Στις κάλπες προσέρχονται περίπου 23.000 δικηγόροι της Αθήνας στις 27 και 28 Φεβρουαρίου. Δεκατέσσερις συνδυασμοί διεκδικούν την προεδρία και μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ο Παναγιώτης Περάκης, ανεξάρτητος και μαχόμενος δικηγόρος, είναι ο επικεφαλής και υποψήφιος πρόεδρος του συνδυασμού «Αλλάζουμε Τώρα. Δικηγόροι 2011». Όπως υπογράμμισε στην ATHENS VOICE το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών είναι η έναρξη μιας νέας εποχής.
Εκλογές σε περίοδο οικονομικής ύφεσης με μνημόνιο και με δεδομένο το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Πόσο κρίσιμη είναι η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών;
Όπως και για την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, έτσι και για τους δικηγόρους, βρισκόμαστε σίγουρα στο τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής παρακμής, στην οποία η κρίση των θεσμών και η γενικότερη έκπτωση των αξιών δεν άφησε βέβαια ανέγγιχτη τη δικηγορία, για την οποία, επιπλέον, δεν υπήρξε καμία προετοιμασία προσαρμογής της στις νέες, πολύ πιο δύσκολες και απαιτητικές, συνθήκες. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν ότι οι δικηγόροι, ιδίως οι δικηγόροι της Αθήνας, αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρα, ακόμη και βιοποριστικά, προβλήματα, το δε μέλλον τους φαντάζει ακόμη πιο ζοφερό. Το μνημόνιο και η γενικότερη οικονομική ύφεση της χώρας επιτείνουν το πρόβλημα. Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση θα κρίνει αν θα μπούμε σε μια νέα εποχή ή αν θα συνεχίσουμε να τσαλαβουτάμε σ’ αυτό το παρηκμασμένο και για τη δικηγορία περιβάλλον. Υπ’ αυτή την έννοια και λαμβάνοντας υπόψη και τη μεγάλη πια ένταση των προβλημάτων, ναι, πιστεύω ότι η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη. Όσο για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αυτό στην πραγματικότητα δεν αφορά καθόλου τους δικηγόρους. Η δικηγορία στην Ελλάδα δεν είναι κλειστό επάγγελμα, είναι το πιο ανοικτό. Κάθε χρόνο δίνουν χίλιοι περίπου υποψήφιοι για την άδεια του δικηγόρου και δεν κόβεται ούτε ένας, ενώ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε, με δεδομένο μάλιστα ότι ο υπερπληθωρισμός είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα των ελλήνων δικηγόρων. Η ψηφοθηρία όμως είναι η αιτία που οι εξετάσεις αυτές έχουν γελοιοποιηθεί κι αυτό, η έλλειψη δηλαδή σοβαρότητας και υπευθυνότητας από τους διοικούντες τα τελευταία χρόνια το Σύλλογο, είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έχουμε φτάσει σ’ αυτή την ένταση των προβλημάτων.
Εδώ και καιρό γράφονται και ακούγονται πολλά για το ρόλο και την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης. Υπάρχει αμφισβήτηση. Συμβαίνει το ίδιο με την αξιοπιστία του δικηγόρου; Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι η δικηγορία είναι λειτούργημα;
Ασφαλώς και η Δικαιοσύνη περνάει κρίση, ειδικά ως προς τους χρόνους απονομής της. Τέτοιες καθυστερήσεις σαν κι αυτές που σήμερα αποτελούν, δυστυχώς, τον κανόνα πλέον στη χώρα μας , δεν μπορεί να είναι ανεκτές σ’ ένα ευνομούμενο κράτος. Δίκαια συνεπώς υπάρχει αμφισβήτηση, απαιτούνται δε χωρίς αναβολή τολμηρά μέτρα, όπως, επειγόντως, η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών, ο δραστικός περιορισμός των πολυμελών και η αντίστοιχη επέκταση των μονομελών δικαστηρίων και η ενίσχυση των εναλλακτικών μορφών επίλυσης των διαφορών, όπως η διαμεσολάβηση και η διαιτησία. Αμφισβήτηση υπάρχει και για το ρόλο του δικηγόρου, πιστεύω όμως ότι αυτή αδικεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου, οι οποίοι προσπαθούν καθημερινά, στις πιο αντίξοες συνθήκες, να επιτελέσουν ευσυνείδητα το καθήκον τους. Για την αμφισβήτηση αυτή το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει, κατά τη γνώμη μου, η συνδικαλιστική μας ηγεσία, κυρίως με την ανεπάρκειά της. Βεβαίως και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δικηγορία είναι λειτούργημα, μ’ αυτήν την πεποίθηση αποφάσισα να γίνω δικηγόρος και αυτή η πεποίθηση εξακολουθεί να με διακατέχει. Λυπάμαι πολύ που οι νέοι συνάδελφοί μου, κάτω από τον τεράστιο όγκο προβλημάτων που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν, όλο και πιο δύσκολα μπορούν πια να διακρίνουν αυτήν την πλευρά της δικηγορίας.
«Αλλάζουμε Τώρα. Δικηγόροι 2011». Πώς και τι θα αλλάξετε;
Θέλουμε κατ’ αρχήν ν’ αλλάξουμε παγιωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες ,όπως τη διαδεδομένη αντίληψη ότι με τα κοινά ασχολούνται μόνο κάτι γκρίζοι τύποι, που μιλάνε μια άλλη, περίεργη, ξύλινη γλώσσα, συζητούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, συναλλάσσονται και κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Η ίδια η κάθοδός μας στις εκλογές πιστεύω ότι αλλάζει αυτή την πεποίθηση. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι, ζούμε απ’ τη δουλειά μας και όχι από τον συνδικαλισμό και βαρεθήκαμε να βλέπουμε κάποιους άλλους, «επαγγελματίες» του συνδικαλισμού, να διαχειρίζονται τις τύχες μας. Θέλουμε βέβαια ν’ αλλάξουμε και πολλά άλλα, από τις καθημερινές συνθήκες άσκησης της δικηγορίας, μέχρι την ποιότητα και την ταχύτητα απονομής της Δικαιοσύνης στη χώρα μας και τη καλύτερη λειτουργία των θεσμών. Ιδέες και θέληση έχουμε, ελπίζουμε ότι οι δικηγόροι θ’ αποφασίσουν να ‘ρθουν μαζί μας, για ν’ αλλάξουμε τώρα τα πράγματα.
8°
