…Θα τα έθαβα, ως καμώματα (όποιος νύχτα περπατεί κ.λπ.), αλλά τα είδα και τα χαΐρια μας με της ημέρας τα καμώματα. Ετσι και το ’χεις βάλει αμέτι-μουχαμέτι να πατήσεις σκατά, θα τα πατήσεις είτε μεσάνυχτα βγεις είτε κάτσεις στο σπίτι. Γεγονός.
Αφού μείνεις κλεισμένος μέσα καμιά βδομάδα λοιπόν να κλαις τις χαμένες αγάπες, κοιτιέσαι μια μέρα στον καθρέφτη και λες «πωωω, δεν υπάρχει, μιλάμε». Πας ένα κομμωτήριο, φοράς κανένα ρούχο της προκοπής, βάζεις κραγιόν, αν είσαι κορίτσι/συμπαθών. Τηλεφωνείς σε φίλους που όταν σε παίρνανε πριν έλεγες «άσε, δεν είμαι άνθρωπος», για να τους πεις «πάμε για ντρινκς αμέσως» (και να σου πούνε με τη σειρά τους «άσε κ.λπ.», επειδή όλα εδώ πληρώνονται). Αλλά μετά από κάθε σοκ, κι αφού περάσει το διάστημα-πλερέζα, κάπως καταφέρνεις και συμμαζεύεσαι. Βγαίνεις λίγο μουδιασμένος στην αρχή. Όλα σου φαίνονται νέα. Ουίσκι είναι αυτό, πατριώτη; Ε, να το πιούμε τότε. Κι αυτό που παίζει ο συνάδελφος εκεί απάνω είναι μουσική; Για φαντάσου, ούτε που μου πέρασε. Μπράβο, μπράβο, βλέπω η ζωή συνεχίζεται κι ας έχω εγώ τον πόνο μου, ας ήμουνα Κωσταλέξι τόσο καιρό… (αναστεναγμός)
Πήγαμε πάλι θέατρο: στο “Fool for love” του Sam Shepard στο θέατρο Κάππα, με Άλκη Κούρκουλο, Χριστίνα Αλεξανιάν, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και Τάσο Γιαννόπουλο. Το έργο είναι all-time-classic-american-fairytale, αλλά η (πολύ νέα!) σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου του έδωσε όντως άλλη διάσταση… κι οι ηθοποιοί είναι όλοι σούπερ. Καλά, για τον Άλκη δεν έχω λόγια, είμαι φαν από τότε που ήμασταν παιδιά. Τη Χριστίνα επίσης την ξέρω χρόνια και μ’ αρέσει το πώς αλλάζει εντελώς σε κάθε ρόλο. Ο Τριανταφυλλόπουλος (που στο πρόγραμμα γράφεται «ηλικιωμένος» έστω κι αν δεν είναι καθόλου)… φτιάχνει ένα ρόλο μόνος του – στο αμερικάνικο έργο ο «μπαμπάς» είναι ένα ανέκφραστο πρόσωπο με προβολέα επάνω του. Είναι από τους ηθοποιούς που χαίρομαι που έπαιξαν κάποτε κάτι δικό μου (στο «Φεύγα», τον μπαμπά της Φαίης Ξυλά), όπως είμαι περήφανη για τον Άλκη λες και τον έχω κουμπάρο. Και οι δύο φτιάχνουν χαρακτήρα σε όποιο ρόλο πιάσουν, σαν κέντημα. Ο Γιαννόπουλος επίσης είναι πολύ καλός, απλώς δεν έτυχε να συνεργαστούμε, γι’ αυτό δεν γράφω περισσότερα: όλοι είναι σούπερ, λέμε. Go, go, go!
Εδώ ξεκινάει η (κατ)ολίσθηση, ο δρόμος χωρίς επιστροφή ή με επιστροφή διπλής ταρίφας βέρι αργά τη νύχτα με κεφάλι-ντουντούκα: μετά το θέατρο πήγαμε στο “MG” με τον blogger (provato) Βαγγέλη Προβιά, όπου ήπιαμε πολλά ποτά και είπαμε πολύ προσωπικά πράγματα απ’ αυτά που δεν έχουν τραγική σημασία γιατί κανένας δεν τα θυμάται την άλλη μέρα… απλώς όταν τα λες αισθάνεσαι ξεκούραση ή μπορεί και προχωρημένη ντίρλα και γενικά είσαι «στα καλά σου» ξανά. Κι ενώ σερνόμουν την άλλη μέρα στα πάρκα με μωρά, πιθανώς και ξένα (σάμπως θυμάμαι;), το βράδυ φτου κι απ’ την αρχή: πήγα στο “Baires” δίπλα στο trendy “Tokyo”. Κι εκεί ποτά. Κι εκεί ανταλλαγές προσωπικών δεδομένων – πια με την κόρη του ματιού μου μπορώ να ανοίξω όλη τη NASA… ή έστω την πόρτα του καμπινέ της.
Το “Baires” είναι μικρό, διώροφο, ατμοσφαιρικό, με το κλασικό ταρατσό που βολεύονται 3-4 τραπεζάκια. Παίζει μουσική παλιάς κοπής, rock-pop-Freddy-Mercury-και-φίλοι, που θα την ήθελα λίιιιγο πιο σιγά (αλλά ίσως να φταίει που είμαι ακόμα παλαιότερης κοπής). Κάτω, μια-δυο παρέες χόρευαν. Πήρε το μάτι μου τον Χάρη Γούλια, πρώην-ή-ίσως-και-νυν στα μέσα και στα έξω των προγραμμάτων του Μέγκα. Θα έπρεπε να πουλήσω το μπουφάν μου για να τον πλησιάσω και δεν το έκανα. Αλλά ήταν μια ωραία βραδιά, όπως θα έλεγε και η μαμά κάποιου άλλου (η δική μου είναι εναντίον). Στις 3, που έφτασα σπίτι, δεν έβρισκα τα κλειδιά μου. Δηλαδή δεν υπάρχει πιο ξεφτίλα από το να παίρνεις τον έφηβο γιόκα σου στα μαύρα χαράματα για να σου ανοίξει την πόρτα – και να διαπιστώνεις ότι δεν έχει γυρίσει ακόμα σπίτι! Μα πού είναι; Ώρα είναι αυτή; Και πότε σκοπεύει να γυρίσει, για να ’χουμε καλό ρώτημα (και για να ανοίξει την παλιοβρομόπορτα);
Ωραίαααα… μεσημέρι, κατέβηκα στην Αιόλου για άσχετη δουλειά: όλες οι δουλειές αυτή την εποχή είναι άσχετες γιατί (α) δεν έχουν καμία σχέση με σένα ή με οτιδήποτε έχεις κάνει και (β) δεν έχουν καμία σχέση με χρήμα, με πραγματικότητα ή με τον κόσμο γύρω μας, εν ολίγοις (γ) είναι κουλαμάρες, αλλά τις τσεκάρεις για να μη σε λένε αχρηστόπουλο οι πολυαγαπημένοι σου. Και μετά μπήκα στο «Αουτς!» και τσίμπησα μερικά μπλουζάκια πολύ φθηνά, χαριτωμένα, νόστιμα, γενικά ικανοποιητικά απ’ όλες τις απόψεις. Το «Αουτς!» έχει ρούχα για όλα τα γούστα σε τέλειες τιμές και είναι πολύ φιλικό προς το χρήστη, αν τυχόν και ντύνεστε.
Αυτά, και δόξα τω Θεώ να λέμε: κάθε μέρα και καλύτερα, ανεβαίνουμε σιγά-σιγά, η ζωή συνεχίζεται και ό,τι άλλο σχετικό (ή άσχετο) κλισέ έχετε ευχαρίστηση…
11°
