Πνευμονολόγοι, παθολόγοι μαζί με πανεπιστημιακούς και βουλευτές συζητούν και σχολιάζουν το παρόν και το μέλλον του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα της υγείας υπό το βάρος της οικονομικής ύφεσης. Η πρωτοβουλία για την ημερίδα με θέμα «Η υγεία στην εποχή της κρίσης» ανήκει στο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς και θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 12 Μαρτίου (09:30 – 14:30) στο Ιωνικό Κέντρο (Λυσίου 11, Πλάκα ). Συντονίζουν οι Γιώργος Μπουλμπασάκος, Βασίλης Γκόγκογλου, Κώστας Βαγιανός, Παυλίνα Ουζουνίδου. Σχολιάζουν, επίσης, ο Ηλίας Μόσιαλος και ο Σάββας Ρομπόλης. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης. Η αφορμή της ημερίδας είναι η δημοσιονομική στενότητα. Ο στόχος, όπως επισημαίνει στην ATHENS VOICE, ο παθολόγος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών «Γ. Γεννημάτας», Χρήστος Μιχαηλίδης, είναι «να φανούν και να ακουστούν οι απόψεις των υγειονομικών αυτού του νεοσύστατου πολιτικού φορέα και να βγει προς τα έξω ένας προβληματισμός για την κατάσταση της υγείας. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά στην εποχή της κρίσης. Δηλαδή τι μπορούμε να κάνουμε για να περισώσουμε το σύστημα υγείας».
Είναι μονόδρομος η μείωση των δαπανών υγείας σε εποχές κρίσης;
«Κομβικό σημείο σε οτιδήποτε πούμε από εδώ και πέρα είναι να επικεντρωθούμε στις ανεξέλεγκτες σπατάλες στο σύστημα υγείας. Είμαστε υπέρ της λήψης τολμηρών μέτρων για την εξυγίανση του κλάδου. Δε δεχόμαστε σε καμία περίπτωση τυφλές και οριζόντιες περικοπές. Εν αντιθέσει λέμε ‘ναι’ στην αυστηρή περιστολή της σπατάλης. Οι συνολικές δαπάνες για την υγεία σε σχέση με το ΑΕΠ είναι περίπου 10%. Δηλαδή είμαστε πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Μπορεί να γίνει νοικοκύρεμα χωρίς να μειωθεί η αξιοπιστία στην παροχή υγειονομικών υπηρεσιών, αλλά αυτό απαιτεί σχεδιασμό. Όπου χρειάζεται θα πρέπει να υπάρξει αύξηση των φόρων. Είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνουν οι οικονομολόγοι: να γίνει ένας προϋπολογισμός εκ μηδενικής βάσεως. Γιατί σήμερα όλοι επιλέγουμε την εύκολη λύση: την οριζόντια τομή. Το δύσκολο είναι να καθίσουμε και να δούμε πού θέλει το σύστημα αύξηση και πού θέλει πιθανώς κατάργηση».
Πού εντοπίζεται η σπατάλη των πόρων;
«Δυστυχώς σε πολλά σημεία. Για παράδειγμα, γίνεται κατασπατάληση φαρμάκων στην πρωτοβάθμια υγεία, σπατάλη μέσα στα νοσοκομεία εξαιτίας της ανυπαρξίας πρωτοκόλλων για ορισμένες ασθένειες. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει γιατί δεν υπάρχουν κατευθυντήριες οδηγίες. Από τον εξορθολογισμό του συστήματος μπορούν να προκύψουν χρήματα που θα επενδυθούν εκ νέου στο σύστημα σε καλύτερες κατευθύνσεις. Μόνο η αύξηση των πόρων δεν οδηγεί στη βελτίωση του συστήματος. Θέλει άλλες φιλοσοφίες για να γίνει διάκριση των υπηρεσιών σε όλες τις μάζες».
«Να προχωρήσουμε σε μια αναδιάταξη νοσοκομείων και κλινών. Ο υγειονομικός χάρτης της χώρας πρέπει να χαραχτεί εκ νέου βάσει του γεωγραφικού. Πάνω σε αυτόν να επανασχεδιαστούν οι υγειονομικές μονάδες. Χωρίς βερμπαλισμούς και χωρίς τοπικά κριτήρια. Αλλά σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων. Πρέπει, επίσης, κάποια στιγμή να γίνει πραγματικότητα η ενοποίηση των κλάδων υγείας των ταμείων. Η ενοποίηση τεσσάρων ταμείων προβλέπεται στο νέο νομοσχέδιο. Αλλά μόνο για την εφαρμογή του νομοσχεδίου απατούνται 58 υπουργικές αποφάσεις. Επομένως δεν αποκλείεται κι αυτό το νομοσχέδιο να έχει την ίδια τύχη των προγενέστερων: να μην εφαρμοστεί. Το βέβαιο είναι ότι όταν θα επιτευχθεί η πλήρης ενοποίηση των ταμείων θα σπάσουν αβγά, γιατί όντως κάποιοι θα χάσουν».
Τι έχει αλλάξει στην υγεία στην εποχή της κρίσης;
«Καταρχάς υπάρχει αύξηση των προσελεύσεων στα κρατικά νοσοκομεία διότι μικροί και μεσαίοι αστοί, οι οποίοι μέχρι πρότινος μπορούσαν να προσφύγουν στον ιδιωτικό τομέα λόγω της κρίσης έχουν στραφεί στα κρατικά νοσοκομεία. Δεύτερον υπάρχει μια τάση δαιμονοποίησης του ιδιωτικού τομέα. Πιστεύω ότι δεν είναι σωστός ο στόχος της πλήρους εξάλειψής του. Πρέπει να μπουν κανόνες, διότι μπορεί και πρέπει να παίξει ρόλο στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Κανόνες από το πώς θα γίνεται σωστά η συνταγογράφηση μέχρι το διαγνωστικό έλεγχο. Κανόνες και επιχειρήματα βάσει ιατρικής τεκμηρίωσης. Τέλος, κυρίως οι νέοι επιστήμονες έχουν αρχίσει να φεύγουν στο εξωτερικό. Όταν ένας πτυχιούχος γιατρός περιμένει τουλάχιστον έξι χρόνια για την ειδικότητα, τι να κάνει; Θα φύγει στο εξωτερικό και πλέον λόγω της κρίσης θα αποφασίσει να μη γυρίσει».
8°
