…Με οκτώ θαυμαστικά φανταστείτε το, και με τρελό χαμόγελο. Η διευκρίνιση δεν χρειάζεται βέβαια, γιατί αν σας φωνάξει κάποιος «όλα είναι υπέροχα!» θα του τραβήξετε μία ανάποδη να συνέλθει. Και καλά θα κάνετε.
Ακόμα και πράγματα που είναι από παράδοση υπέροχα, τον τελευταίο καιρό μάς στραβο-κάθονται. Έχουνε χάσει την αίγλη και την υπεροχότητά τους, κάπως σαν γκόμενες/οι που ενώ ήτανε καταπληκτικά άτομα στην αρχή τώρα σκυλοβαριόμαστε – ίσως γιατί μας έψησαν το ψάρι στα χείλη, ίσως γιατί έχουμε βρει φρέσκα γκομενάκια και χρειαζόμαστε ρεκτιφιέ. Ίσως επειδή έχουμε φριχτό συνάχι πολύ καιρό. Εκτός που έχουμε χάσει τις δουλειές μας, αν όχι εμείς τότε οι κολλητοί και συγγενείς μας. Χάνουμε λεφτά καθημερινά, χάνουμε τα γυαλιά ηλίου μας σα να μην έφτανε η γκαντεμιά μας, χάνουμε συζύγους στην αναμπουμπούλα (πάνε αλλού) και χάνουμε ευκαιρίες συνέχεια. Δηλαδή δεν έχω μιλήσει με έναν άνθρωπο τελευταία που να είναι ευχαριστημένος.
Αυτοί που είναι ευχαριστημένοι, φαντάζομαι, είναι όσοι απέκτησαν εξουσία και θέσεις εδώ κι εκεί μετά από σκληρό γλείψιμο, με αποτέλεσμα να «ψηλώσουν οι πορδές τους», όπως έλεγε και η γιαγιά της Ρένιας Λουιζίδου. Δεν απαντάνε στα τηλέφωνα, αγνοούν τα γραπτά μηνύματα, περιμένουν ότι θα βαρεθείς και θα φύγεις επιτέλους απ’ το σβέρκο τους… αλλά εσύ, εκεί: επιμένεις. Σάμπως έχεις κι άλλη δουλειά;
Όλο και περισσότερος κόσμος απαντάει «αμ έλα που δεν έχω». Ιδίως όταν ο κόσμος είναι γυναίκες. Μεγάλες και μικρές εταιρείες πρώτα απολύουν τις γυναίκες, ποιος ξέρει με ποια λογική, μια και οι γυναίκες δουλεύουν σκληρότερα από τους άντρες (επειδή είμαστε ενοχικές θέλουμε να αποδείξουμε πράγματα, είμαστε πιο ικανές, έξυπνες, νόστιμες, ανθεκτικές, θαρραλέες κ.λπ.). Τέλος πάντων παίρνουμε τα πασούμια στο χέρι και φτου κι απ’ την αρχή. Και καλά, αν πιάνει το χέρι σου και φτιάχνεις μπιζού π.χ., ή κολοκυθόπιττες, ή αν είσαι τσαχπίνα κι έχεις σωστό νταβατζή – θα βρεθεί ένας τρόπος να βγάλεις τίμια το ψωμί σου… αν όχι; Αν δεν πλέκεις ζιπούνια, δεν καλουπώνεις σαπούνια, δεν πολυ-βλέπεσαι κι έχεις φάει είκοσι χρόνια (πουρεψουάρ) κάνοντας μία δουλειά; Από την οποία σε τζάσανε (γκαντεμουάρ) μόλις τώρα;
Καλά, μ’ έχει πιάσει κατάθλιψη. Αισθάνομαι σαν να παίζω σε ταινία που η ηρωίδα ανακαλύπτει ότι ο πιστός και αξιοπρεπής αρραβωνιαστικός της έχει δεσμό με κάποιον Βρασίδα που οδηγεί ποτιστικό μηχάνημα (εννοώ αυτό το φορτηγάκι με τα βουρτσάκια που καθαρίζει τους δρόμους μετά τις λαϊκές, που είναι τέεεελειο – αν έχει πιάσει καμία τον άντρα της με οδηγό βουρτιτσιέρας, παρακαλώ να μου κρατήσει το μηχάνημα!). Επειδή κανένας δεν είναι ούτε πιστός ούτε αξιοπρεπής, πόσο μάλλον εμείς οι ίδιοι… ας περάσουμε στα πρακτικά θέματα.
Πήγα στο ΒΕΤΟΝ7 και είδα το «Ψυχώ», στο οποίο πρωταγωνιστεί ο φίλος μου Χάρης Ασημακόπουλος. Ο Χάρης είναι πολύ καλός ηθοποιός, πολλές φορές καλύτερος κι από τους ρόλους, αλλά εδώ κεντάει κανονικά. Σκηνοθέτης είναι ο νέος, ταλαντούχος Γρηγόρης Χατζάκης κι όλοι οι ηθοποιοί είναι σούπερ (Βέρα Λάρδη, Αντώνης Κρόμπας, Βαγγέλης Αλεξανδρής). Το έργο είναι το γνωστό του Χίτσκοκ, σε διασκευή (Αντώνης Πέρης), κι επειδή πήγα στην παράσταση μετά από έναν τρομερό καβγά… μου ήρθε κουτί: όταν σφάζεσαι με κόσμο καλό είναι να πηγαίνεις στο θέατρο, όπου αναγκαστικά παρακολουθείς κάτι έξω από σένα και σπάνια αρπάζεσαι μαλλί με μαλλί με την ταξιθέτρια ή την κυρία-γούνα δίπλα σου. Το ΒΕΤΟΝ7 άλλωστε είναι θεατράκι χωρίς γούνες και χωρίς ταξιθέτριες, οπότε με ποιον να σφαχτείς; Με τον μπάρμαν που δεν σου έβαλε πατατάκια; Νισάφι.
Ένα πρωί βρέθηκα στο Περιστέρι και αγόρασα μουσικά όργανα/δώρα από το μαγαζί “Asmara”. Οι ιδιοκτήτες του φέρνουν πολύ νόστιμα χειροποίητα κοσμήματα, υφάσματα, αντικείμενα, διακοσμητικά, μικροέπιπλα κ.λπ., από το Μπαλί – το μαγαζάκι είναι γεμάτο με όμορφα πράγματα και είναι cosy, οικογενειακό κατάστημα του τύπου «τι-να-πάρω-βρε-παιδιά-στην-ξαδέρφη-μου». Οι τιμές είναι λογικές, οι επιλογές πάρα πολλές… και έχει πλάκα.
Κατά τα άλλα, τίποτα. Σκόπευα να πάω σε κάποιο μπαρ αλλά έφαγα ολόκληρη νύχτα στο μπαρ του ΒΕΤΟΝ7 να λέω τον πόνο μου σε περαστικούς («και τότε μου είπε “τι εννοείς” και απάντησα “εννοώ αυτό που κατάλαβες” και μετά ξέχασα τι εννοούσα και μετά φωνάζαμε επί είκοσι λεπτά» κ.λπ., κ.λπ.). Όταν έχουμε νταλκά και τον επαναλαμβάνουμε ες αεί στους φίλους μας που λιποθυμάνε δεξιά-αριστερά σαν τις μπεκάτσες, δεν συνειδητοποιούμε πόσο βαρετοί γινόμαστε. Πόσο οι αγαπημένοι μας φίλοι σκέφτονται αν έχουν πλύνει τα πιάτα και πώς θα ζευγαρώσουν τις κάλτσες τους ενώ μιλάνε στο τηλέφωνο μαζί μας, και λέμε τα ίδια και τα ίδια σα χαλασμένα γραμμόφωνα, όχι επειδή είμαστε μαλακισμένα αλλά επειδή αν δεν τα βγάλουμε από μέσα μας θα πάθουμε ζημιά. Ο θάνατός σου - η ζωή μου, δηλαδή, ο νόμος της ζούγκλας (παθαίνουν ζημιά οι άλλοι, αλλά γι’ αυτό είναι οι φίλοι).
Μέσα στην αναμπουμπούλα, κάποιος θα πεταχτεί πως όλα είναι υπέροχα. Και κάποιος θα τον σκαμπιλίσει. Και πολύ θα ήθελα να ήμουν εγώ αυτός ο κάποιος, ή έστω, κάποιος άλλος… γιατί αυτός(ή) που είμαι δεν έχει πολλή πέραση τελευταία…
17°
