Πήγα τρεις µέρες στο Λονδίνο – και δεν σας το τρίβω στα µούτρα γιατί το Αθήνα-Λονδίνο είναι φθηνότερο από Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Με τη Φλώρινα π.χ., θα κάνω πολύ περισσότερη φιγούρα. Γι’ αυτό την κρατάω για δύσκολες ώρες.
Ταξίδεψα λοιπόν µετά από κάµποσο καιρό µε Easyjet, όπου δεν σερβίρεται τίποτα τζάµπα αλλά αγοράζεις τα προς το ζην µέσα στο αεροπλάνο – κάποτε µας φαινόταν σόκιν, τώρα το ’χουµε συνηθίσει µια χαρά. Τα σνακ είναι σχετικά φτηνά, κι αν έχεις τίποτα ξεχασµένες λίρες Αγγλίας ώστε να µην τα πληρώσεις σε ευρώ, ακόµα φθηνότερα. Η Easyjet έχει βρει τρόπους να σε τακτοποιεί χωρίς να σε εκνευρίζει πάρα πολύ: αν θέλεις καπαρώνεις θέση µε 13 έξτρα ευρώ στην πύλη, σε περίπτωση που δεν σε παίρνει να στέκεσαι στην ουρά µισή ώρα, αν είσαι έγκυος ή/και υπερήλικας, κρυολογηµένη, πλούσια… που όµως ως πλούσια δεν ταξιδεύεις µε Easyjet, όσο νούµερο κι αν είσαι. Έχεις δικό σου τζετ, πηγαίνεις πρώτη θέση µε γυαλιστερές εταιρείες που σερβίρουν σαµπάνια µε υφασµάτινα πετσετάκια, αν και όχι ταυτόχρονα γιατί η σαµπάνια σερβίρεται σε ποτήρια. Du’h. Kryades…
Εν πάση περιπτώσει. Είσαι ακόµα µέσα στο κατά τα άλλα συµµαζεµένο αεροπλάνο της Easyjet όπου οι συνεπιβάτες σου είναι ευγενικοί και σε βοηθάνε να ανεβάσεις το τσαντικό στο πατάρι. Μπορείς να αγοράσεις εισιτήριο τρένου για τον Σταθµό Βικτόρια µέσα στο αεροπλάνο, ώστε να γλιτώσεις την ουρά στο γκισέ του Gatwick Express στο αεροδρόµιο. Το εισιτήριο µε Gatwick Express κάνει περίπου 18 λίρες κι αν είσαι µόνος, συµφέρει. Αν είσαι µε δύο ή περισσότερους/ες γκόµενους/ες, παίρνεις ταξί κι έρχεται µία η άλλη. Και γενικά, σκασίλα σου τι θα πληρώσεις άπαξ και µπεις σε λονδρέζικο ταξί µε άτοµο/α που κόβετε φλέβες εκατέρωθεν. Όλα είναι τρο-µε-ρά χάι (τότε, λέµε), δεν κρατιέστε ενώ κάνετε «αααα» και «ουουυ» µε τα αξιοθέατα γιατί το µόνο που σας κόφτει είναι να βγάλετε τα µατάκια σας όλοι αντάµα anywhere, τι Λοζάνη τι Κοζάνη.
Απλώς το Λονδίνο είναι ωραίο. Είτε βγάζεις τα µατάκια σου είτε όχι, είτε πηγαίνεις µε γκοµενάκια ων ουκ έστιν αριθµός είτε µε Άτοµο που φορτώνεται ένα κεφαλαίο «Α» και κοκορεύεται είτε πας µε φίλη είτε µόνη σου. Σε άλλες πόλεις σε πιάνει µελαγχολία, «τότε που είχα έρθει µε Το Άτοµο/µε τα οκτώ γκοµενάκια, τι ωραία που ήταν ενώ τώρα είµαι καντίφλω» – αλλά όχι στο Λονδίνο: πάντα έχεις αναµνήσεις µπροστά στις οποίες η τωρινή πραγµατικότητα είναι της καρπαζιάς, και πάντα σε πιάνει ο ενθουσιασµός «α, µα θα περάσουµε υπέροχα!» καθώς αγοράζεις το Time Out.
Στο Λονδίνο συζητιέται ένα συγκρότηµα που λέγεται “Take Fat” (από τους “Take that”) και τα µέλη του λέγονται “Gary Lardo”, “Blobbie Williams” και τέτοια. Στο lunch break (12-2.00) ο κόσµος ξεχύνεται στα µαγαζιά και ψωνίζει µε τρέλα. Έχουν ανοίξει καινούργια καφέ, εστιατόρια και µπαρ στο Σόχο (όχι, τι νόµιζες). Παίζονται χιλιάδες έργα σε χιλιάδες θέατρα µε ηθοποιούς-σταρ. Βρέχει, αλλά δεν έχεις θέµα. Οι δυόµισι µέρες σου περνάνε σαν αστραπή, όπως κι οι δυόµισι δεκαετίες ή οι δυόµισι ώρες µε κεφαλαίο άτοµο – ή µε οκτώ γκοµενάκια. Όλα είναι δροσερά, τυλιγµένα σε µυρωδιά Λονδίνου: κάτι µε incense sticks, οµίχλη, curry, χόρτο, Camden Town, άρωµα white musk του “Body Shop” και απροσδιόριστο αποσµητικό χώρου κανελο-κάτι. Είναι, εννοείται, υπέροχα…
Αθήνα: όλες λέει µαθαίνουνε pole dancing για να καταπλήξουν τους άντρες τους, έστω κι αν οι άντρες καταπλήσσονται πιο καταπληκτικά άµα βρούνε µια ξένη γκόµενα να τους περιµένει µε κιλότα-χανζαπλάστ παρά τα-ίδια-Παντελάκη-µου πάνω σ’ ένα κοντάρι. Οι σχολές όµως έχουν τροµερή επιτυχία και κυρίες κάθε ηλικίας µαθαίνουν αυτά που χιλιάδες Ουκρανές στο Λας Βέγκας κάνουν «αµάν» να ξεχάσουν – πώς να χορεύεις µε αισθησιακό τρόπο αγκαλιά µ’ ένα στύλο (όπως πυροσβέστης/στριπτιτζού) µπροστά σε κάποιο µαλάκα.
Ωραία, µε τούτα και µε κείνα πήγα ένα βράδυ στο “Prunier”, που έχει µείνει ίδιο και απαράλλαχτο τα τελευταία 185 χρόνια: ήθελα να τους πω για το pole dancing εκεί στο υπερ-κλασάτο “Prunier” αλλά δεν το ’φερε η κουβέντα, µετά λέω «γυρεύεις να µαθαίνει καµία από εδώ µέσα και να εκτεθώ όπως άπειρες φορές στο σκοτεινό παρελθόν µου;». Και το έκανα γαργάρα. Το φαγητό στο “Prunier” είναι άψογο, ένας από την παρέα µάλιστα λέει ότι είναι «εθισµένος» στις τηγανητές πατατούλες του και στο φιλέτο. ∆εν είναι φθηνό (50-60 ευρώ), αλλά… η σχέση ποιότητας-τιµής είναι µια αγαπησιάρικη σχέση εδώ, ακόµα στα ντουζένια της (ως σχέση) και όχι σε φθίνουσα πορεία ή/και σε αποδόµηση, άρα τρως καλά. Χωρίς να βρίζεις.
Και, ναι, έτσι έχει εξελιχθεί η ζωή: ταξιδεύεις µε φτηνά εισιτήρια, παίρνεις τρένο αντί για ταξί, αναρωτιέσαι µήπως κάτι χρήσιµο βγει από το pole dancing (µάθε τέχνη κι άστηνε) και τρως σε ένα καλό εστιατόριο µία στις τόσες. Όταν φτάσουµε στην καµία (στις όσες) θα δούµε τι θα κάνουµε, δεν υπάρχει λόγος να σκάµε από τώρα…
Prunier, Υψηλάντου 63, Κολωνάκι, 210 7227.379
Pole dancing, www.athenspoledancing.com – ή βάλτε “pole dancing” στο Google.gr για ό,τι υπάρχει σε σχολή
17°
