Η Κατερίνα Παναγοπούλου ανακάλυψε πώς το καλό θέατρο δεν έχει ανάγκη από υψηλά budget. Άλλωστε τα ονόματα του Λένου Χρηστίδη και του Γιώργου Νινιού αποτελούσαν εγγύηση.
«Το θέατρο είναι δύσκολο γιατί αφορά πολλούς. Η εμπορική του επιτυχία είναι κάτι που δε μπορείς να παραβλέψεις. Το μυθιστόρημα θα βγάλει τα λεφτά του, ενώ στο θέατρο επειδή δεν απευθύνομαι στο mainstream ποτέ, δε μπορώ να πάω σε ένα θιασάρχη και να του ζητήσω να επενδύσει λεφτά και να του εγγυηθώ ότι θα γεμίσει αίθουσα 1000 ατόμων»… Αυτά έλεγε σε συνέντευξή του το 2007 ο συγγραφέας Λένος Χρηστίδης. Οχτώ χρόνια πριν από αυτή τη συνέντευξη, είχε γράψει το υπέροχο έργο «Δύο Θεοί» το οποίο απέσπασε το βραβείο “Κάρολος Κουν”, ως το καλύτερο Ελληνικό θεατρικό έργο εκείνης της χρονιάς και το οποίο ανέβηκε πριν μία εβδομάδα στο Studio Μαυρομιχάλη με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Νινιό.
Η τοποθεσία του θεάτρου αποτέλεσε αρχικά ανασταλτικό παράγοντα, καθώς τα Εξάρχεια δεν είναι το μέρος που ενδείκνυται αν δε διαθέτεις ταλέντο παρκαδόρου, αλλά το κίνητρο ήταν ισχυρό. Μετά από αρκετούς κύκλους και ενώ βλέπαμε την ουρά να αυξάνεται έξω από το θέατρο (σε κάθε κύκλο που κάναμε και περνούσαμε από μπροστά μέχρι να βρούμε θέση πάρκινγκ) παρκάραμε ημιπαράνομα με την ελπίδα να μην οδηγήσουν εκεί τα βήματά της τη δημοτική αστυνομία. Η ουρά ήταν μεγάλη, αλλά ευτυχώς, η κυρία στο ταμείο έκοβε ταχύτατα τα εισιτήρια, ενώ πλάι της βρισκόταν και ο pr master Αντώνης Κοκολάκης μαζί με την Νάγια Τρουλινού που έλυναν κάθε πρόβλημα που μπορεί να προέκυπτε. Ενώ μπαίναμε στην αίθουσα μαζί με τους υπόλοιπους θεατές, είδαμε μπροστά μας τους δύο πρωταγωνιστές Γιώργο Νινιό και Φώτη Μακρή, οι οποίοι περιφέρονταν ανάμεσα στον κόσμο -η σκηνή άλλωστε δεν ήταν υπερυψωμένη, αλλά στο κέντρο και τα καθίσματα τοποθετημένα αμφιθεατρικά. «Α, είναι εδώ ο Νινιός, πάμε να τον χαιρετήσουμε» μου λέει η Ε. Ευτυχώς, η τύχη βοήθησε και τελευταία στιγμή γλιτώσαμε να φανούμε: «τα δύο χαζά»! Αφού όπως διαπιστώσαμε στην πορεία, αυτές οι κινήσεις των ηθοποιών, καθώς το κοινό κατευθύνεται στις θέσεις του, ήταν μέρος της παράστασης! Τα φώτα κλείνουν και οι τρεις πρωταγωνιστές (Γιώργος Νινιός, Φώτης Μακρής, Διονύσης Μανουσάκης) παίρνουν θέση στη σκηνή.
Το σκηνικό είναι λιτό με διαφάνειες που θα χρησιμεύσουν ως οθόνες υπολογιστών, ενώ ως πόρτα χρησιμοποιούν μία ριχτή μαύρη σακούλα. Η δράση τοποθετείται κάπου στο μέλλον, με τους δύο ήρωες, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ να βρίσκονται για χρόνια κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα, παλεύοντας να απεξαρτηθούν από τον εθισμό τους στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Έξω από το ίδρυμα, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο υπερκράτη, την Αμερική και την Ευρασία, που με την έναρξη του έργου, μαθαίνουμε ότι βρίσκονται στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης, με χρήση πυρηνικών όπλων. Μια σύρραξη, που αν συμβεί, θα οδηγήσει στην εξαφάνιση κάθε είδους ζωής στον πλανήτη.
«Και τι θα γίνει με την ιστορία;» ρωτάει ο Πάτρικ τον Μιγκέλ. Και η ιδέα «πέφτει» στο τραπέζι… Οι δύο φίλοι αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ που κρυφά έχουν φέρει στο δωμάτιό τους, για να καταγράψουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους σε μια δισκέτα την οποία θα θάψουν στη γη, έτσι ώστε αν κάποτε κατοικηθεί ξανά ο πλανήτης, οι νέοι του κάτοικοι, να μάθουν την ιστορία του κόσμου. Πώς αντιδρά όμως ο άνθρωπος όταν νομίζει ότι μπορεί να έχει τον έλεγχο; Όταν νομίζει ότι μπορεί να γίνει Θεός; Να γράψει την ιστορία από την αρχή; Το προσωπικό και οι άλλοι τρόφιμοι του ιδρύματος (τους οποίους υποδύεται εξαιρετικά ο Διονύσης Μανουσάκης) μαθαίνουν το σχέδιο και ζητούν έχουν ρόλο σε αυτή τη καταγραφή της Ιστορίας, όχι ως αυτό που είναι, αλλά ως ιστορικές προσωπικότητες κερδίζοντας έτσι μια θέση στην αιωνιότητα. Έτσι, ο Έντι θέλει να γίνει ο Παστέρ, ο Ζήρο - Ζήρο ο Σοπέν και ο Διευθυντής του ιδρύματος, ο Τζώννυ Βαισμίλερ. Ο Πάτρικ αναφωνεί: «μα αυτό είναι μεγάλη παραχάραξη!» «Μιγκέλ, δεν υπάρχει ιστορία, εμείς είμαστε η ιστορία». Έτσι οι δύο φίλοι ικανοποιούν όλα τα αιτήματα και για τον εαυτό τους κρατούν τον υπέρτατο ρόλο: Γίνονται οι Δύο Θεοί…
Ο Λένος Χρηστίδης γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του: «Oι Δύο Θεοί είναι η ιστορία δύο φίλων που αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες και ελλείψει χρόνου να αποδώσουν στην ανθρωπότητα την αιωνιότητα που της αξίζει. Eίναι η ιστορία δύο παιδιών που αποφασίζουν να δώσουν στους φίλους τους την αιωνιότητα που τους αξίζει. Eίναι η ιστορία δύο ακούσιων συγκατοίκων που αποφασίζουν να δώσουν στον εαυτό τους την αιωνιότητα που τους αξίζει. Eίναι η ιστορία δύο φυλακισμένων που μέσα σε μια στιγμή θα ελευθερωθούν - για πάντα. Eίναι η ιστορία δύο άσχετων που μέσα σε μια στιγμή θα γνωρίσουν - τα πάντα»... Μουσική, γρήγορες ατάκες, έντονες κινήσεις, χορός, έξυπνο χιούμορ, βαθύς προβληματισμός και ένας υπέροχος Πάτρικ από τον Γιώργο Νινιό. Όλα αυτά συνθέτουν την παράσταση που ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη, η οποία βασίζεται στο 168 σελίδων βιβλίο του αιχμηρού με καυστικό χιούμορ συγγραφέα ΛΧ. Και επειδή προσωπικά ούτε διεκδικώ την ιδιότητα, ούτε και έχω τις γνώσεις κριτικού θεάτρου, το μόνο που θα καταθέσω πέραν της προσωπικής μου γνώμης είναι το βλέμμα και τα λόγια θαυμασμού που λάθρα άκουσα στο φουαγιέ στο τέλος της παράστασης από τον -συγκινημένο- σκηνοθέτη Γιάννη Διαμαντόπουλο και τον κριτικό Νίνο Φένεκ Μικελίδη. Και όταν αυτά τα λόγια δε λέγονται σε κάποια πρεμιέρα, αλλά σε μία άσχετη μέρα αποκτούν σημασία ιδιαίτερη. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τα διθυραμβικά λόγια του κοινού, καθώς αποχωρούσε από το θέατρο, τότε σίγουρα ο στόχος έχει επιτευχθεί.
10°
