Μια βόλτα με τα πόδια στο κέντρο

Οι αυξήσεις των εισιτήριων στα μέσα μαζικής μεταφοράς έρχονται. Οι εργαζόμενοι, όμως, σ’ αυτά δεν έρχονται στην πόλη. Απεργούν. Την ίδια ώρα το τσιγάρο ξαναφεύγει για τα καλά από όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους. Μήπως ήρθε ο καιρός για βόλτες με τα πόδια, εκεί έξω, στο κέντρο της πόλης; «Ναι», με διαβεβαιώνει μελέτη που διαβάζω σε εφημερίδα: «Αμερικανοί επιστήμονες διαπίστωσαν ότι μια βόλτα την ημέρα με γρήγορο βήμα μπορεί να μειώσει σημαντικά τη λαχτάρα για ένα τσιγάρο και για οτιδήποτε παχυντικό».

Έφυγα: Ομόνοια – Ακρόπολη: η πρώτη πρωινή βόλτα του 2011 και όλο και κάτι έχει αλλάξει από πέρυσι. Βερανζέρου και Μενάνδρου γωνία. Αντικρίζω τις πυρετώδεις εργασίες για τη δημιουργία του πρώτου πάρκου στο κέντρο της Αθήνας μετά από 150 χρόνια. Τρεις μήνες μετά την ελεγχόμενη έκρηξη του κτιρίου του ΝΑΤ η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Η πινακίδα μιλά για εργοτάξιο, αλλά δεν υπάρχουν εργάτες. Ο πρώην δήμαρχος μιλούσε για ένα νέο πνεύμονα πρασίνου και για αλλαγή στο μικροκλίμα του κέντρου. αλλά σήμερα το μόνο που εισπνέει κανείς είναι περισσότερη σκόνη. Επίσης κάποιοι συμπολίτες βρήκαν σε αυτό το χώρο το κατάλληλο τόπο για να πετούν τα σκουπίδια τους.

Ωστόσο, η πρωινή εικόνα της Μενάνδρου είναι ευχάριστη. Η κλούβα της αστυνομίας που έκλεινε το δρόμο έχει φύγει. Αντικαταστάθηκε από πεζές περιπολίες αστυνομικών. Τα πεζοδρόμια μου φαίνονται πιο καθαρά, δεν κυκλοφορούν τοξικομανείς. Η μυρωδιά των μπαχαρικών κυριαρχεί, ενώ στην είσοδο ενός κινέζικου πολυκαταστήματος η Μαντόνα συναντά τον Μπρους Λι.

Ικτίνου πίσω από το Δημαρχείο. Πλήθος από δίκυκλα χαίρονται την παχιά σκιά των νεραντζιών. Ένα ακόμα πεζοδρόμιο που έγινε με το έτσι θέλω χώρος στάθμευσης. Στου Ψυρρή, στην οδό Αγίου Δημητρίου, διάφοροι ηλικιωμένοι αναλύουν το μνημόνιο, ενώ ένα κατάστημα, το οποίο πουλάει από κιλίμια μέχρι μοκέτες αναρωτιέται: «γιατί οι Ευρωπαίοι είναι καλύτεροι στο κρεβάτι;» Είναι θέμα λάτεξ, εξηγεί.

Αλλαγές στο Μοναστηράκι. Ολοκληρώθηκε, επιτέλους, το γωνιακό κτίριο στην Ερμού και έγινε μια πλατεία πραγματικό ψηφιδωτό αρχιτεκτονικής και πολιτισμών, καθώς συνυπάρχουν το σύγχρονο με το νεοκλασικό και το οθωμανικό με το ρωμαϊκό. Στην Πλάκα η κρίση έφερε αλλαγές στις τιμές. Καφές ελληνικός με νεράκι και γλυκό του κουταλιού μόλις δυόμισι ευρώ.  Κι ενώ περιμένω στην Τριπόδων να περάσει το τρενάκι με τους τουρίστες, ακούω τον οδηγό να δείχνει ένα παλιό κτίριο και να λέει: «εδώ γυρίστηκε η βραβευμένη κινηματογραφική ταινία του Τζαβέλα, «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα». Αναγνωρίζω τη σκάλα και είναι σα να βλέπω μπροστά μου την Τασώ Καββαδία να την κατεβαίνει και να αποκαλεί «παστρικιά» την Μάρω Κοντού. Το κτίριο σε κακή κατάσταση, περιμένει την αρχαιολογική υπηρεσία να συνεχίσει τις ανασκαφές. Αυτές, όμως, γίνονται στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Οι εργασίες εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια των τουριστών στην είσοδο του κτιρίου, ενώ και μέσα κάτι έχει αλλάξει. Στον πρώτο όροφο μία από τις Καρυάτιδες «κρύφτηκε» πίσω από ένα παραβάν για να καθαριστεί από τους ατμοσφαιρικούς ρύπους. Ο καθαρισμός γίνεται με λέιζερ και οι επισκέπτες παρακολουθούν την «εγχείρηση» από ένα μόνιτορ. Η βόλτα κράτησε μία ώρα και η μελέτη επιβεβαιώθηκε. Δεν έχω καμία διάθεση για τσιγάρο.