Well I'm buckled up inside/ It’s a miracle that I'm alive/ I do not think I can survive/ On bread and wine alone/ To think that I could have fallen/ A centimeter to the left/ Would not be here to see the sunset/ Or have myself a time
Melody Gardot, τραγουδοποιός. Γεννημένη στις 2 Φεβρουαρίου του 1985 στη Φιλαδέλφεια. Τα τραγούδια της έχουν μια ησυχία. Ειδικά ο πρώτος δίσκος. Για όταν δεν αντέχεις πολλά πολλά, με μια κιθάρα. «Some Lessons: The Bedroom Sessions».
Μυστηριώδες ύφος, θεατρική εμφάνιση, σκούρα γυαλιά, σοφιστικέ-ρετρό look κι ένα κομψό αξεσουάρ-μπαστούνι. Τραγουδάει: Some lessons we learn the hard way/ Some lessons don't come easy/ That’s the price we have to pay/ Some lessons we learn the hard way/ They don't come right off and right easy. Remember the sound of the pavement/ World turned upside down/ City streets unlined and empty/ Not a soul around/ Life goes away in a flash/ Right before your eyes/ If I think real hard well I reckon I've had some real good times
Κάποια μαθήματα τα μαθαίνουμεμε το δύσκολο τρόπο, αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. H Melody θυμάται τον ήχο από το πεζοδρόμιο. Όταν όλα ήρθαν τα πάνω κάτω τον Νοέμβριο του 2003, ενώ έκανε ποδήλατο και χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο. Τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και τη σπονδυλική στήλη, έσπασε τη λεκάνη και έμεινε στο κρεβάτι του νοσοκομείου για 1 χρόνο. Υποβλήθηκε σε μια σειρά από εγχειρήσεις, κι ενώ ο εγκέφαλος λειτουργούσε έμοιαζε αποσυνδεδεμένος από το υπόλοιπο σώμα. Χρειάστηκε να ξαναμάθει από την αρχή δεξιότητες όπως το να αρθρώνει λέξεις, να πλένει τα δόντια της και να περπατάει, είχε προβλήματα μνήμης και δυσκολία να αντιλαμβάνεται την αίσθηση του χρόνου. «Ηταν σαν να σκαρφαλώνω το Έβερεστ κάθε μέρα» έχει πει.
«Στεκόμουν στο ντουζ, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Λουζόμουν, αλλά ξεχνούσα ότι έπρεπε να ξεβγάλω το σαμπουάν».
Της ήταν δύσκολο να μιλήσει και να επικοινωνήσει, ενώ δυσκολευόταν να να βρει τις κατάλληλες λέξεις να εκφράσει τα πράγματα που σκεφτόταν και τα συναισθήματά της.
«Είχα post it παντού. Πέρασαν πολλοί μήνες μέχρι να μπορώ να έχω μια ρουτίνα χωρίς να κρατάω σημειώσεις».
Με την προτροπή και την καθοδήγησητου νευρολόγου της, επιλέγει τη μουσική ως τρόπο θεραπείας. Ενώ ήδη στα 16 της έπαιζε πιάνο Παρασκευές και Σάββατα σε πιάνο μπαρ στη Φιλαδέλφεια, τώρα μαθαίνει τα πάντα από την αρχή. Πρώτα, να μουρμουρίζει μελωδίες και σταδιακά να τραγουδάει και να μαγνητοφωνεί τη φωνή της. Αρχίζει να γράφει δικά της τραγούδια. Μαθαίνει κιθάρα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μαθαίνει ξανά μουσική, με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνει να περπατάει, να θυμάται και να μιλάει.
«Δεν μπορούσα να ανεχτώ έντονα φώτα ή δυνατούς ήχους. Ακόμα φοράω γυαλιά ηλίου σχεδόν πάντα».
H ανάρρωσή της ήταν σχεδόνένα θαύμα. Η μουσική ως θεραπεία βοήθησε τον εγκέφαλο να φτιάξει νέες συνάψεις ανάμεσα στους νευρώνες και να ενισχύσει τις ήδη υπάρχουσες. Ο γιατρός της λέει: «Η Μelody ήταν υπόδειγμα ασθενούς». Είχε πείσμα και πίστη. Γνώριζε πως «αν κάποιος είναι σε κατάθλιψη, πολύ συνηθισμένο φαινόμενο μετά από τραυματισμό, η ανάρρωση θα είναι πολύ πιο αργή». Όπως έχει πει...«Ποτέ δεν ρώτησα τον εαυτό μου, Why?»
Μετά το ατύχημα, η Melody δεν μπορούσε να ακούει τη μουσική που άκουγε πριν, αφού δεν μπορούσε να ανεχτεί κάτι περισσότερο από ψιθύρους. Βρίσκει μια πιο απαλή μουσική. Αναρρώνει ακούγοντας Stan Getz και το άλμπουμ του «The Bossa Nova Years» και κάπως έτσι καλλιεργεί τη σχέση της για τους bossa nova ρυθμούς.
«Ήταν ένα πάρα πολύ ασυνήθιστο ξεκίνημα, αλλά όταν έρχεσαι από ένα μέρος όπου τα πράγματα είναι δύσκολα, μαθαίνεις πιο εύκολα να εκτιμάς τις φορές που η ζωή είναι εύκολη...»
Η καριέρα της αναδύεται κάπου ανάμεσα στο ατύχημα και τα πρώτα live. Η επιτυχία της είναι η άλλη όψη του αγώνα της να ξανασυνδεθεί με τη ζωή.
«Οι γιατροί μού είπαν ότι δεν θα περπατήσω ξανά, αλλά τώρα κάνω λάιβ εμφανίσεις σε 6ποντα τακούνια».
Επιρροές: Judy Garland, Ella Fitzgerald, Janis Joplin, Miles Davis, Duke Ellington, Stan Getz, George Gershwin, Caetano Veloso. Η μουσική της έχει συγκριθεί με αυτή της Nina Simone. Βραχνή βελούδινη φωνή και dark piano jazz style, ήσυχος και απαλός ήχος, όχι πολλά όργανα. Από σύγχρονές της τη συγκρίνουν με τη Norah Jones και τη Madeleine Peyroux. Τα άλμπουμ της «Worrisome Heart» (2008) και το βραβευμένο με Grammy «My One and Only Thrill» (2010) έχουν επαινεθεί για τις κλασικές τζαζ και μπλουζ αναφορές στην τραγουσοποιία, για την εσωτερικότητα και την ερμηνευτική δύναμη της φωνής της.
Η Μelody όχι μόνο κέρδισε μια καριέρα με βραβεία, grammy, top ten και εκατομμύρια views στο you tube, αλλά πειραματίστηκε και άνοιξε καινούργιους μουσικούς δρόμους. Για μία τραγουδίστρια που η φωνή και το ύφος των τραγουδιών της θύμιζαν Ella Fitzgerald, ο δίσκος «Absence» άλλαξε πορεία, τέμπο και διάθεση. Με στοιχεία flamenco, samba και fado, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε με την καθοδήγηση του Βραζιλιάνου συνθέτη και παραγωγού Heitor Pereira, στη Βραζιλία –πέρασε χρόνο στις φαβέλες στο Rio de Janeiro, όπου βοήθησε να χτιστεί ένα μουσικό σχολείο–, την Πορτογαλία, το Μαρόκο και τη Χαβάη. Στην κατάστασή της; «Δεν ζω στο φόβο» λέει. «Ο φόβος είναι άχρηστο συναίσθημα. Εμποδίζει το κάθε τι από το να συμβεί. Είναι σαν να κλείνεις κάθε πόρτα και παράθυρο στη δυνατότητα για κάτι υπέροχο να συμβεί».
Που σημαίνει πως παρά τις δυσκολίες που συνεπάγονταν οι πολύωρες πτήσεις, η Gardot ήταν αποφασισμένη να εξερευνήσει το πάθος της για τη μουσική των Λατίνων. «Απλά έφτιαξα τα πράγματά μου και μια μέρα έφυγα».
«Συνάντησα ανθρώπους που που ζουν στο δρόμο και ήταν ευτυχισμένοι. Στη Χαβάη υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην παραλία και έχουν ενθουσιασμό. Η ζωή είναι απλή. Οι ρυθμοί της δουλειάς μας είναι τόσο έντονοι, το να έχω ένα σπίτι είναι σκόπιμο όταν έχω χρόνο να περνάω εκεί. Αλλιώς; Τα πράγματα που χρειάζομαι δεν είναι πολλά, να έχω ένα κρεββάτι, να μπορώ να κάνω ένα μπάνιο. Μία μπανιέρα είναι ψηλά στη λίστα, μου αρέσει πολύ να τη γεμίζω με αφρόλουτρο».
Το video από το «Baby I ’m a fool» όπου τραγουδάει στην μπανιέρα φορώντας μόνο τα γυαλιά της έχει 4.294.158 views στο youtube
Τα μαθήματα που πήρε η Melody Gardot μετά το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή της ήταν σκληρά αλλά πολύτιμα. Τώρα πια ακολουθεί μακροβιοτική διατροφή και επισκέπτεται νοσοκομεία και πανεπιστήμια για να μιλήσει για το πώς η μουσικοθεραπεία και η επαφή με τη μουσική μπορεί να ξανασυνδέσει εγκεφαλικούς νευρώνες και να βελτιώσει την ικανότητα ομιλίας και άλλες δεξιότητες σε περίπτωση βλάβης του εγκεφάλου. Στη μακροβιωτική τη συνέστησε ένας φίλος που της δάνεισε ένα βιβλίο για τα οφέλη της. Άρχισε να πειραματίζεται με τη μαγειρική περνώντας αρκετές ώρες τη μέρα. Η διατροφή αυτή τη βοήθησε όχι μόνο να μειώσει τους πόνους αλλά και να τους ελέγχει με το μυαλό της, να χαλαρώνει με τη διαδικασία του μαγειρέματος και να κοιμάται πιο εύκολα. Η Melody είναι βουδίστρια, όμως δεν είναι όλα στη ζωή ασκητική. Της αρέσει να καπνίζει. Πόσα τσιγάρα επιτρέπει στον εαυτό της; Όχι πολλά. «Είναι εντάξει να σου αρέσει κάτι, αν μπορείς να το απολαμβάνεις με μέτρο». «I can tell you, frankly, sometimes I just really enjoy the feeling of smoke»!
Στον τελευταίο της δίσκο «Currency of Man», που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2015, εμπνέεται από το αμερικανικό κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, μιλάει για τον πόλεμο και τη φτώχεια, πειραματίζεται με νέους ρυθμούς, στοιχεία funk, ρετρό ενορχηστρώσεις πνευστών και γκόσπελ, και μας δίνει ένα διαφορετικό δείγμα του συνεχώς εξελισσόμενου ήχου της. Στο «Preachermen» μιλάει για τον Emmett Till, έναν έφηβο αφροαμερικανό ο οποίος δολοφονήθηκε το 1955 στον Μισισιπή επειδή αναφέρθηκε πως φλέρταρε με μία λευκή γυναίκα. «Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του Emmett Till. Μιλάει για τη ζωή του αλλά κυρίως δείχνει ότι ο ρατσισμός είναι ακόμα εδώ. Πέθανε πριν 60 χρόνια, όπως πέθανε και ο Trayvon Martin – για το τίποτα. Οι στίχοι αφηγούνται την ιστορία αυτού του του μικρού αγοριού, γιατί αξίζει η ιστορία του να ειπωθεί και να τη θυμηθούμε ξανά, αλλά κυρίως εγείρει την ερώτηση: Πόσες φορές πρέπει να επαναλάβουμε τους εαυτούς μας μέχρι να μάθουμε από τα λάθη μας;»
18°
