαλαίιιιιιλα!) να φορέσω λεβερχόζεν, αλλά η ιδέα ότι θα µε στραβοκοιτάνε οι αγελάδες µε χαλάει. Με ενοχλεί που σε τσεκάρουνε και που κάνουνε Μµµµµµµµµου. Είναι ένα µικρό πρόβληµα, γιατί κατά τα άλλα η Κεντρική Ευρώπη «λέει» σαν µεταναστευτικός προορισµός. Η ελπίδα µας κρύβεται στην Τοµπλερόνε, τη µοναδική σοκολάτα που δεν τρώω (κολλάνε στα δόντια αυτά τα άσπρα παπαράκια που έχει µέσα).
Ωραία, βρήκαµε ιδανική χώρα (Φεστιβάλ κεφιού! Καρναβάλι του Ρίο! Ανέκδοτα! Καταχρήσεις, ίσως sex & drugs & rock’n’roll! Και µπίρες! Και φοντί! Και αυτές οι Κεντροευρωπαίες γκόµενες που ρουφάνε τα µάγουλά τους ανάµεσα στις λέξεις! ∆εν µπορώ να το περιγράψω, πρέπει να πέσετε σε Ελβετή τροχονόµο/νοσοκόµα/ποντικοµαµή για να το καταλάβετε, αλλά έχει πολύ γούστο, µπιλίβ µι…). Όλα αυτά έγιναν στο ανυποψίαστο εστιατόριο “Vinoterra”, που έχει τεράστια κάβα µε επίσης τεράστια ποικιλία κρασιών και πολύ καλό φαγητό. Ό,τι φάγαµε ήταν άψογο και οι τιµές υπερ-λογικές (20-30 ευρώ το άτοµο µε τρία µπουκάλια καλό κρασί!). Το “Vinoterra” είναι, λέει, διάσηµο για τα κρασιά του, αλλά και τα φαγητά, από την ταραµοσαλάτα στην αρχή µέχρι τα χτένια, το κατσικάκι, τις σαλάτες και το φοντί σοκολάτας στο τέλος, ήταν σούπερ. Θα ήθελα να έγραφα τώρα «…ωστόσο η µπαβαρουάζ φουντουκιού ήθελε περισσότερο φουντούκι», απλώς (1) δεν είχα ξαναφάει µπαβαρουάζ φουντουκιού και (2) µου φάνηκε κοµπλέ όσον αφορά το φουντούκι. Τέλος (3) η µαµά µου στην Καβάλα δεν έφτιαχνε άψογη µπαβαρουάζ φουντουκιού, αν και θα µπορούσε (είχαµε φουντούκια), άρα δεν έχω γαλουχηθεί µε, επαναλαµβάνω, µπαβαρουάζ φουντουκιού… ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΑΧΛΑΣ, ΠΙΑ. Έχετε δίκιο, σόρι...
Mια µέρα πήγα µερικά από τα παιδιά µου να κάνουν πατινάζ στο Παγοδρόµιο στο Avenue, µπροστά στο εµπορικό κέντρο. Παιδάκια από 4 µέχρι (εύκολα!) 84 ετών κάνουν πατινάζ, ενώ οι µαµάδες µιλάνε στα κινητά µάλλον µε τους γκόµενους, αν κρίνουµε από το ύφος τους, αραχτές στον πάγκο µε τσιγάρο και καφέ. Αν δεν ξέρεις καθόλου πατινάζ και η ισορροπία σου είναι διαταραγµένη από τα πήγαινε-έλα στην Ελβετία, µπορείς να µπεις στον πάγο στηριζόµενη σε µία ξύλινη καρέκλα: η καρέκλα έχει «λεπίδες» και εσύ τη σπρώχνεις πάνω-κάτω µε τα παγοπέδιλά σου µέχρι να πάρει αέρα ο απαυτός σου, να την αφήσεις στην άκρη («έµαθα, σου λέω!») και να σκάσεις σαν καρπούζι, ή µάλλον σαν καρτούν – κάνοντας ψαλιδάκια στον αέρα ενώ νοµίζεις ότι είσαι ακόµα στον πάγο, αθώα παιδούλα. Όσο πιο µικρά είναι, τόσο πιο εύκολα µαθαίνουν τα παιδιά και µετά τρέχουν σαν τις κατσαρίδες στον πάγο φωνάζοντας ΜΑΜΑΚΟΙΤΑΑΑΑΑ!Ή και ΜΠΑΜΠΑΚΟΙΤΑΑΑΑ! Όλα αυτά, µε µάρκες (8 ευρώ). Κι έναν καφέ από κάποιο από τα καφέ του εµπορικού κέντρου, ή ένα ωραίο σάντουιτς µε αραβική πίτα… µόνο που ξεχνάω πώς το λένε το καφέ-µπαρ στον επάνω όροφο. Αν ήµουν στην Ελβετία, ούτε που θα µου περνούσε η ιδέα να αναφερθώ σε καφέ-χωρίς-όνοµα. Ορίστε άλλος ένας λόγος να κάτσω εδώ που κάθοµαι. Εκτός που η Κεντρική Ευρώπη δεν είχε και µεγάλη σκορδοκαΐλα να µας υποδεχθεί, δηλαδή. Μια χαρά είναι µε τις αγελάδες της, ήδη κοιτάζει αλλού ρουφώντας τα µάγουλα και σηκώνοντας αδιάφορα τους ώµους… Τζοάννα, σκατά τα έκανες πάλι, κούκλα µου…
20°
