Τραγουδάει ο Αμπαζής. Τραγούδι που δεν φεύγει ποτέ από την επικαιρότητα. Μετά την ανυπαρξία κράτους ένα ωραίο μπακάλικο πολύ βιολογικό και σνακς ακόμα πιο βιολογικά. Ό,τι πρέπει για μαγιάτικο στεφάνι.
Αναρωτιέμαι κατά πόσον ο Παντελής Αμπαζής θα έγραφε περισσότερα τραγούδια αν δεν δούλευε τις νύχτες όλο τον ανθισμένο Μάιο – αν δεν εμφανιζόταν ζωντανός και ξύπνιος σε κλαμπ, μπαρ και άλλους χώρους με την κιθάρα, τη φωνάρα και την (πάντα!) καλή του διάθεση. Από την άλλη, είναι πολύ καλός «διασκεδαστής» και η καλή του διάθεση είναι μεταδοτική: πάντα περνάς καλά μαζί του, είτε λέει δικά του τραγούδια-σάτιρες είτε ξένα τα οποία όμως δεν είναι μακριά από τα δικά του. Τελευταία έχει δέσει με τον Γεράσιμο Γεννατά, που ενώ είναι σοβαρός ηθοποιός με πολλά χιλιόμετρα και τα σχετικά, έχει πλάκα όταν εμφανίζεται με τον Παντελή, ή κάνει πλάκα, ή του αρέσει να τραγουδάει, ή τελοσπάντων περνάει σούπερ και είναι (κι αυτό) μεταδοτικό.
Τους πετύχαμε ένα βράδυ σε τεράστιο, αμερικανο-ειδές μπαρ στους Άγιους Ανάργυρους, το “Oldies bar”, που είναι σα να βγήκε από την hip περιοχή Tribeca της Νέας Υόρκης όπως την είδα πρόσφατα στο Γιουτιουμπ: απλωτό, βιομηχανικό αλλά όχι τελείως, με σαγρέ/τουβλέ τοίχους και διάσπαρτα μεταλλικά στοιχεία. Τα παιδιά που σερβίρουν στο “Oldies” είναι ευγενικά και εξυπηρετικά, το μαγαζί έχει μια ανεβαστική ατμόσφαιρα, ή ίσως να έφταιγε το σώου: ο Παντελής Αμπαζής κι ο Γεράσιμος Γεννατάς κάνουν ένα ντουέτο περίεργο, διασκεδαστικό, σουρεαλιστικό… με το οποίο γελάς και χαίρεσαι εσύ ο θεατής. Τα τραγούδια που λένε είναι γνωστά, επιτυχίες εποχών που τις σήκωναν και κρατάνε ακόμα (οι επιτυχίες, όχι οι εποχές). Έχουνε μια χαριτωμενιά σαν παρέα οι δυό τους, ξέρουν μουσική και τραγούδι, όπου να΄ναι μαθαίνουνε και χορό – τους φαντάζομαι να χορεύουν κλακέτες α-λα Φρεντ Ασταίρ… όχι, ε; Εντάξει, παρασύρθηκα προς στιγμήν.
Γυρνάνε την Ελλάδα πάντως, με πρόγραμμα που τους πάει από πόλη σε πόλη (1/5 «Yiamas Bar» Καλαμάτα, 7/5 «Level Stage» Μοσχάτο, 13/5 «Aelia» Άγιος Δημήτριος, 19/5 «Noir Stage» Δράμα, 20/5 «Ξέφωτο», Λαδάδικα Θεσσαλονίκη και έπεται συνέχεια). Που σημαίνει ότι έχουνε καλο-δέσει μαζί, και μπράβο τους.
Στο εντελώς άσχετο πήγα τα παιδιά μου σινεμά στον «Γαλαξία» μια μέρα και περάσαμε μπροστά από το κατάστημα «Καρυοθραύστης» οπότε μπήκαμε μέσα – είδανε τα κόκκινα γλυφιτζούρια-κοκοράκια από τη βιτρίνα και σκέφτηκαν «επίθεση!» αλλά δεν τους πέρασε (θα χάναμε την αρχή της μπεμπέ-παιδικής ταινίας! Ε όχι). Ο «Καρυοθραύστης» είναι ένα όμορφο περιποιημένο μπακάλικο με βιολογικά προϊόντα, κρασί, μέλι, μπαχαρικά, ξηρούς καρπούς, βότανα, ζυμαρικά, γλυκά, όσπρια κλπ κλπ, όλα μικρών παραγωγών, παραδοσιακά, ποιοτικά και διαλεγμένα ένα-ένα. Κατά καιρούς δοκιμάζω διάφορα περίεργα σνακς και θα κολλούσα πχ με τα Kale Chips, (αφού είμαστε στο θέμα των μικρών παραγωγών/εταιρειών) γιατί είναι σούπερ αν και ακριβουίτες (από 3.50-5.00 το μικρούτσικο σακουλάκι, ανάλογα που τα αγοράζεις): είναι ξεροψημένα τσιπς λαχανίδας απλώς επειδή δοκίμασα να τα φτιάξω σπίτι και γίνονται παπάρες, εκτιμώ και θαυμάζω πόσο σούπερ-νόστιμα τα φτιάχνει η “TrooFood”, μια μικρή εταιρεία στον Ταύρο. Με βιολογικά βότανα, θαλασσινά αλάτια και τέτοια, τα τσιπς τους είναι λέει ιδανικά για όσους έχουν χαμηλό σίδηρο εκτός που θέλεις να φας οκτώ πακετάκια μαζί και ο μόνος λόγος που κρατιέσαι (μια και είναι υγιεινότατα) είναι επειδή κάνεις οικονομία/δεν έχεις τάλιρο πρόχειρο… φτιάχνουν επίσης νόστιμα τσιπς από αμύγδαλο, για όσους προσέχουν τι κατεβάζουν όταν χαζεύουν τηλεόραση ή τσόντες στο ίντερνετ ή όπερες.
Μπήκα στο σάιτ της “TrooFood” και ναι, διάβασα για «την κολεκτίβα πρωτοποριακών ανθρώπων που ασχολούνται με την διατροφή», μπράβο τους, πολύ καλά κάνουν, χαίρομαι που υπάρχουν ελληνικές εταιρείες οι οποίες σκέφτονται το μέλλον της ανθρωπότητας ΚΑΙ την σωστή διατροφή μας. Πριν μερικά χρόνια είχα (κρυφ)ακούσει μια συζήτηση για κάποια κακόμοιρη χώρα της Αφρικής, όπου το ζητούμενο στο σνακ ήταν να είναι συσκευασμένο για να μη χαλάει από τη ζέστη, να έχει όσο γίνεται περισσότερες θερμίδες για να «κρατάει» την πείνα, να δείχνει μπαμπατζάνικο και να είναι φθηνό, δηλαδή κατασκευασμένο από υλικά-τσέτουλα, τελευταία των Μοϊκανών. Είχαν καταλήξει σε ένα είδος ψωμο-κρουασάν γεμιστό με ψευτο-σοκολάτα, δεν ξέρω τι απέγινε κι αν κάποιος έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο και γέμισε την Αφρική με συσκευασμένες παντόφλες χαμηλής θρεπτικής αξίας… αλλά χαίρομαι, στο άσχετο, και με κάποιες χοντρουλές ενοχές, που η «χώρα προορισμού» αυτού του ντροπιαστικού σνακ δεν είναι η Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Κάτι είναι κι αυτό, εκτός που μοσχομυρίζουν τα άνθη και οι πασχαλιές μας έχουνε σπάσει τη μύτη…
• Oldies bar, Κωνσταντινουπόλεως 105, Άγιοι Ανάργυροι
18°
